Κείμενο του αυτοοργανωμένου χώρου αλληλεγγύης & ρήξης Ρεσάλτο και της Συνέλευσης της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας που μοιράζεται χέρι-χέρι στις γειτονιές του Κερατσινίου και της Δραπετσώνας, ενάντια στην ανάθεση των ζωών μας, ενάντια σε κράτος-κεφάλαιο-φασισμό και σε αλληλεγγύη στις καταλήψεις.
Η εξαθλίωση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού θα τελειώσει μόνο με την καταστροφή του
Η υπόσχεση της κυριαρχίας για «ανάπτυξη», «ευημερία» και «πρόοδο» πραγματοποιείται στις δυστοπίες του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Από τις καραντίνες και τη βιοπολιτική των υγειονομικών καθεστώτων μέχρι τις καταστροφές των πυρκαγιών και των πλημμυρών. Από τις κρατικές/καπιταλιστικές δολοφονίες στα σύνορα και τις γειτονιές μέχρι σε αυτές στους εργασιακούς χώρους και στα μέσα μεταφοράς. Από την εξαίρεση των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των φυλακών μέχρι την καταστολή και τη φτωχοποίηση των «από κάτω». Σε έναν κόσμο αλυσοδεμένο σε «κρίσεις» και «έκτακτες ανάγκες» από την καπιταλιστική λεηλασία, την κρατική βία, τη στρατιωτικοποίηση και τον πόλεμο, την πατριαρχική αντεπίθεση και τις διακρίσεις στη βάση της θρησκείας, τον εθνικισμό και τον ρατσισμό, το μόνο παρόν και το μόνο μέλλον που μας επιφυλάσσουν είναι αυτό της εξαθλίωσης, της υποταγής, της ματαιότητας και του κοινωνικού κανιβαλισμού.
Τα φλεγόμενα δάση, τα πλημμυρισμένα τοπία, οι νεκρές θάλασσες, οι ρημαγμένοι τόποι και ο διάσπαρτος θάνατος παρουσιάζονται ως «κλιματική αλλαγή» ή «βιβλική καταστροφή», έτσι ώστε να συγκαλυφθεί το γεγονός ότι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αδιάκοπης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Γιατί εδώ και δεκαετίες πλέον, το «κλίμα» δεν «αλλάζει» από μόνο του αλλά το τραντάζει η επιβολή και η καταχρηστικότητα ενός ανθρωποκεντρικού εξουσιαστικού πολιτισμού -και συγχρόνως ανθρωποφάγου και ζωοκτόνου- που λεηλατεί τη γη, τη θάλασσα και τον αέρα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Του πολιτισμού της ενεργειακής φρενίτιδας, των εξορύξεων και των γεωτρήσεων, της πυρηνικής ενέργειας και των ανεμογεννητριών, που σαρώνει τα πάντα για την ίδια του την αναπαραγωγή. Των συνεχών πολέμων και των οπλικών βιομηχανιών αλλά και της ειρηνικής βιομηχανίας του ελέγχου, της επιτήρησης και της ασφάλειας. Της μετατροπής της ζωής σε μία συνεχή κατανάλωση εμπορευμάτων και εικόνων αλλά και σε μία διαρκή, ανταγωνιστική και εξατομικευμένη επιβίωση. Για αυτό, οι «από πάνω» θα συνεχίσουν να σπέρνουν κρίσεις και οι «από κάτω» να θερίζουν καταστροφές.
