ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ

Η δημοκρατία δεν χρειάζεται πάντα τον φασισμό για να υποτάσσει τις ζωές μας. Μπορεί η ίδια να συστέλλεται και να διαστέλλεται σύμφωνα με τις κυριαρχικές ανάγκες κάθε περιόδου. Όπως τα τελευταία χρόνια που με τα θεσμικά της τερτίπια, τους χειραγωγικούς και κατασταλτικούς της μηχανισμούς, τις εναλλαγές κυβερνήσεων και την επιβολή μιας μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης, δεν χρειάστηκε να προσφύγει σε κάποιου είδους ολοκληρωτικό καθεστώς για την εφαρμογή του σαρωτικού προγράμματος καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και κοινωνικής ερημοποίησης, μαζί με το δεσμευτικό του πλαίσιο για τις επόμενες δεκαετίες. Η αριστερή διακυβέρνηση αποτέλεσε τον καταλληλότερο διαχειριστή της κρατικής εξουσίας, για την επιστροφή στην «κοινωνική ομαλότητα» και την επικύρωση των νέων όρων επιβολής, έτσι ώστε ο αυταρχισμός, η ματαιότητα, ο συντηρητισμός να διαχυθούν ολοένα και βαθύτερα ενάντια στις δυνατότητες κοινωνικής χειραφέτησης. Η «έξοδος από τα μνημόνια» σημαίνει ότι ο νεοφιλελευθερισμός, η ένταση της εκμετάλλευσης, η φτωχοποίηση, η καταστολή, η περιβαλλοντική καταστροφή έχουν εισαχθεί μόνιμα στην καθημερινότητα των υπηκόων του ελληνικού κράτους. Σημαίνει ότι κοινωνικά θα επικυριαρχεί ο φόβος, η εξατομίκευση, ο ανταγωνισμός και οι διαχωρισμοί. Ότι οι κατακερματισμένες κοινωνικές σχέσεις θα συνέχονται μεταξύ τους από εθνικές φαντασιώσεις, πατριωτικές ονειρώξεις, έμφυλους και ταξικούς ρόλους που θα υπαγορεύονται από τις προσταγές της εξουσίας και τις ιδεολογίες της.Από το «εθνικό στοίχημα» της διαχείρισης της κρίσης, μέχρι τις διακρατικές συμμαχίες ή αντιπαραθέσεις στην ευρύτερη περιοχή (Βαλκάνια, Αιγαίο, Μέση Ανατολή), τα εθνικά ιδεώδη λανσάρονται κοινωνικά από όλες τις πτυχές του συστήματος. Τα «σάβανα» και τα σύμβολα της πατρίδας επιστρέφουν, οι μύθοι και οι ιστορικές κατασκευές βρίθουν στο δημόσιο λόγο, ο «εκσυγχρονισμός» ή η «υπεράσπιση» των εθνικών συμφερόντων επιβάλλονται ως κεντρική ατζέντα. Η περιβόητη διαπάλη μεταξύ του «αριστερού πατριωτισμού» και του «δεξιού εθνικισμού» αποκρύπτει τόσο τη μεταξύ τους αγωγιμότητα όσο και το ότι πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αμφότεροι, επιχειρούν να αποσπάσουν τις συνειδήσεις των υποτελών τάξεων από τον κοινωνικό/ταξικό ανταγωνισμό -τον ίδιο ανταγωνισμό που επιτίθεται στους «από κάτω» κάθε κράτους- και να τις ενώσουν με τα κυρίαρχα ιδεολογήματα προς όφελος της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.

Τα εθνικά ιδεώδη συνοδεύουν και συνοδεύονται από έναν κόσμο μισαλλοδοξίας και κοινωνικών διαχωρισμών. Γι’ αυτό και η επίταση του εθνικισμού έρχεται χέρι-χέρι με την όξυνση της πατριαρχίας και της έμφυλης βίας, με όλες τις περήφανες κραυγές του σεξισμού, του μισογυνισμού, της ομοφοβίας και της τρανσοφοβίας, της ματσίλας και της αρρενωπής επιβολής. Συγχρόνως, ο ρατσισμός έρχεται να ταξινομήσει και να ιεραρχήσει τις ζωές των ανθρώπων με βάση τους επίπλαστους διαχωρισμούς της φυλής, του χρώματος του δέρματος, της γλώσσας. Ενώ ο μιλιταρισμός δεν παύει να κάνει ολοένα πιο αισθητή την παρουσία του, είτε μέσω της εμπόλεμης συνθήκης που δημιουργούν κράτη και αφεντικά είτε μέσω της παρουσίας στρατιωτικών σωμάτων σε δρόμους δυτικών μητροπόλεων.

