Θραύσματα λέξεων, εννοιών, προτάσεων, συνθημάτων
με αφορμή το εξεγερσιακό συμβάν -και- στο Αμβούργο
σε μια εποχή άτακτης κινητικότητας
Οι κυρίαρχοι του πλανήτη, εδώ και 30 χρόνια επιμένουν -παρά της διαδεδομένης δυσαρέσκειας των υπηκόων τους αλλά και της πεισματικής αντίστασης όλων εκείνων που δεν αποδέχονται ούτε θεούς, ούτε αφέντες- να επιβάλλουν τα ιεροτελεστικά εθιμοτυπικά κοινά φαγοπότια τους στους αστικούς ιστούς. Η αγωνία από πλευράς τους, να επικυρώνουν ότι οι πόλεις -τα δημιουργήματα του κράτους και του κεφαλαίου- τους ανήκουν, αν μη τι άλλο φωτίζει μία αίσθηση αβεβαιότητας στην κατά τ’ άλλα ναρκισσιστική βεβαιότητά τους.
Οι «άλλοι», από την άλλη, εδώ και 30 χρόνια, σε κάθε τέτοιο φαγοπότι, επιμένουν να δηλώνουν μέχρι και καταστροφικά να επανοηματοδοτούν πως οι πόλεις τους ανήκουν, πως οι δρόμοι τους ανήκουν. Κάποιες φορές περισσότερο και κάποιες φορές λιγότερο ικανοποιητικά. Ωστόσο, αυτή τη φορά, στο Αμβούργο, το σύνθημα «αυτή, είναι η πόλη μας» απλώθηκε με ταχύτητες εκείνων των μονάδων μέτρησης που απέχουν της υλικότητας κι έτσι σχεδόν αυτόματα έγινε ένα με τη μόνιμη υγρασία του λιμανιού. Αυτό το ενοχλητικό, πούσι ήταν ένας από τους λόγους που οι φρουροί έχασαν την πόλη.
Οι κυρίαρχοι, με την αυταρέσκεια που προσφέρει το μονοπώλιο της Ισχύος, προετοιμάζονται νομικά, ιδεολογικά και κατασταλτικά όχι μόνο εναντίον των μαυροφορεμένων και μασκοφορεμένων ανυπάκουων αλλά και για να δοκιμάζουν να λειτουργούν χωρίς τα προσχήματα της πολιτειακής συνθήκης. Ωστόσο, οι αποδέκτες, οι «ανίσχυροι πολίτες», ενώ παρακολουθούσαν και έτρεμαν για την επέλαση των μασκοφορεμένων κρεμώντας εμφανείς πινακίδες «όχι στους G20, δείξτε έλεος στο μαγαζί μας», δεν μπόρεσαν να αποδεχθούν ότι το κράτος τους, δεν τήρησε κάποια από τα προσχήματα και απαγόρεψε, με δολοφονική μεθοδολογία, μία πορεία που ο ίδιος κρατικός μηχανισμός είχε δώσει άδεια. Δεν μπόρεσαν να δεχτούν πως η δημοκρατική πολιτεία τους, επανέφερε τις ενοχικές εικόνες παλαιοτέρων και πνιγηρών εποχών με τους ντόπιους σιδηροδρομικούς σταθμούς να είναι γεμάτους από ένοπλους φρουρούς που ελέγχουν χαρτιά και ανακρίνουν «πολίτες». Υπό αυτές τις εικόνες, το δυσανάλογο όργιο καταστολής απέναντι στον γυμνό, λευκό άνθρωπο δεν μπόρεσε να γίνει αποδεκτό. Κι έτσι, έστω και για λίγο, οι μασκοφορεμένοι μεταμορφώθηκαν σε παιδιά, οι φρουροί σε εγκληματίες και οι «πολίτες» σε ισχυρές, ενεργές πολιτικές οντότητες που κουνώντας το δάχτυλο επαναοριοθέτησαν τη συναίνεση, δίνοντας της μία ακόμη πνοή ζωής τη στιγμή που οι Κυρίαρχοι αγωνιούν να αφαιρέσουν αυτήν αλλά και όλα τα πολιτειακά τους προσχήματα και παράγωγα.
Οι «άλλοι», από την άλλη, ξέρουν πολύ καλά πως η επιλογή αντίστασης είναι μονίμως και ταυτοχρόνως ένα πεδίο δοκιμής της επιβολής των κυρίαρχων κι ένα πεδίο άτακτης εκτόξευσης στον ουρανό των καταπιεζόμενων. Επιπλέον αυτοί οι ίδιοι «άλλοι» ξέρουν πολύ καλά πως ποτέ δεν θα προφητέψουν τί τελικά θα επικρατήσει ή τι τελικά θα συμβεί. Γι’ αυτό, αυτή τη φορά, το κάλεσμα με το σύνθημα «καλώς ήρθατε στην κόλαση» είναι απολύτως επιτυχημένο γιατί κατάφερε να αποτυπώσει τη δυστοπία και την ουτοπία της επιλογής αντίστασης και απελευθέρωσης. Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι απέναντι στους πάνοπλους φρουρούς τα υφασμάτινα πανό κατόρθωσαν όχι μόνο να μεταμορφωθούν σε τσιμεντένια τείχη ασφάλειας των φιλοξενούμενων μασκοφορεμένων αλλά και φόρτισαν συγκινησιακά το πεδίο δράσης των χειραφετημένων και όχι μόνο θεατών γιατί υλικοποιήσε το πεδίο δράσης της ουτοπίας απέναντι στη δυστοπία.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΟΣΟΥΣ/ΕΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