Να εφεύρουμε τα πάντα Οι αποκλεισμένοι από την όποια ζεστασιά του σπιτικού σαλονιού από την όποια χαρά παλεύει να αναπληρωθεί στα δεκάλεπτα διαλείμματα από την όποια ξεγνοιασιά ενός περίπατου χωρίς ελέγχους από την όποια συντροφικότητα δημιουργεί η ελευθερία να μοιραστείς ακόμα και τα πιο δύσκολα από την όποια ελπίδα κρύβει η δυνατότητα να ονειρεύεσαι […]
Άνεργοι λεν τα κάλαντα. Ορφανά παιδιά φέρουν μηνύματα. Τα σώματα ασφαλείας, οδοκαθαριστές. Διακοσμητικά είναι τα δέντρα σάβανος είναι και ο αέρας. Δωσίλογοι, στις άκρες των γραμμών χαφιέδες, και στις άκρες των στενών. Εντολοδόχα φερέφωνα, παζαρεύουν λογισμούς. Αγύρτες, φαλκιδεύουν κεκτημένα. Περίπολα κοράκια, σαρώνουνε στη πόλη. Υπόνομες είναι οι ζωές των τρωκτικών κι αστέγων. Κι εδώ άσκοπα […]
Να σαι και συ στο πλάι στο κατεχόμενο κι αυτό παρόν. Στης παρούσιας μας το ζύγιασμα μονάχα η απουσία να είναι απούσα. Μα θα σου ζητάω πιο πολλά κι ακόμα πιο δύσκολα. Να παραμένεις, να συμβαίνεις στο μουδιασμένο, αυτό παρόν. Ακόμα και τότε που θα μας κηρύττουν, να μου το θυμηθείς, τρομοκράτες των δρόμων.