Σχετικά με την υπόθεση των Αμπελόκηπων, την καταστολή και την αλληλεγγύη
Στις 31/10/24, ύστερα από έκρηξη σε διαμέρισμα πολυκατοικίας στους Αμπελόκηπους ο αναρχικός Κυριάκος Ξυμητήρης χάνει τη ζωή του, ενώ η αναρχική Μαριάννα Μ. τραυματίζεται σοβαρά. Για μόλις δύο εβδομάδες νοσηλεύεται φρουρούμενη στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» ως πολυτραυματίας και ως τέτοια συλλαμβάνεται, κατηγορείται και τίθεται σε ανακριτική διαδικασία από μπάτσους και εισαγγελείς στο πλαίσιο του τρομονόμου. Έπειτα στις 15/11, μεταφέρεται στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού παρά τις προφανείς ιατρικές ανάγκες θεραπείας, νοσηλείας και αποκατάστασης. Παράλληλα, συλλαμβάνονται δύο ακόμη άτομα, η αναρχική Δήμητρα Ζ. και ο Δημήτρης Π. Αμφότερα, προφυλακίζονται με συνοπτικές διαδικασίες επίσης στο πλαίσιο του τρομονόμου, με μόνα «στοιχεία» συντροφικές και φιλικές σχέσεις καθώς και τα κλειδιά του διαμερίσματος. Το επόμενο διάστημα, δύο ακόμα συλλήψεις και προφυλακίσεις λαμβάνουν χώρα -στις 18/11 του Νίκου Ρωμανού και στις 26/11 ενός ακόμα ατόμου- με τη δημοσιοποίηση ενός νέου «μοναδικού στοιχείου»: το δακτυλικό αποτύπωμα πάνω σε πλαστική σακούλα.
Σε «χρόνο μηδέν», η αντιτρομοκρατική «ενημέρωσε» για το συμβάν πως «η έκρηξη προκλήθηκε κατά τη διάρκεια κατασκευής ενός εκρηκτικού μηχανισμού που είχε σκοπό να…». Και από εκεί και έπειτα, τα αποσιωπητικά συμπληρώνονται καθημερινά με διάφορα αφαιρετικά και ευφάνταστα σενάρια -μέσω διαδοχικών και αντικρουόμενων υποθέσεων ή «αξιόπιστων πληροφοριών»- με την ανάλογη σκηνοθεσία να υπόσχεται την τρομακτικότερη εκδοχή καθενός από αυτά.
Ό,τι ακολούθησε, σε γενικές γραμμές, βρίσκεται σε συνέπεια με τόσες άλλες προηγούμενες ιστορίες και «συνταγές» καταστολής τόσο του «εσωτερικού εχθρού» (είτε βαφτίζεται «τρομοκρατία» είτε όχι) όσο και των «αόρατων» τάξεων (από ρομά και μετανάστες/ριες, σε εκδιδόμενες τοξικοεξαρτημένες γυναίκες, μέχρι και στον όποιο «παραβατικό» φτωχοδιάβολο). Με τη χρήση του τρομονόμου που τα τελευταία 25 χρόνια ψηφίζεται και εμπλουτίζεται διευρύνοντας το «οπλοστάσιο» και τους «στόχους» τους. Με τις τροποποιήσεις του ποινικού κώδικα και του κώδικα ποινικής δικονομίας, που μαζί με τη διεύρυνση της οικονομικής καταστολής στοχεύουν κατά κύριο λόγο στη «μικροπαραβατικότητα» αλλά και στην οικονομική αφαίμαξη/εκβιασμό των διωκόμενων (μέσω χρηματικών προστίμων αλλά και μέσω της αύξησης παραβόλων και λοιπών δικαστικών εξόδων). Με τη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών και των στοιχείων των συλληφθέντων ως μορφή σύγχρονης διαπόμπευσης και κοινωνικού στιγματισμού. Με την άρνηση των δικαστικών λειτουργών ακόμα και στα πιο στοιχειώδη αιτήματα των συνηγόρων υπεράσπισης. Με ανακριτικές διαδικασίες ακόμα και όταν οι συλληφθείσες/έντες είναι αναίσθητες, χειρουργημένοι, βαριά τραυματισμένες, μη ικανοί να συναινέσουν ή να συγκαταθέσουν. Με παραβιάσεις, τραμπουκισμούς, βασανισμούς και δολοφονίες των κρατούμενων σε φυλακές, κρατητήρια, στρατόπεδα κράτησης, αλλά ακόμα και σε νοσοκομεία κατόπιν κάποιας «αγαστής συνεργασίας» μεταξύ κατασταλτικών μηχανισμών και ιατρονοσηλευτικού προσωπικού. Με «καταχρήσεις» του σωφρονιστικού κώδικα από τους δεσμοφύλακες και τα συμβούλια των φυλακών εις βάρος των εγκλείστων. Κι όλα αυτά μαζί με τους κάθε είδους εκβιασμούς των αρχών απέναντι σε κρατούμενους/ες και στα οικεία τους πρόσωπα.
