Για τις διώξεις στην υπόθεση Leroy Merlin-Ovit από την πλευρά ενός διωκόμενου αλληλέγγυου

Την Παρασκευή 12/7, λίγο πριν τις 4 το μεσημέρι, στο κατάστημα της «Leroy Merlin» στην οδό Πειραιώς, υπήρξε ένα συμβάν που στη γλώσσα του ποινικού δικαίου αναφέρεται ως «απλή απόπειρα κλοπής». O Χριστόφορος Κορτέσης και ο Θύμιος Α. εντοπίζονται από τους σεκιούριτι του μαγαζιού και οδηγούνται στο γνωστό «δωματιάκι» (που έχουν όλα τα μεγάλα καταστήματα) για να «επιλυθεί το ζήτημα». Ως εδώ είναι ξεκάθαρο πως πρόκειται για ένα κοινό συμβάν, από τα χιλιάδες καθημερινά σε μεγάλες αλυσίδες σουπερμάρκετ και μαγαζιά, όπου πολλές και πολλοί προλετάριες/οι, από ανάγκη ή και επιλογή, «παίρνουν» κάτι χρήσιμο γι αυτούς/ες (αλλά δυσανάλογου κόστους αναφορικά με τα εισοδήματά τους) χωρίς να αποδόσουν και το ανάλογο αντίτιμο στα γεμάτα ταμεία των μεγαλομάγαζων. Μια γενικευμένη κοινωνική πρακτική, η οποία εξάλλου μεγεθύνθηκε στα τελευταία χρόνια της κοινωνικής φτωχοποίησης (και που οδήγησε με τη σειρά της στη «θωράκιση» των μεγαλομάγαζων από στρατιές σεκιουριτάδων και συστημάτων παρακολούθησης). Κι ενώ το ζήτημα φαινόταν να διευθετείται με τον «τυπικό τρόπο» (της άμεσης επιστροφής των προϊόντων και της καταγραφής του περιστατικού), η εταιρία σεκιούριτι (ξεκάθαρα καθ’ υπόδειξη της εργοδότριας εταιρίας Leroy Merlin) άρχισε να αλλάζει κάθε λίγο και λιγάκι τακτική. Στην αρχή ζήτησε να γίνει πληρωμή-αποζημίωση των «υπεξαιρεθέντων» αντικειμένων, πράγμα και το οποίο έγινε δεκτό από τους συντρόφους. Κάποιοι άνθρωποι ειδοποιηθήκαμε για το γεγονός και σπεύσαμε σε διαφορετικούς χρόνους στο κατάστημα για να βοηθήσουμε στην άμεση διευθέτηση του ζητήματος, φέρνοντας μάλιστα και το χρηματικό ποσό για να «αποζημιωθεί» η εταιρεία (στην πρώτη απόπειρα να δοθούν τα χρήματα της «αποζημίωσης» υποδείχτηκε από υπάλληλο σεκιούριτι που βρισκόταν έξω από την πόρτα που κρατούνταν οι 2 πως θα υπάρξει άμεση ενημέρωση και πως όλα είναι «μια τυπική διαδικασία» που θα τελειώσει σε 10 λεπτά). Όμως φαίνεται πως ήταν αδιάφορο το ποσό των 200 ευρώ για τη «θιγμένη» πολυεθνική. Το περιστατικό αυτό αποτέλεσε μια καλή αφορμή για να φτιαχτεί ένα βολικό σενάριο που ενέπλεκε αγωνιζόμενο εργαζόμενο στο συγκεκριμένο κατάστημα, τον Γιάννη Α. (λόγω της φιλικής του σχέσης με τον Χριστόφορο Κορτέση), ο οποίος παραείχε γίνει ενοχλητικός με την συνδικαλιστική-ταξική δράση του τα 6 χρόνια στα οποία εργάζεται εκεί (ο ίδιος είναι και μέλος του σωματείου Εμποροϋπαλλήλων Πειραιά), την αλληλέγγυα στάση του σε συναδέλφους/ισσες, την συμμετοχή του σε αγώνες και διεκδικήσεις μέσα από αυτοοργανωμένα, εργατικά σχήματα βάσης, αλλά και την «επιμονή» του να απεργεί, υπερασπιζόμενος την κυριακάτικη αργία κ.α. Καθώς η ώρα προχωρούσε, η εταιρεία σεκιούριτι κέρδιζε χρόνο στο να στήσει το σενάριο που τη βόλευε, άρχιζε την παρελκυστική τακτική και τις απειλές στο «δωματιάκι» όπου κρατούνταν οι 2 σύντροφοι, ενώ σε άλλο όροφο και άλλο δωμάτιο οι προϊστάμενοι «έκαναν συστάσεις» στον εργαζόμενο να παραιτηθεί. Κι ενώ αρχικά οι 2 σύντροφοι υπέγραψαν το τυπικό χαρτί δήλωσης της πράξης και των «υπεξαιρεθέντων», ο υπεύθυνος της εταιρείας σεκιούριτι (OVIT) Δρίβας έσκισε αυτά τα χαρτιά και ζήτησε να γραφτούν νέα που ρητά να εμπλέκουν τον εργαζόμενο Γιάννη Α. ως άμεσο συνεργό. Η άρνησή τους να υπογράψουν το αναβαθμισμένο εργοδοτικό σενάριο οδήγησε την εταιρία σεκιούριτι (και πιο συγκεκριμένα τον Δρίβα) να κλιμακώσει τις απειλές, να καγχάζει πως θα τους παραδώσει σαν τρόπαια στην αστυνομία και όταν του δηλώθηκε πως κρατούνται παράνομα πολλές ώρες, άρχισε να ασκεί και σωματική βία πάνω τους. Όλο αυτό το διάστημα οι 4 συντρόφισσες/οι βρισκόμασταν έξω από το κατάστημα. Ειδοποιηθήκαμε για την κλιμάκωση της επιθετικότητας από την πλευρά της εταιρίας σεκιούριτι και σπεύσαμε στο σημείο για να διαμαρτυρηθούμε και να υπερασπιστούμε τους 2 συντρόφους μας από την όποια βία και απειλή τους ασκούνταν. Καθώς φτάναμε έξω από το «δωματιάκι», αντιληφθήκαμε πως στο εσωτερικό του υπήρχαν φωνές και βρισιές (όχι από τις γνώριμες φωνές των συντρόφων μας) και καθώς η πόρτα άνοιξε, αντικρίσαμε 2 ή και περισσότερους «άντρες ασφαλείας» του καταστήματος (με προεξάρχοντα τον Δρίβα) να σπρώχνουν, να βρίζουν και να χτυπούν τους συντρόφους μας, ενώ κινήθηκαν απειλητικά και εναντίον μας. Φροντίσαμε για τη σωματική ακεραιότητα των συντρόφων μας αλλά και την δική μας, και καταφέραμε να τους απεγκλωβίσουμε από τα χέρια του μαινόμενου Δρίβα και τη συνθήκη ομηρείας στην οποία βρίσκονταν.