Η κυριαρχική επιθετικότητα όμως δεν σταματάει εδώ. Διαβουλεύσεις, κατάθεση και ψήφιση νομοσχεδίων που εντείνουν τον έλεγχο, την υποτίμηση και τις ιδιωτικοποιήσεις στα πεδία της παραγωγής και της κοινωνικής αναπαραγωγής (υγεία, πανεπιστήμια, μέριμνα). Θεσμική επικύρωση «πατροπαράδοτων» αξιών, όπως η περίπτωση του νεοσύστατου «υπουργείου οικογένειας», σε μία συγκυρία όπου ο δυτικός κόσμος επαναφέρει βαθμιαία την απαγόρευση των αμβλώσεων. Αλλά και επιπλέον εργασιακοί εκβιασμοί και εκμετάλλευση, με αποκορύφωμα το νεοφιλελεύθερο «δικαίωμα» στη 16ωρη μισθωτή σκλαβιά, εν μέσω αυξημένου πληθωρισμού και μόνιμων ανατιμήσεων ακόμα και στα βασικότερα προϊόντα διαβίωσης ή επιβίωσης. Δηλαδή, η νομιμοποίηση του ίδιου «δικαιώματος» που δολοφονεί τους «από κάτω» στα εξαντλητικά ωράρια και τις διπλοβάρδιες (όπως συνέβη σε πολλές πρόσφατες περιπτώσεις σε λιμάνια, ναυπηγεία, ταχυμεταφορές κτλ) ή που τους εξαναγκάζει να επιβιώνουν ακόμα πιο δύσκολα ώστε τα αφεντικά τους να πλουτίζουν ακόμα περισσότερο. Ενώ, στα κάθε λογής «άσυλα» (ψυχιατρεία, φυλακές, στρατόπεδα μεταναστ(ρι)ων, γηροκομεία, ορφανοτροφεία, ξενώνες κλπ), όπου δεν επιβάλλουν νέους τιμωρητικούς και εκδικητικούς νόμους, εξαθλιώνουν περαιτέρω τους έγκλειστους/ες με τη λογική του «απόβλητου». Παράλληλα, η αντιμεταναστευτική πολιτική -ως υπόδειγμα της θανατοπολιτικής, της απαξίωσης και της εκμετάλλευσης των «από κάτω»- έθεσε, τον περασμένο Ιούνιο στα ανοιχτά της Πύλου, νέα πρότυπα κρατικής τρομοκρατίας και χυδαιότητας με ασύλληπτα μεγέθη. Εκεί όπου ο θεσμικός ρατσισμός του ελληνικού κράτους και της ΕΕ έπνιξε παραδειγματικά στον πάτο της θάλασσας εκατοντάδες μετανάστριες/ες μονομιάς. Είναι το ίδιο κράτος, με τα ίδια ΜΜΕ, που δήθεν «φρίττουν» με τη στυγνή δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη από την Attica Group στο λιμάνι του Πειραιά, η οποία λειτούργησε με την ίδια μισάνθρωπη, ρατσιστική και δολοφονική λογική απέναντι σε έναν ντόπιο μη προνομιούχο, του οποίου η ζωή στα μάτια τους ήταν ανάξια να βιωθεί και αδιάφορο να σωθεί.
Απέναντι στις ατάκες του «δεν υπάρχει κράτος» (μαζί με παραπλήσιες, του τύπου «δεν υπάρχει τοπική αυτοδιοίκηση»), το ίδιο το κράτος δείχνει όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται ότι όχι μόνο υπάρχει κράτος αλλά έχει και συνέχεια, κάνοντας τη δουλειά του με συνέπεια και σε συμφωνία με τις καπιταλιστικές (νεοφιλελεύθερες ή μη) και πατριαρχικές επιταγές. Επιλέγοντας ποιους, τί και πώς θα «διασώσει», πώς και πότε θα λεηλατήσει ή καταστρέψει, ποιους τόπους θα προφυλάξει και ποιους θα ερημώσει, ποιους θα συμπεριλάβει και ποιους θα αποκλείσει, ποιων οι ζωές έχουν σημασία και ποιων όχι. Είναι το κράτος με τις δημοκρατίες, τα πραξικοπήματα και τις μετα-δημοκρατίες του, με τη λογική της αντιπροσώπευσης, με τη συγκεντρωτική οργάνωση και επίλυση των υποθέσεών μας. Είναι το κράτος που καλεί τους πληθυσμούς να ψηφίζουν κεντρικά και τοπικά, εκμαιεύοντας συναινέσεις για την εξουσία του και επιστρέφοντάς τες ως «ατομική ευθύνη». Το κράτος που παλεύει να συνηθίσουμε τις κρίσεις του συστήματος και τις επιπτώσεις τους, επιβάλλοντας κανονικότητες εξαθλίωσης. Το κράτος που αφομοιώνει «συμπεριληπτικότητες» και ξερνάει ματαιότητα και συντηρητισμούς.
Στο πλαίσιο αυτό, οι αξίες του εθνικισμού, από την πατρίδα και τη θρησκεία έως τον στρατοπεδισμό και την οικογένεια προβάλλονται σε μία κοινωνική και θεσμική ποικιλία για όλα τα γούστα. Στην πραγματικότητα, με το μανδύα του «αντισυστημικού» (ή αυτού που «πολεμιέται από το σύστημα»), ο εθνικιστικός συρφετός ξερνάει απλά απαιτήσεις μίας αυταρχικότερης κρατικής εξουσίας. Από τους κυνηγούς-βασανιστές μεταναστριών/ών στα σύνορα έως τους κάθε λογής πατριδοφύλακες της ενδοχώρας και από τους υπερ-ορθόδοξους έως τους ακροδεξιούς και ναζιστές εντός ή εκτός κοινοβουλίου, η φασιστική ατζέντα -που ήδη διαπνέει την κρατική ατζέντα- βρίσκει διάφορους εκφραστές. Η δημοκρατία με τον θεσμικό της αντιφασισμό, μετά το ναζιστικό της ξέπλυμα στην περιβόητη δίκη των ναζί μαχαιροβγαλτών της χρυσής αυγής που θα «τελείωνε τον φασισμό μία και καλή», θρέφει τις νέες φασιστικές εφεδρείες της για την άμβλυνση των κοινωνικών/ταξικών αντιστάσεων, την προώθηση του κοινωνικού αυτοματισμού και τον αποπροσανατολισμό των συνειδήσεων.
