Η δίκη ξεκίνησε την Δευτέρα 23/3 με εκφώνηση των ονομάτων “κατηγορουμένων” και μαρτύρων και διέκοψε (χωρίς να μπει στην ουσία) για την Πέμπτη 16/4, στις 9.00πμ (Νο.1), στα δικαστήρια Πειραιά (Σκουζέ 3-5), οπότε θα συνεχιστεί με ενδεχόμενη την ολοκλήρωσή της εντός της μέρας.
5,5, χρόνια μετά την αστυνομική εισβολή στο ΡΕΣΑΛΤΟ στις 5/12/2009… Η ΔΙΚΗ
Κερατσίνι, Σάββατο απόγευμα 5-12-2009, μια μέρα πριν τις διαδηλώσεις μνήμης και οργής για τον 1 χρόνο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και την κοινωνική-ταξική εξέγερση που ξέσπασε / βίαιη αστυνομική εισβολή πολιτικών, κατασταλτικών και επικοινωνιακών σκοπιμοτήτων στον αυτοοργανωμένο χώρο, αλληλεγγύης & ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ / πολύωρες άκαρπες «έρευνες» ενώ τα τηλεοπτικά κανάλια καθ’ υπαγόρευση του τότε υπουργού δημόσιας τάξης Χρυσοχοϊδη μιλούν για «γιάφκα» και «ορμητήριο επιθέσεων» / ένα μπιτόνι με 6 λίτρα πετρέλαιο θέρμανσης για τη σόμπα του στεκιού και άδεια μπουκάλια μπύρας που βαφτίζονται «εκρηκτικές ύλες» / εργαλεία και 7 μαυροκόκκινες σημαίες που βαφτίζονται «όπλα» / 22 άνθρωποι σε έναν ανοιχτό κοινωνικό χώρο που βαφτίζονται «εγκληματική οργάνωση», τους αποδίδονται κακουργήματα και καλούνται να καταβάλουν το ασύλληπτο ποσό των 51.000 ευρώ για να μην προφυλακιστούν / 42 αλληλέγγυοι-ες που συλλαμβάνονται το ίδιο βράδυ μετά από αστυνομική εκκένωση του κατειλημμένου δημαρχείου Κερατσινίου, το οποίο είχαν μετατρέψει σε κέντρο αντιπληροφόρησης / 3 ασφαλίτικα αναποδογυρισμένα έξω από το ΡΕΣΑΛΤΟ όταν άλλη ομάδα δεκάδων εξοργισμένων συντρόφων-ισσών φτάνει με πορεία στο μπατσοκρατούμενο στέκι / δυναμική και ξεκάθαρα πολιτική στάση όλων των κατηγορουμένων στα κρατητήρια, στα αυτόφωρα, στα εισαγγελικά και ανακριτικά γραφεία / πρωτόγνωρο κύμα αλληλεγγύης σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο αλλά και σε πολλές πόλεις του εξωτερικού / στις 6-12-2009 πολυπληθείς συγκρουσιακές διαδηλώσεις αψηφούν και ακυρώνουν το κλίμα κρατικής και μιντιακής τρομοκρατίας / καθεστωτική αναδίπλωση και απόσυρση του θέματος από τη δημοσιότητα τις επόμενες μέρες που το φιάσκο έχει γίνει εξόφθαλμο / τα επόμενα χρόνια οι εγγυήσεις μειώνονται, οι περιοριστικοί όροι και τα κακουργήματα αφαιρούνται και διατηρούνται μόνο κάποια πλημελήμματα ώστε να παραπεμφθούμε τελικά σε μια δίκη με υποβαθμισμένο ποινικό ενδιαφέρον αλλά με σαφέστατο πολιτικό διακύβευμα / οι 42 αλληλέγγυοι-ες από την κατάληψη του δημαρχείου Κερατσίνιου απαλλάσσονται στις 17-9-2014, όπως αναμενόταν, από όλες τις εναντίον τους κατηγορίες / 5,5 χρόνια μετά, έχοντας βιώσει σε όλα τα επίπεδα τις τακτικές της αντιεξέγερσης, την εφαρμογή των προγραμμάτων κοινωνικής-ταξικής λεηλασίας και την όξυνση της καταστολής, όσα προτάξαμε τότε συνεχίζουν να ισχύουν…