Όλο αυτό το διάστημα της παραμονής μας έξω από το κατάστημα και με την ελάχιστη επικοινωνία που είχαμε με τους 2 ομήρους της εταιρίας σεκιούριτι OVIT και της Leroy Merlin, αντιληφθήκαμε πως ο στόχος όντως δεν ήταν τα 200 ευρώ, ούτε η «τήρηση της νομιμότητας» αλλά η δυνατότητα της εταιρίας με προφανή ψεύδη να ενοχοποιήσει τον εργαζόμενο Γιάννη Α. Ο ίδιος εξάλλου -καθ’ όλη τη διάρκεια των γεγονότων- συνέχισε να δουλεύει κανονικά στη βάρδιά του και μόνο όταν η εταιρία κατάλαβε πως είχε μάλλον «υπερβεί τα εσκαμμένα» στη διαχείριση της «απόπειρας κλοπής» και πως πιθανώς να έβρισκε τον μπελά της, κάλεσε την αστυνομία, ενώ αργότερα κλήθηκε ο εργαζόμενος ως «μάρτυρας» για την κλοπή στην Ασφάλεια Πειραιά. Και ενώ μέχρι εκείνη την ώρα, ο βασικός στόχος των μεθοδεύσεων των υπεύθυνων του καταστήματος αφορούσε στον Γιάννη Α., από το επόμενο πρωί, ήταν το «προφίλ» του Χριστόφορου Κορτέση που έδωσε «νέο αέρα» στη διαχείριση του ζητήματος τόσο από την πλευρά της εταιρίας όσο και των διωκτικών μηχανισμών. Ο σύντροφος το απόγευμα του Σαββάτου συνελήφθη στον δρόμο από ορδή ασφαλιτών, που τον ξυλοκόπησε βάζοντάς του κουκούλα στο κεφάλι και κρατήθηκε έτσι, με χειροπέδες στα χέρια για 2 και πλέον ώρες. Το ίδιο βράδυ γίνεται εξονυχιστική έρευνα στο σπίτι του στην Κυψέλη, όπου κάποια κομμένα κουρτινόξυλα έγιναν το στοιχείο για την κατηγορία της οπλοκατοχής! Το επόμενο πρωί η εισαγγελέας Πειραιά, Αγγελούδη, σε ένα νομικό κρεσέντο επιστημονικής φαντασίας– που βάζει γερή υποψηφιότητα για τα βραβεία Hugo 2019- μετουσιώνει μια απλή περίπτωση «απόπειρας κλοπής για αντικείμενο ευτελούς αξίας» (μάλιστα χωρίς ακόμα να υπάρχει έγκληση από τη «θιγόμενη» εταιρία, η οποία ποτέ δεν έκανε μήνυση) σε «ληστρική κλοπή από κοινού», μαζί με όλα τα παρελκόμενα για τους «συνεργούς» του: σωματικές βλάβες, συνέργεια σε ληστεία, υπόθαλψη εγκληματία(!). Ο Χριστόφορος, ήταν και είναι μια ενοχλητική «φιγούρα» για τους κατασταλτικούς μηχανισμούς (ο ίδιος βρισκόταν σε καθεστώς «αναστολής ποινής» λόγω του ότι κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα), αφού δηλώνει πεισματικά παρών σε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα και δράσεις του αναρχικού χώρου, στα πεδία των κοινωνικών-ταξικών αγώνων. Όλα αυτά επικυρώθηκαν και από την πλευρά του ανακριτή, ο οποίος έκανε ότι δεν είδε τις εισαγγελικές ακροβασίες και την Τρίτη 16/7 αποφάσισε την προφυλάκιση του συντρόφου. Στις 18/7 πέρασε από ανακριτική διαδικασία ο «συνεργός» του Γιάννης Α., κατά την οποία αναδείχτηκε η στοχοποίηση και ενοχοποίησή του από την εργοδότρια εταιρία Leroy Merlin και την εταιρία σεκιούριτι OVIT, στην κατεύθυνση αποδόμησης της εισαγγελικών και ανακριτικών μεθοδεύσεων. Με το πέρας της διαδικασίας, ο σύντροφος αφέθηκε ελεύθερος χωρίς περιοριστικούς όρους. Τα αντανακλαστικά των αλληλέγγυων που εξαρχής βρέθηκαν στο πλευρό των 7 διωκόμενων της υπόθεσης, με παραγωγή λόγου, αντιπληροφόρησης και δράσεων, αποτέλεσαν ανάχωμα στις αστυνομο-δικαστικές μεθοδεύσεις και τις ορέξεις τους για «αναβαθμίσεις» κατηγορητηρίων.

Μία προς μία οι κατηγορίες συνθέτουν με ξεκάθαρους όρους το πολιτικό πλαίσιο της δίωξης (το ίδιο και η εμμονή των δικαστικών μηχανισμών να φουσκώσουν κι άλλο, ακόμα και σε αυτό το στάδιο ένα κατηγορητήριο-κουρελού.) Θα ήταν κανείς αφελής για να μην καταλαβαίνει πως στον «αγγελικά» πλασμένο καπιταλιστικό κόσμο η «απώλεια αντικειμένων» 200 ευρώ από μια πολυεθνική-κολοσσό ορίζεται ως «ληστρική κλοπή», ενώ αντίθετα για παράδειγμα η μη πληρωμή υπερωριών στους εργαζόμενους και εργαζόμενες από την Leroy (όπως πρόσφατα έγινε γνωστό ύστερα από ελέγχους της επιθεώρησης εργασίας) ή η απόλυση εργαζόμενης που έπασχε από σκλήρυνση κατά πλάκας από την ίδια εταιρία ορίζονται ως επιβεβλημένες και αναγκαίες πρακτικές για την «αναπτυξιακή προοπτική» και την «υγιή επιχειρηματικότητα»… Κατά τον ίδιο τρόπο, η κίνηση αλληλεγγύης από την πλευρά μας, το να φροντίσουμε δηλαδή τους 2 συντρόφους μας ενάντια στις μεθοδεύσεις των σεκιουριτάδων και της Leroy, ποινικοποιείται ως «υπόθαλψη εγκληματία»…