Σε αυτή την πραγματικότητα, το ελληνικό κράτος -συνεπές στην καταστολή και τις απόπειρες καθυπόταξης και φίμωσης κάθε αυτοοργανωμένου εγχειρήματος, κάθε αδιαμεσολάβητης αντίστασης, κάθε αντιεξουσιαστικής και αναρχικής πρότασης- προχώρησε μερικές εβδομάδες πριν στην εκκένωση τεσσάρων ακόμα καταλήψεων στην Αθήνα, με τις δύο τελευταίες να επανακαταλαμβάνονται σε πείσμα των κυρίαρχων στρατηγικών: του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Άνω-Κάτω Πατησίων στα Πατήσια, του Kατειλημμένου Κοινωνικού Κέντρου «Ζιζάνια» στη Φυλής, του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Πολυτεχνείου και του Στεκιού Καλιαρντών στη Νομική. Η καθεμία με τα πολιτικά χαρακτηριστικά και τις επιλογές της, με την ιστορία, τους τοίχους, τα φυτά, τα ζώα και τους ανθρώπους της. Με πλήθος αντιστάσεων και αγώνων, όπως πχ ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, τον εξευγενισμό και την τουριστικοποίηση, τον ρατσισμό και τη queer-φοβία, την καταστολή και τη στρατιωτικοποίηση, την πατριαρχία και τον σπισισμό. Εν μέσω αλλά και εξαιτίας της γενικευμένης απαξίωσης της ζωής και των κοινωνικών σχέσεων, το κράτος εντείνει τις επιθέσεις του σε ό,τι απειλεί την τάξη, την ασφάλεια, την «καθαρότητα» και την κοινωνική ειρήνη. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού η ιστορία έχει αποδείξει πως απέναντι στις κατά καιρούς κυριαρχικές δυστοπίες, οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι αγώνες μπορούν να τις αντισταθούν και να τις καταποντίσουν.
Οι καταλήψεις δεν είναι μόνο αντιπρόταση απέναντι στην ιδιοκτησία και τον κοινωνικό κατακερματισμό, δεν είναι μόνο σημεία συνάντησης, αντίστασης και εξέγερσης. Είναι επίσης και πεδία πρόκλησης απελεύθερων και αντι-ιεραρχικών κοινοτήτων αλληλεγγύης στο εδώ και τώρα, προσβλέποντας σε έναν κόσμο αλληλοβοήθειας, χωρίς εξουσία και επίπλαστους διαχωρισμούς. Εκεί που η συνύπαρξη, η αντιμετώπιση των καθημερινών ατομικών και των συλλογικών υποθέσεων δεν χαρίζεται πουθενά, αλλά ούτε και μεσολαβείται από ειδικούς και αυθεντίες.
Προφανώς οι καταλήψεις είναι εστίες ανομίας γιατί ο Νόμος είναι αυτός που επιβάλλει τις δυστοπίες. Προφανώς οι καταλήψεις είναι κίνδυνος, κίνδυνος ενάντια σε κάθε κυριαρχία. Για αυτό και τα κράτη με τους κατασταλτικούς τους μηχανισμούς δεν σταματάνε ποτέ να επιδιώκουν την εξαφάνισή τους. Ας τους θυμίσουμε (κι ας θυμηθούμε) πως οι αξίες της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης, της ρήξης, της απελευθέρωσης δεν καταστέλλονται και δεν εκκενώνονται.
Από τον Έβρο και τη Θεσσαλία έως την Πάρνηθα και τη Ρόδο…
Από την Πύλο, τα Τέμπη και τα Διαβατά έως την Ομόνοια, το λιμάνι του Πειραιά, το Πέραμα και το Κερατσίνι…
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ-ΑΦΕΝΤΙΚΑ-ΦΑΣΙΣΤΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
Σεπτέμβρης 2023
Αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης, Ρεσάλτο
Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας