Αναδημοσίευση από το blog της Συνέλευσης της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας:
ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙΣ;
Για άλλη μια φορά όλοι οι επίδοξοι δημοτικοί και περιφερειακοί αρχοντίσκοι και συμβουλάτορες, «αναδεδειγμένοι» τοπικά ή κομματικά μνηστήρες της καρέκλας, διεκδικούν την ψήφο μας για να αποκτήσουν πρόσβαση στη νομή της εξουσίας: αίγλη, κύρος, ισχύ, δημόσιες σχέσεις, βολέματα ημετέρων, μίζες, φράγκα. Με την απλή αναλογική μάλιστα στις τοπικές-περιφερειακές εκλογές βρήκε την ευκαιρία να κατέβει υποψήφιος μέχρι και ο «φούφουτος». Από φασιστοειδή, γραβατωμένα ακροδεξιόμουτρα, οπαδούς του συντηρητισμού, νεοφιλελεύθερους γιάπηδες, μέχρι μετριοπαθείς κεντρώους, σοσιαλιστές της «αλλαγής» και τις διάφορες παραλλαγές της «αριστεράς των κινημάτων και των αγώνων».
Η τοπική «αυτο»διοίκηση και οι περιφέρειες, όμως, δεν είναι τίποτε άλλο από οργανικά κομμάτια του διοικητικού μηχανισμού του κράτους, οι απολήξεις του στις γειτονιές, θεσμοί διαχείρισης και μεταβίβασης των κρατικών/καπιταλιστικών σχεδιασμών, μακριά από κάθε έννοια «αυτονομίας» ή «αυτοδιεύθυνσης». Και το κράτος, σε οποιαδήποτε μορφή του (κοινοβουλευτικό στις αστικές δημοκρατίες, τυραννικό στις δικτατορίες, γραφειοκρατικό στις λαϊκές δημοκρατίες), δεν είναι τίποτε άλλο από όργανο κυριαρχίας.
Το ζήτημα, συνεπώς, δεν είναι ποιος/α θα μαζεύει καλύτερα τα σκουπίδια, θα βάλει περισσότερα φώτα, θα φροντίσει τις πλατείες και τις παιδικές χαρές, θα αυξήσει ή θα μειώσει την αστυνόμευση, θα προσελκύσει θέσεις μισθωτής σκλαβιάς ή θα κάνει «πολιτιστικό έργο».
Το ζήτημα είναι ότι για άλλη μια φορά ζητιέται η απουσία μας από τις διαδικασίες και τις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή μας και η ανάθεσή τους σε μικρούς ή μεγαλύτερους επίδοξους σωτήρες. Καλούμαστε να μείνουμε απαθείς και παθητικοί/ες, να ιδιωτεύουμε και να αδιαφορούμε, να σιωπούμε και να φοβόμαστε. Να μη δοκιμάσουμε ποτέ να συνεννοηθούμε αδιαμεσολάβητα με τον γείτονα, τη συνάδελφο, τον μετανάστη, τη συμμαθήτρια μας…
Η ψήφος εμφανίζεται ως υπευθυνότητα και συμμετοχή ενώ είναι παραίτηση και ανάθεση. Με τον ίδιο τρόπο που η αποχή από τα εκλογικά πανηγύρια ποτέ δεν είναι αρκετή αν δεν συσχετίζεται με τη συλλογικοποίηση, την αμοιβαιότητα, τη χειραφέτηση, την κριτική σκέψη, τη δράση.
ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ,
ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
Συνέλευση της πλατείας Κερατσινίου – Δραπετσώνας
—————————————–
ΓΙΑ ΠΟΙA ΕΥΡΩΠΗ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙΣ;
Για άλλη μια φορά, όπως κάθε 5 χρόνια, όσοι/ες έχουν τη νομική ιδιότητα του πολίτη στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καλούνται να ψηφίσουν αντιπροσώπους για το ευρωκοινοβούλιο, στη βάση του καταστατικού δημοκρατικού μύθου των «ισότιμων πολιτών» και των «κυρίαρχων λαών». Σε πολλές περιπτώσεις με πλήρη άγνοια για τη λειτουργία και τα όργανα αποφάσεων της Ε.Ε. Τις προεδρίες που αναλαμβάνονται εκ περιτροπής από τα 28 κράτη-μέλη. Το «Ευρωπαϊκό Συμβούλιο» και το «Συμβούλιο της ΕΕ» (πρωθυπουργικά και υπουργικά συμβούλια αντιστοίχως). Την «Ευρωπαϊκή Επιτροπή», τη λεγόμενη Κομισιόν, ένα όργανο επιτρόπων που σχεδιάζει και υποβάλλει τις νομοθετικές προτάσεις. Το ίδιο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο απλά κυρώνει τις νομοθετικές προτάσεις των επιτρόπων, που έχουν προαποφασιστεί από τα συμβούλια υπουργών και πρωθυπουργών, βάσει της ατζέντας που έχουν ορίσει οι εκάστοτε προεδρίες.
Η Ε.Ε. είναι ένας υπερεθνικός συνασπισμός πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, ένα κυριαρχικό διακρατικό μπλοκ επιβολής των αποφάσεων και επιλόγων του, οι οποίες αφορούν τη ζωή εκατομμυρίων καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων, τόσο εντός όσο και εκτός Ευρώπης (οικονομική λεηλασία, στρατιωτικές επιχειρήσεις, ανθρωπιστικές πολεμικές επεμβάσεις, «αντι»τρομοκρατικές εκστρατείες, θανατοπολιτική κατά των μεταναστών/ριών). Ένας περίπλοκος θεσμικός μηχανισμός, που όπως κάθε εξουσιαστική συγκρότηση, χαρακτηρίζεται από την αρχή ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται και οι κατευθύνσεις χαράζονται πάντα στην κορυφή, με κοινά όργανα ή διακρατικές συμπράξεις σε αστυνομικό, στρατιωτικό, δικαστικό επίπεδο να τις διασφαλίζουν.
Το ευρωεκλογικό πανηγύρι, με την επίφαση της συμμετοχής, δεν συνιστά τίποτε άλλο από την επιλογή των όρων περαιτέρω υποτίμησης και ποδηγέτησης της ζωής μας. Από την ενίσχυση της Ε.Ε. ή τις προτάσεις καλλωπισμού της, μέχρι τις διάφορες εκφάνσεις του ευρωσκεπτικισμού ή το πρόταγμα «εξόδου από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ», όλα τα κόμματα εν τέλει προτείνουν την παραίτηση και την ανάθεση, αντιπροσωπεύοντας διαφορετικές εκδοχές της εξουσιαστικής-εκμεταλλευτικής κοινωνικής οργάνωσης.
Το να πούμε ότι οι πολιτικοί εξαπατούν, κοιτάνε το συμφέρον τους και αυτό των «αγορών», πουλάνε φόβο ή ελπίδα ή και τα δύο μαζί, είναι κάτι κοινότοπο. Όπως και το να προτείνουμε αποχή, χωρίς να κάνουμε κάτι άλλο, προφανώς δεν αρκεί. Αν κάτι έχει σημασία να τίθεται μεταξύ όσων ανήκουμε σε υποταγμένες, εκμεταλλευόμενες, αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες και τάξεις, είναι το να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, να βάλουμε μπροστά τις δικές μας επιθυμίες, τις δικές μας ανάγκες, τα δικά μας όνειρα, τις δικές μας επιδιώξεις.
Γιατί μόνο εμείς, οι «από κάτω», μπορούμε να φτιάξουμε έναν αυτοοργανωμένο κόσμο συνθετικού πληθυντικού αριθμού, που θα καθορίζεται από τον καθένα και την καθεμία ως συλλογική μονάδα ενσυναίσθησης, συνείδησης και ευθύνης. Έναν κόσμο χωρίς κράτος και ιεραρχία, χωρίς κεφάλαιο και ατομική ιδιοκτησία, χωρίς σύνορα και πατρίδες, χωρίς θρησκείες και ειδικούς, χωρίς πατριαρχία και σεξισμό, χωρίς εθνικισμό και μιλιταρισμό, χωρίς ρατσισμό και διακρίσεις, χωρίς καμιά μορφή ανωτερότητας και εξουσίας. Έναν κόσμο που θα χαρακτηρίζεται από τη συνδιαμόρφωση, την αμοιβαιότητα, την αλληλοβοήθεια, τη χειραφέτηση.
ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ
ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
Συνέλευση της πλατείας Κερατσινίου – Δραπετσώνας