Την ίδια στιγμή, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ηλεκτρονικά, τηλεοπτικά και έντυπα) επιβεβαίωσαν για νιοστή φορά το σύνθημα ότι μέσα από αυτά μας μιλάει η αστυνομία, καθώς τα «δημοσιογραφικά ρεπορτάζ» αντέγραφαν τα άτυπα και τυπικά δελτία τύπου της αντιτρομοκρατικής σε βαθμό που δεν άλλαζαν ούτε κόμμα. Και προφανώς πέρα από αυτό, συνέχισαν να κάνουν ό,τι συνηθίζουν και σε οποιαδήποτε άλλη κατάσταση. Άμεσος βομβαρδισμός με υποτιθέμενες αληθινές πληροφορίες -που βασίζονται στην πεποίθηση ότι ο κόσμος μένει αποκλειστικά και μόνο στους τίτλους- στοχεύοντας έτσι σε έναν ιδεολογικό πόλεμο κατασκευής εντυπώσεων. Από-υποκειμενοποίηση των όποιων διωκόμενων προσώπων ώστε να μπορέσουν να λοιδορούνται, να εγκληματοποιούνται και στην πορεία να καταστέλλονται χωρίς κανένα πρόσχημα. «Σενάρια τρόμου» με φορτισμένες λέξεις για να ικανοποιείται η διάχυση της απειλής σύμφωνα με τις εκάστοτε πολιτικές επιδιώξεις. Όπως πχ η έκφραση «θηριώδης βόμβα» που ενώ εμφανίζεται έντονα στη συγκεκριμένη υπόθεση, καθόλου τυχαία σπανίζει από τις περιγραφές των στρατιωτικών βομβαρδισμών που ισοπεδώνουν τη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, τον Λίβανο κ.α. Με την υποτίμηση και την αποπολιτικοποίηση της εκάστοτε περίπτωσης να εναλλάσσεται με την αντιστροφή της πραγματικότητας καθώς και με μία βολική για την κυριαρχία επανοηματοδότηση: ο «κίνδυνος για την κοινωνία» δεν βρίσκεται στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς που τη διαφεντεύουν αλλά στους ίδιους τους αγώνες και τις αντιστάσεις της. Και εντωμεταξύ, σύμφωνα με τα νέα ήθη της εποχής των social media, τροφοδότηση φασιστικών, μπατσικών, κυβερνητικών ή κομματικών avatar -από την αντιτρομοκρατική κι άλλες «αστυνομικές πηγές»- με εκείνες τις πληροφορίες που θα τους δώσουν την κατάλληλη τροφή προκειμένου να ξεράσουν μνησικακία πάνω στα διωκόμενα άτομα, στις πληγές τους και στα οικεία τους πρόσωπα.
Κράτος, αφεντικά και λοιποί παρατρεχάμενοι -από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, τον θεσμό της δικαιοσύνης, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα εντεταλμένα ή μη avatar στα social media μέχρι και τον θεσμό του νοσοκομείου- προσπαθούν να εκμεταλλευτούν ποικιλοτρόπως το συμβάν αυτής της έκρηξης για τη δημιουργία ενός κατάλληλου τρομοαφηγήματος. Όχι μόνο για την όξυνση της καταστολής των κοινωνικών αντιστάσεων αλλά και ευρύτερα για μία εργαλειακή πολιτική χρήση και αξιοποίησή του στο παρόν και στο μέλλον. Εργαλειοποίηση που αφορά σε μία ακόμα σκηνοθεσία μίας ακόμα «τρομακτικής απειλής απέναντι στις κοινωνίες», ώστε οι τελευταίες να παραμένουν μεταξύ σύγχυσης και αποπροσανατολισμού όσο εντείνεται η καταπίεση και η εκμετάλλευση κράτους, κεφαλαίου και πατριαρχίας.
Η κυριαρχία, σχεδόν από άκρη σε άκρη του πλανήτη, εδώ και δεκαετίες δεν μπορεί να σταθεί ούτε προσχηματικά πλέον ως θεματοφύλακας της περιβόητης, πολυδιαφημιζόμενης, υποσχόμενης ασφάλειας και προστασίας στους υποτελείς. Ακόμα κι αυτές οι υποσχέσεις στο όποιο «επιλεγμένο» κοινωνικό σύνολο (που προϋποθέτουν την περιθωριοποίηση ή την εξόντωση ενός άλλου) έχουν αποδειχθεί φαύλες μιας και έρχονται αντιμέτωπες με τα εγγενή προβλήματα που προκαλούν οι ίδιες οι επιλογές κράτους, καπιταλισμού και πατριαρχίας. Λεηλασία γης, θάλασσας και ουρανού με συνεπακόλουθα καταστροφές, ερημώσεις και ακραία κλιματολογικά φαινόμενα (που ειρωνικά χαρακτηρίζονται ως «φυσικά»). Οικονομικές, χρεωπιστωτικές, πολιτικές και διάφορες άλλες «κρίσεις» (που διόλου παράδοξα κανονικοποιούνται, μονιμοποιούνται και εναλλάσσονται). Πόλεμοι, σφαγές και συρράξεις των οποίων η ισοπέδωση και ο θάνατος «εκεί πέρα, μακριά» προετοιμάζουν τον εντεινόμενο πόλεμο «εδώ», διοχετεύοντας τον μιλιταρισμό και την κοινωνική εκπειθάρχηση σε κάθε κομμάτι της συνύπαρξης και ζωής. Κάθε άλλο παρά απρόβλεπτα θανατηφόρα «δυστυχήματα» κρατικοκαπιταλιστικών υποδομών και «ατυχήματα» τεχνολογικών «θαυμάτων» (απέναντι στα οποία η μοιρολατρική απόκριση συναντά τον κυνισμό της «παράπλευρης απώλειας») και ο κατάλογος μοιάζει ατελείωτος.
Εδώ και δεκαετίες, το σύστημα επιλέγει να υπόσχεται κύκλους από τρόμους και απειλές, φόβο και αβεβαιότητα, ανασφάλεια, κινδύνους και καταστροφές γιατί με αυτά τρέφεται και αυτά είναι τα μόνα που του δίνουν τη δυνατότητα να υπάρχει. Σε αυτό το πλαίσιο, κάθε θρασύτατη αντιστροφή από την πλευρά της κυριαρχίας φαντάζει ως τυπική και λογική συνεπαγωγή: μία καταιγίδα φταίει που πλημμυρίζει μία πόλη και όχι το πολεοδομικό και (χωρο)ταξικό σύστημα σχεδιασμού της, μία «κακιά ώρα» φταίει όταν σκάσει ένας πυρηνικός αντιδραστήρας και όχι η ύπαρξή του, κάποιοι άνθρωποι φταίνε που εκτροχιάστηκε ένα τρένο και όχι το ίδιο το σύστημα μεταφορών κράτους και κεφαλαίου, μία βάρκα φταίει που πνίγονται εκατοντάδες μετανάστες/ριες και όχι οι στρατιωτικοί μηχανισμοί και η αντιμεταναστευτική πολιτική που τη διεμβολίζουν, οι άνθρωποι ευθύνονται που μεταναστεύουν και όχι οι πόλεμοι, η πείνα, η εξορυκτική καταστροφή του τόπου που ζούσαν…
Σε αυτήν την επιβαλλόμενη καταστροφή αντιστέκονταν και αντιστέκονται, μεταξύ χιλιάδων άλλων, ο Κυριάκος Ξυμητήρης και η Μαριάννα Μ. Απέναντι σε αυτήν την επιβαλλόμενη καταστροφή εκφράζεται η αλληλεγγύη σε κάθε διωκόμενη/ο της υπόθεσης αυτής, όπως επίσης και η διατήρηση της μνήμης του Κυριάκου στους συλλογικούς αγώνες και τις αντιστάσεις ενάντια σε κάθε εξουσία. Ενάντια στην ποινικοποίηση των συντροφικών, φιλικών ή συγγενικών σχέσεων, αλλά και κάθε άλλης κοινωνικής αναφοράς του κόσμου του αγώνα. Προσπερνώντας σύνορα και γλώσσες, ενάντια σε κάθε ιεράρχηση και διάκριση, ενάντια στις διαμεσολαβήσεις, ενάντια στην καταπίεση, την κρατική/καπιταλιστική εκμετάλλευση και την πατριαρχία. Απέναντι στην αποδοχή των ιδεολογημάτων της μοιρολατρίας και της ματαιότητας, αντιτάσσοντας αυτοοργανωμένες διαδικασίες, με καθημερινό λόγο και δράση στους δρόμους, στις πλατείες, στις γειτονιές, σε εργασιακούς και πανεπιστημιακούς χώρους, σε καταλήψεις, σε αναρχικά και αυτοοργανωμένα στέκια, σε κοινωνικούς/ταξικούς αγώνες. Σε ανατρεπτικές, συγκρουσιακές, συλλογικές διαδρομές απελευθέρωσης ενάντια στον κόσμο των κοινωνικών διαχωρισμών και της εξατομίκευσης, των κυριαρχικών διπόλων και των επιβαλλόμενων ρόλων, των ηγετών και των ακόλουθων, των ηρώων και των δειλών, των κυρίαρχων και των κυριαρχούμενων.
Με την ευαισθησία της εξέγερσης και της συντροφικότητας να αγγίζει, να θρηνεί και να οργίζεται ανεξαρτήτως σχέσης, τόπου, χρόνου και επιλογών αγώνα.
Ο Κυριάκος Ξυμητήρης είναι αδιαχώριστο κόμματι αυτής της ιστορίας πληθυντικού αριθμού για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση
Αλληλεγγύη στη Μαριάννα Μ. και σε κάθε διωκόμενη/ο της υπόθεσης των Αμπελόκηπων
Λευτεριά σε όσα είναι στα κελιά
Κράτος, κεφάλαιο, πατριαρχία, οι μόνοι τρομοκράτες
Αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης, Ρεσάλτο
resalto.espivblogs.net