…τον φασισμό δεν πολεμάει, τον εκτρέφει

Ο κόσμος της δημοκρατίας είναι ο κόσμος των αφεντικών, της ταξικής διαίρεσης, της εκμετάλλευσης, της εμπορευματοποίησης των πάντων. Είναι ο κόσμος των εθνών-κρατών, του μιλιταρισμού, των πολέμων και της καταστολής, των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των ομαδικών τάφων μεταναστ(ρι)ών σε θαλάσσια και χερσαία σύνορα. Είναι ο κόσμος της λευκής ανωτερότητας, του σεξισμού και της αρτιμέλειας, που καθυποτάσσει και δολοφονεί. Είναι το πεδίο μέσα στο οποίο γεννιέται και εκτρέφεται ο φασισμός, ιδιαίτερα σε περιόδους συστημικής κρίσης και αστάθειας.

Για τον λόγο αυτό, τα τελευταία χρόνια στον δυτικό κόσμο έχει επανέλθει στο προσκήνιο κάθε ακροδεξιά και ναζιστική παραφυάδα, από σχετικές «κινητοποιήσεις» και επιθέσεις μέχρι τους θεσμικούς θώκους. Πέρα από τους νεοναζί της χρυσής αυγής, ενδεικτικές όψεις αυτής της συστημικής διεργασίας είναι οι φασιστικές οργανώσεις στους δρόμους και στις κάλπες της Γερμανίας, η ακροδεξιά εκλογική άνοδος στη Γαλλία και τη Βρετανία, η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από ακροδεξιούς στην Ουγγαρία, την Αυστρία, τις ΗΠΑ, όπως και η πρόσφατη ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων από φασίστες στην Ιταλία, οι οποίοι εισάγουν απροσχημάτιστα ένα ευρωπαϊκό απαρτχάιντ στη Μεσόγειο.

Η ελληνική δημοκρατία, το περίφημο «συνταγματικό τόξο», επαίρεται ότι έφερε το νεοναζιστικό κόμμα της χρυσής αυγής στη δικαιοσύνη, ώστε να ξεπλυθεί από μια οργάνωση που η ίδια πριμοδότησε τα προηγούμενα χρόνια και από τον φασισμό που η ίδια φέρει. Τον δικάζει, την ίδια στιγμή που λύνει τα γκέμια σε κάθε λογής φασιστική γκρούπα για να επιτίθεται σε μετανάστ(ρι)ες, αγωνιστρ(ρι)ες και καταλήψεις, με την «εθνική ενότητα» που προωθεί, την αντι-μεταναστευτική πολιτική που εφαρμόζει, την ατζέντα δημόσιας τάξης και ασφάλειας που επιβάλλει. Φυλακίζει, εκτοπίζει και δολοφονεί συστηματικά μετανάστ(ρι)ες που φτάνουν στα σύνορά της, υποστυλώνοντας τον πολιτισμό των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τον ρατσισμό, την ξενοφοβία και τη μισαλλοδοξία. Υποδαυλίζει και διαχέει τον εθνικισμό στις συνειδήσεις και στους δρόμους μέσω του λεγόμενου «μακεδονικού» και της «ελληνοτουρκικής» αντιπαράθεσης για ενεργειακά κοιτάσματα και αγωγούς. Εξαπλώνει τον μιλιταρισμό, επαναφέροντας τον ελληνικό στρατό ως διαχειριστή κοινωνικών ζητημάτων μετά από δεκαετίες. Εκτρέφει και νομιμοποιεί τις σεξιστικές διακρίσεις και τη βία απέναντι σε όποιο πρόσωπο δεν αντιστοιχίζεται στις κυρίαρχες πατριαρχικές, ετεροσεξουαλικές νόρμες και ρόλους, αθωώνοντας βιαστές και καταδικάζοντας όσες αντιστάθηκαν σε αυτούς. Επί της ουσίας, αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι ο φασισμός δεν θα «τελειώσει» από κανένα δικαστήριο, από κανέναν θεσμό αλλά θα εξαφανιστεί μονάχα όταν καταστραφεί ο κόσμος των κρατών, των αφεντικών, των θρησκειών, της πατριαρχίας.

5 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από νεοναζιστικό τάγμα της χρυσής αυγής, ο αδιαμεσολάβητος, αντιθεσμικός, ακηδεμόνευτος αντιφασισμός συνεχίζει να εναντιώνεται στον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει. Για έναν αυτοοργανωμένο κόσμο ελευθερίας, αμοιβαιότητας, αλληλοβοήθειας και κοινοκτημοσύνης ενάντια σε κάθε διαχωρισμό, ιεραρχία και εξουσία.