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η προφυλάκιση του αναρχικού Χριστόφορου Κορτέση είναι ένα ακόμη μήνυμα προς τον κόσμο των αντιστεκόμενων, είναι κομμάτι μιας στρατηγικής φόβου που στήνεται πάνω στη διευρυμένη ομηρεία μέσα από μεθοδευμένα κατηγορητήρια. Οι διώξεις σε αυτήν την υπόθεση εντάσσονται μέσα στο πλαίσιο της ποινικοποίησης των φιλικών-συντροφικών-πολιτικών σχέσεων και των κινήσεων αλληλεγγύης. Βρισκόμαστε μπροστά στο απτό ξετύλιγμα της ευρύτερης κατασταλτικής στρατηγικής του κράτους προς συγκεκριμένη κατεύθυνση και δεν αφορά απλά και μόνο στην τρέχουσα (και τόσο γνώριμη) δεξιά «χοντροκοπιά» και επιθετικότητα: Η «δεξιά ανανέωση» των δογμάτων «νόμου και τάξης» -κατά την παλαιότερη ρήση του Χρυσοχοΐδη «πυγμής και δημοκρατίας»- έρχονται διαμέσου μιας πρότερης «αριστερής κανονικοποίησής» τους: μπορεί μέσα σε μια εβδομάδα -την πρώτη της νέας διακυβέρνησης- να δόθηκαν συγκεκριμένα μηνύματα προς τον κόσμο του αγώνα, με την απρόκλητη επίθεση στην πορεία στο Κουκάκι ενάντια στην τουριστικοποίηση και την επέκταση του Airbnb, την εκκένωση και ισοπέδωση της κατάληψης «Μπρούκλιν» στα Γιάννενα, τα διαρκή δημοσιεύματα για την ανομία και την ανάγκη «απελευθέρωσης των Εξαρχείων», αλλά ήταν η προηγούμενη διακυβέρνηση που κατέστειλε-εκκένωσε 14 καταλήψεις, έκανε τετριμμένα τα στρατόπεδα «αορατοποίησης» και εκτοπισμού των μεταναστ(ρι)ών, εφάρμοζε καθημερινές σκούπες στους δρόμους της μητρόπολης για όλους και όλες εκείνες που «περισσεύουν» (τους/τις τοξικοεξαρτημένες-ους, μετανάστες/τριες κτλ.). Αυτό που πράττει διαφορετικά η παρούσα κατασταλτική στρατηγική είναι να «φωνάζει τις κάμερες» μαζί της στις επιχειρήσεις σκούπα, να ανάγει σε επικοινωνιακό παιχνίδι απόσπασης κοινωνικών συναινέσεων τη διαχείριση των «προβληματικών». Τα ανανεωμένα δόγματα «νόμου και τάξης» λοιπόν και η όξυνσή τους πατάνε πάνω στο γερό έδαφος μιας κανονικότητας, μιας τετριμμενοποίησής τους στο κοινωνικό πεδίο και πάνω σε αυτό θέλουν να στήσουν νέες κοινωνικές συμμαχίες, ενάντια τόσο στην κοινωνική ανταρσία όσο και στα κομμάτια των λεγόμενων «περιττών και προβληματικών» πληθυσμών.