ΡΕΣΑΛΤΟ
στην κρατική τρομοκρατία και τον κανιβαλισμό των ΜΜΕ
στη στοχοποίηση των αυτοδιαχειριζόμενων στεκιών και καταλήψεων
στην κατασκευή κατηγορητηρίων και την ομηρία αγωνιζόμενων ανθρώπων
ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
Κείμενο αλληλεγγύης της Συνέλευσης της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας
Ακολουθεί κείμενο της συνέλευσης των διωκόμενων
Χρονικό
Πριν από περίπου 5,5 χρόνια, χτύπησε η πόρτα του Ρεσάλτο και η απάντηση στην ερώτηση «ποιος είναι;» ήταν «ο Μιχάλης». Ο «Μιχάλης» είχε προτεταμένο το όπλο και φορούσε κουκούλα. Τον ενδυματολογικό του κώδικα αλλά και τα αξεσουάρ του τα είχε ζηλέψει κι η παρέα του, οι οποίοι μάλλον νευρίασαν που τρόμαξε ο σύντροφος που πήγε να τους ανοίξει και γι’ αυτό έσπασαν την πόρτα. Σίγουρα ήθελαν να κάνουν εντύπωση στον «Μιχάλη» γιατί μπήκαν μέσα αλαλάζοντας, κάποιοι από αυτούς ήθελαν να του δείξουν ότι έχουν και άλλα αξεσουάρ, όπως πτυσσόμενα γκλοπ, με τα οποία μπορούσαν να αναποδογυρίσουν ύποπτες καρέκλες και πάγκους-συνωμότες, να σημαδέψουν πόρτες-τρομοκράτες, γενικά να επιβεβαιώσουν τον διάχυτο ανδρισμό τους. Ο «Μιχάλης» και οι φίλοι του μας έδειξαν ότι είχαν και καλλιτεχνική φλέβα. Στον χώρο που αισθάνθηκαν πιο οικείο από όλους, στην τουαλέτα, έγραψαν «πουτάνας γιοι αναρχικοί» και το υπέγραψαν με έναν αγκυλωτό σταυρό.
Όσο και να θέλουμε, τη συνέχεια δεν μπορούμε να την περιγράψουμε στο ίδιο ύφος, γιατί παρά το γελοίο της κατάστασης, σε όλους και όλες εμάς που ζήσαμε αυτό το θέατρο του παραλόγου, δεν μας φάνηκε καθόλου αστείο. Ήταν Σάββατο 5/12/2009, μια μέρα πριν τις καλεσμένες διαδηλώσεις με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, όταν η αστυνομία, με μια χολιγουντιανού τύπου επιχείρηση, εισέβαλε στον αυτοοργανωμένο χώρο αλληλεγγύης και ρήξης Ρεσάλτο στο Κερατσίνι, ένα εγχείρημα κοινωνικής – πολιτικής – πολιτισμικής παρέμβασης, αναρχικού – αντιεξουσιαστικού χαρακτήρα με πολυετή παρουσία στο Κερατσίνι αλλά και στις υπόλοιπες περιοχές του Πειραιά μέσα από εκδηλώσεις και πολύμορφες δράσεις, με πιο πρόσφατη τότε τη συνδιοργάνωση διαδήλωσης προς το ΑΤ Νίκαιας για τη δολοφονία από βασανιστήρια (μέσα στο ΑΤ) του 25χρονου μετανάστη Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ.
Κατά την εισβολή στο Ρεσάλτο, πραγματοποιήθηκαν 22 συλλήψεις και αποδόθηκαν βαριές κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος. Στην άμεση αντίδραση δεκάδων αλληλέγγυων οι οποίοι κατέλαβαν το δημαρχείο Κερατσινίου για να λειτουργήσει ως κέντρο αντιπληροφόρησης, η αστυνομία απάντησε με δεύτερη εισβολή, αυτή τη φορά στο δημαρχείο, και συνέλαβε 42 άτομα, ενώ άλλη ομάδα εξοργισμένων συντρόφων έφτασε με πορεία στο στέκι και αναποδογύρισε 3 ασφαλίτικα.
Η εισβολή στο Ρεσάλτο έπρεπε να περιβληθεί με μια πρόφαση νομιμότητας και αυτή δεν ήταν άλλη από δήθεν πληροφορίες για παρασκευή μολότωφ. Ευφάνταστο, πράγματι. Για την κατασκευή του κατηγορητηρίου, ήταν αρκετή μια σκόπιμα ελλιπής και θολή έκθεση έρευνας, στην οποία ένα χρησιμοποιημένο από τα ΜΑΤ δακρυγόνο «μετατράπηκε» σε εκρηκτικό μηχανισμό (χειροβομβίδα), τα εργαλεία και οι σημαίες μετονομάστηκαν σε όπλα, οι μάσκες αυτοπροστασίας από τα δακρυγόνα στις διαδηλώσεις περιβλήθηκαν με ένα βαρυσήμαντο υπονοούμενο, το στέκι μετατράπηκε σε γιάφκα, οι συλληφθέντες σε επικίνδυνους τρομοκράτες και τα άδεια μπουκάλια μπύρας σε συνδυασμό με 6 λίτρα πετρελαίου θέρμανσης έγιναν «εκρηκτικές ύλες» ικανές να χρησιμοποιηθούν σε δεκάδες επιθέσεις σε όλο το λεκανοπέδιο. Τα «ευρήματα» σε συνδυασμό με το μιντιακό πανηγύρι που στήθηκε, όπου κάθε είδους φερέφωνο έσπευσε να χειροκροτήσει την «επιτυχία», με αποκορύφωμα τις παραληρηματικές δηλώσεις του υπουργού ΠροΠο, Μ. Χρυσοχοΐδη, ότι αποτράπηκε μια «νύχτα των κρυστάλλων» και ότι επρόκειτο για «γιάφκα με πολεμοφόδια που σκοπό έχουν να χτυπήσουν την κοινωνία» ήταν αρκετά για να οδηγηθούμε οι 22 συλληφθέντες σε εισαγγελέα και ανακρίτρια με τα κακουργήματα της κατοχής εκρηκτικών υλών και σύστασης εγκληματικής οργάνωσης (διάταξη του τρομονόμου) καθώς και με το πλημμέλημα της οπλοκατοχής, ενώ στον σύντροφο που παρέμεινε στο χώρο κατά τη διάρκεια της πολύωρης αστυνομικής έρευνας αποδόθηκαν δύο επιπλέον πλημμελήματα ότι δήθεν προέτρεψε (!) το αναποδογύρισμα των ασφαλίτικων έξω από το στέκι. Η εισβολή είχε μόλις καταλήξει σε φιάσκο, αλλά η «αφήγηση» είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία στους τηλεοπτικούς δέκτες επιτελώντας την πολιτική και επικοινωνιακή της σκοπιμότητα μέσα σε ένα κλίμα τρομοϋστερίας, μάλιστα πριν ακόμα ολοκληρωθεί η έρευνα στον χώρο.
Αφού προηγήθηκε αγώνας της ανακριτρίας να προφυλακιστεί τουλάχιστον ένας από εμάς, αφεθήκαμε ελεύθεροι με «φιλοδώρημα» μερικούς βαρύτατους περιοριστικούς όρους: συνολικές εγγυήσεις 51.000 ευρώ, παρουσία στο αστυνομικό τμήμα κάθε 1η και 15η του μήνα και απαγόρευση εξόδου από τη χώρα. Η καταστολή συνεχίστηκε και με οικονομικούς όρους, όμως η αλληλεγγύη, σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, ήταν τόσο πλατιά και συγκινητική που ακόμα και αν αποσιωπήθηκε από τα media, έδειξε περίτρανα ότι απέναντι στην καλλιέργεια του φόβου κοινωνικά, απέναντι στην τρομοκρατία των ΜΜΕ, απέναντι στην καταστολή, υπάρχουν πάντα εκείνοι που υπερασπίζονται την αυτοοργάνωση, τους ακηδεμόνευτους αγώνες, την ατομική και κοινωνική ελευθερία.