Ο αγαπημένος σύντροφος και φίλος Χριστόφορος Κορτέσης δεν είναι ούτε θα μείνει ποτέ μόνος. Θα τον «υποθάλπουμε» ο κόσμος να χαλάσει! Άμεση απελευθέρωση!

Κανένας και καμία μόνη/ος απέναντι στις μεθοδεύσεις των αφεντικών.

Καμία και κανένας, ούτε στιγμή μόνη και μόνος του απέναντι στην καταστολή.

ΥΓ. Προσωπικά, «ταυτοποποιήθηκα» από το γνωστό ασφαλίτικο παραμυθάκι του «ανώνυμου τηλεφωνήματος» που με υπέδειξε ως έναν από τους/τις 4 αλληλέγγυες που βρεθήκαμε στο κατάστημα, Μια ασφαλίτικη πρακτική για να μην παραδεχτούν οι αρχές ότι έχουν στοχοποιημένους/ες πολλές και πολλούς αναρχικούς/ές και κρατούν φακέλους με φωτογραφίες, παρακολουθήσεις και στοιχεία για την καθημερινότητα, τις σχέσεις, τις επαφές τους κτλ. Επίσης, τα ανώνυμα τηλεφωνήματα προσδίδουν και μια “εσάνς” σοβαρότητας και μυστηρίου στις εκάστοτε “υποθέσεις”, φτιάχνοντας ένα υπόστρωμα αφήγησης για να δικαιολογήσουν τη “σπουδή” με την οποία αντιμετωπίζονται από τις δικαστικές αρχές. Πολύ πρόσφατα (τον Φλεβάρη 2019) μαζί με άλλους δύο ολικούς αρνητές στράτευσης (Στράτο Μ. και Κωνσταντή Γ.) καταδικαστήκαμε σε 12 και 18 μήνες ποινή για την άρνησή μας να υπηρετήσουμε τον δολοφονικό μηχανισμό του στρατού. Δεν πολυσυχνάζω στα Εξάρχεια (όπως ανέφερε το «ανώνυμο τηλεφώνημα» -ήμαρτον με τα στερεότυπα!) όχι γιατί δεν μου αρέσει η γειτονιά αλλά γιατί προτιμώ να «συχνάζω» και να δραστηριοποιούμαι δημόσια και ανοιχτά στο Ίλιον και τους Άγιους Ανάργυρους μέσα από τα αναρχικά εγχειρήματα και χώρους της περιοχής, τον Θερσίτη και τις αναρχικές/ούς από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και τον Πειραιά. Μαζί με πολλές συντρόφισσες/ους συμμετέχουμε στα καθημερινά σημεία κοινωνικής τριβής και αντιστάσεων στις δυτικές γειτονιές, από την υπεράσπιση του πάρκου Τρίτση και τον αγώνα ενάντια στα Master Plan στις γειτονιές του Πειραιά, μέχρι τον αγώνα ενάντια στην καταστολή, την «αορατοποίηση» και τον ρατσισμό στους/ις μετανάστριες/ες και τις δράσεις ενάντια στα γαλανόλευκα και χακί ιδεώδη του έθνους και του στρατού. Από τις αντισεξιστικές παρεμβάσεις, τον αγώνα να κρατήσουμε τους δρόμους και τις γειτονιές «καθαρές» από φασίστες, μέχρι το στήσιμο κοινοτήτων αντίστασης και αλληλεγγύης ενάντια στον κυρίαρχο πολιτισμό. Στεκόμαστε στο πλάι κάθε καταπιεσμένου/ης, αντιστεκόμενου/ης, ενάντια στο κράτος, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία, “με το πάθος της άρνησης και την ευαισθησία της εξέγερσης”…

 

Παύλος Χ.