Μια μικρή αναδρομή
Αυτή η πρωτοφανής τότε εισβολή σε έναν αναρχικό, πολιτικό χώρο τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν έγινε ούτε αυθόρμητα ούτε τυχαία. Βρισκόμαστε έναν χρόνο μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, όπου οι προσπάθειες για επιστροφή στην καθεστωτική ομαλότητα και για διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης, που τόσο λυσσαλέα επιδιώκει το σύστημα, δεν επικυρώνονται από κοινωνικές συναινέσεις. Λίγους μήνες πριν την ένταξη στο πρώτο μνημόνιο, το σύστημα δεν έχει τίποτα να υποσχεθεί, παρά μόνο φτώχεια υλική, συναισθηματική, πνευματική… Έτσι η καταστολή και η διάχυση του φόβου αναδεικνύονται σε βασικούς πυλώνες της εξουσίας. Η κρατική τρομοκρατία απλώνεται στους δρόμους, ο φόβος διαχέεται, το μήνυμα που στέλνεται είναι ότι όποιος αντιδράσει θα χτυπηθεί. Βρισκόμαστε στην καρδιά της «αντιεξέγερσης». Και ακριβώς εκείνη την περίοδο, βρισκόμαστε στην απαρχή της προσπάθειας εγκαθίδρυσης του δόγματος «πυγμή και δημοκρατία», που δεν ήταν άλλο από τη σοσιαλίζουσα εκδοχή της μηδενικής ανοχής σε κάθε αντιστεκόμενο-η.
Πλησιάζοντας χρονικά τις ημέρες πριν την πορεία για τον Γρηγορόπουλο, η εισβολή στο Ρεσάλτο και η δίωξη τόσο των 22 που βρίσκονταν στον χώρο όσο και των 42 του κατειλημμένου δημαρχείου αποτελούν την επικοινωνιακή κορωνίδα του ευρύτερου σχεδίου καταστολής που εφαρμόζεται. Η αστυνομοκρατούμενη πόλη, οι 1.200 προληπτικές προσαγωγές σε όλη τη χώρα, οι 130 συλλήψεις διαδηλωτών, οι κτηνώδεις επιθέσεις των ΜΑΤ στις διαδηλώσεις, είναι μερικά από τα δείγματα του νέου δόγματος καταστολής. Απαραίτητο συμπλήρωμα για τη νομιμοποίηση όλων των παραπάνω είναι η διασπορά του φόβου και η πρόκληση κοινωνικής σύγχυσης από τα ΜΜΕ σχετικά με τους σκοπούς των αντιστεκόμενων, η εγκληματοποίηση και στοχοποίησή τους αλλά και η επιμελής απόκρυψη της οργής και της αλληλεγγύης που εκφράζεται. Γιατί παρά την εκφοβιστική προπαγάνδα που εξαπολύεται, η στρατηγική καταστολής απαξιώνεται από ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια, προκαλώντας ρωγμές σε όλη αυτή την κατασκευή κοινωνικού φόβου και ελέγχου.
5,5 χρόνια μετά
5,5 χρόνια μετά, ενώ καθ’ οδόν αφαιρέθηκαν οι περιοριστικοί όροι, ενώ η δικογραφία στη συνέχεια βρισκόταν για χρόνια σε απόλυτη ακινησία και ενώ οι 42 συλληφθέντες από το δημαρχείο Κερατσινίου μετά από δίκη στις 17/9/2014 απαλλάχθηκαν – όπως αναμενόταν – από τις κατηγορίες, εκδόθηκε βούλευμα που έκρινε τελικά ότι το πετρέλαιο και τα μπουκάλια δεν συνιστούν εκρηκτικές ύλες, ότι η περιβόητη «χειροβομβίδα» είναι τελικά σκασμένο δακρυγόνο, ότι τα εργαλεία δεν είναι όπλα (εκτός από τις σημαίες μας!) αλλά ότι εμείς όμως είμαστε συμμορία, γιατί εισαγγελείς και δικαστές έχουν από καιρό διαβάσει τις σκέψεις μας και έχουν διαγνώσει την εγκληματική μας πρόθεση. Έτσι μας παραπέμπει σε δίκη με τα πλημμελήματα της σύστασης συμμορίας και οπλοκατοχής σε μια προσπάθεια διάσωσης των προσχημάτων και του ιδεολογικού περιβλήματος της εισβολής.
Όμως, η συγκεκριμένη υπόθεση δεν είναι αποκομμένη, όχι μόνο από τα γεγονότα που προηγήθηκαν, αλλά και από όσα διαδραματίστηκαν στη συνέχεια. Γιατί, δυστυχώς, στα χρόνια που μεσολάβησαν από την εισβολή στο Ρεσάλτο μέχρι σήμερα, ο «Μιχάλης» δεν έμεινε άπραγος. Απλά άλλαξε όνομα, ενίοτε εμφάνιση και ρητορική. Εκκένωσε καταλήψεις, κατέστειλε άγρια μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, γέμισε την επικράτεια με στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα σύνορα με φράχτες, έφτιαξε φυλακές υψίστης ασφαλείας τύπου Γ για τους κατηγορούμενους για ένοπλη πάλη και τους απείθαρχους βαρυποινίτες κρατουμένους, εκμηδένισε κάθε εργατική κατάκτηση, παρέδωσε τα πανεπιστήμια στις ορδές των μπάτσων και με δεκανίκι του τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής εισέβαλε στις γειτονιές διαχέοντας τον κοινωνικό κανιβαλισμό, μετέτρεψε σε συνηθισμένη είδηση τις επιθέσεις σε μετανάστες και δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα στα στενά του Κερατσινίου.
Σε όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν, βιώσαμε και γίναμε μάρτυρες μιας ολοκληρωτικής λεηλασίας. Ο κοινωνικός ιστός κατακερματίστηκε, χάθηκαν κατακτήσεις που είχαν κερδηθεί με αγώνες, ακόμα και με νεκρούς, η εξατομίκευση και η σιωπή συνεχώς αυξάνονταν, η διάχυση του φόβου – που τώρα αντικαταστάθηκε από την ελπίδα – υπήρξε το ευαγγέλιο της εξουσίας. Η εισβολή στο Ρεσάλτο αποτέλεσε το υπόδειγμα για μετέπειτα εισβολές και στοχοποιήσεις στεκιών και καταλήψεων πανελλαδικά, ανοίγοντας νέα πεδία καταστολής και εκφοβισμού. Σε αυτές τις συνθήκες, οι ανοιχτοί κοινωνικοί χώροι, τα στέκια και οι καταλήψεις δεν έπαψαν να παρουσιάζονται σαν παρασκευαστήρια εγκλημάτων, να χαρακτηρίζονται «εστίες ανομίας» και ταυτόχρονα όσοι αντιστέκονται δεν έπαψαν να στοχοποιούνται.
Όμως κάθε φορά που η καταστολή τολμά να αγγίζει αυτούς τους χώρους και να στοχοποιεί τους ανθρώπους που τα πλαισιώνουν, να κατασκευάζει κατηγορητήρια και να κανιβαλίζει μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες, θα συναντά πάντα αλληλέγγυους και αλληλέγγυες για να τα υπερασπιστούν και θα βρίσκει απέναντί της πεδία κοινωνικής αντίστασης και οργής. Σε αυτές τις συνθήκες η απάντηση μας δεν είναι η έκφραση της «αριστερής» ελπίδας, αλλά η συλλογικοποίηση και η γόνιμη πτυχή του συνθήματος «αγώνας παντού και πάντα, αγώνας εδώ και τώρα». Αγώνας ενάντια στην μισθωτή σκλαβιά, στην κρατική τρομοκρατία, σε κάθε εξουσία.
Όσες εφόδους και να κάνουν, όσες φυλακές και να χτίσουν, εμείς θα κοιτάμε πάντα εκεί που δείχνει η ελευθερία.
Συνέλευση των διωκόμενων από την αστυνομική εισβολή στο Ρεσάλτο