ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΑ

Κάποια χρόνια νωρίτερα, τον χειμώνα του 2012-13 και το καλοκαίρι του 2013, σε ένα πογκρόμ αστυνομικών εκκενώσεων καταλήψεων, η τότε δεξιά διακυβέρνηση είχε αναπτύξει την ατζέντα της δημόσιας τάξης και ο προπαγανδιστικός της λόγος επικέντρωνε στον χαρακτηρισμό των καταλήψεων και εν γένει των αυτοοργανωμένων χώρων ως εστιών ανομίας. Ο κυρίαρχος λόγος της δεξιάς του κράτους ακούει στο δόγμα «Νόμος και Τάξη» και η καθεστωτική “επιχειρηματολογία” περί (εν δυνάμει) άλλων χρήσεων των κτιρίων εμφανίζεται συμπληρωματικά στο λόγο της.

Στις μέρες μας, η αριστερά του κράτους προχωρά στο δικό της κατασταλτικό σερί εκκενώσεων [1], με εμφατικές αναφορές όμως στη χρηστικότητα των κτιρίων, στα αντίστοιχα πλάνα που υπάρχουν από θεσμικούς φορείς για την αξιοποίησή τους, στην ανοιχτότητα (;!) των δικών της επιλογών (μαζί με τους δήμους, τους οργανισμούς κλπ) [2] σε σχέση με τον «ανεξέλεγκτο χαρακτήρα», την «κλειστότητα» και τον «μικρό αριθμό των καταληψιών». Με ιδιαίτερη επικέντρωση των κατασταλτικών μεθοδεύσεων στις καταλήψεις προσφύγων/μεταναστών και αλληλέγγυων, για τη βίαιη μεταφορά τους σε κρατικές δομές (δηλαδή στρατόπεδα), για τη «φροντίδα» και την «τακτοποίηση» των ζητημάτων τους, σε μια περίοδο που η πρακτική και το πρόταγμα της κατάληψης διασταυρώνονται με την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες/μετανάστες. Ο κρατικός έλεγχος, η θεσμικότητα, οι μεσολαβήσεις, η ανάθεση, οι ειδικοί, η «ιερότητα» της ατομικής ιδιοκτησίας, συνιστούν εξίσου (και αναμενόμενα) τον πυρήνα και των επιλογών και της περίφημης αριστερής διακυβέρνησης, ενώ η αφήγησή της συγκροτείται γύρω από το ότι οι θεσμικοί παράγοντες έρχονται να υποσχεθούν ό,τι ήδη γίνεται με αυτοοργανωμένους όρους.

Σε κάθε περίπτωση αυτό που συμβαίνει είναι η συνέχεια του κράτους και της καταστολής των καταλήψεων και γενικότερα του «εσωτερικού εχθρού», όπως πολύπλευρα ανέπτυξε ο υπουργός δημόσιας τάξης Νίκος Τόσκας σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη-εκπομπή που παραχώρησε στον καθεστωτικό δημοσιογράφο Αντώνη Σρόιτερ. Ο υπουργός μάλιστα προανήγγειλε και άλλες βίαιες εκκενώσεις καταλήψεων, με το πρόσχημα της «επιστροφής των κτιρίων στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους, εφόσον αυτοί τα ζητήσουν» (sic).

Σχετικά με τις βίαιες εκκενώσεις καταλήψεων του τελευταίου διαστήματος, στις 17/2, μπάτσοι μαζί με συνεργείο καθαρισμού του δήμου εισβάλλουν στην κατάληψη του εγκαταλειμμένου πρώην δημοτικού σχολείου “Ανοιχτό 3ο” στη Σύρο, καταστρέφοντας το εσωτερικό του χώρου και τις υποδομές, σφραγίζοντας ένα ανοιχτό κοινωνικό εγχείρημα που για περισσότερα από δύο χρόνια αποτελούσε ένα αυτοοργανωμένο κύτταρο συλλογικοποίησης, αυτομόρφωσης και αγώνα.

Στις 13/3, σε μια υπουργικά ενορχηστρωμένη εκκένωση, κατόπιν αιτήματος της αριστερής δημάρχου Ζωγράφου Τίνα Καφατσάκη-Βλάχου, ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις εισβάλλουν στην κατάληψη “Βίλα Ζωγράφου”, κατάσχοντας τις υποδομές και συλλαμβάνοντας 7 καταληψίες. Ένα διατηρητέο κτίριο με μεγάλο περίβολο, χρόνια παρατημένο, που ζωντάνεψε ξανά από το 2011, οπότε και καταλήφθηκε, φιλοξενώντας δεκάδες εκδηλώσεις κοινωνικού, πολιτικού και πολιτισμικού χαρακτήρα, προωθώντας παράλληλα την αυτοδιαχειριζόμενη καλλιέργεια της γης και την αυτομόρφωση. Ένα διαφιλονικούμενο “φιλέτο” ανάμεσα σε ιδιωτικά εμπορικά συμφέροντα που ήθελαν να το κάνουν εμπορικό κέντρο και “ευαίσθητους” αριστερούς τοπικούς αρχοντίσκους που θέλουν να το μετατρέψουν σε δημοτικό ωδείο, τη στιγμή που στον χώρο της κατάληψης λειτουργούσε και αυτοδιαχειριζόμενο μουσικό στούντιο.

Παράλληλα την ίδια μέρα, με μια αστυνομική επιχείρηση μεγάλης κλίμακας, εκκενώνεται η κατάληψη στέγης προσφύγων/μεταναστών στην οδό Αλκιβιάδου 9 στην Αθήνα. Η αστυνομική εισβολή γίνεται κατόπιν αιτήματος του “Ερυθρού Σταυρού” (γιατί θέλει λέει να χρησιμοποιήσει το κτίριο για τη φιλοξενία ανήλικων προσφυγόπουλων;!), με τις ευλογίες του δημάρχου Αθηναίων Γιώργου Καμίνη (γνωστού για την εμμονή του στην καταστολή των καταλήψεων) και την εποπτεία του υπουργού δημόσιας τάξης Νίκου Τόσκα που προσπαθεί να δώσει ένα ανθρώπινο και δίκαιο πρόσωπο στην κρατική καταστολή. Οι πρόσφυγες/μετανάστες, ανάμεσά τους και 37 παιδιά, οδηγούνται στη Διεύθυνση Αλλοδαπών και Κέντρο Κράτησης της Πέτρου Ράλλη. Κάποιοι/ες θα οδηγηθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι υπόλοιποι/ες θα αφεθούν στην Ομόνοια να αναζητήσουν την τύχη τους.

Επίσης την ίδια μέρα, μπάτσοι μαζί με δικαστική επιμελήτρια, εισβάλλουν και στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Αγρινίου προξενώντας φθορές και αφαιρώντας ποσό 600 ευρώ, ενώ πριν αποχωρήσουν αλλάζουν τις κλειδαριές. Λίγη ώρα αργότερα σύντροφοι/ισσες και αλληλέγγυοι/ες απελευθερώνουν εκ νέου τον χώρο, τον οποίο συνεχίζουν να ανοίγουν καθημερινά με κινητοποιήσεις, εκδηλώσεις και λειτουργία των αυτοδιαχειριζόμενων δομών του.

Η κατασταλτική στρατηγική συνεχίζεται, με εκκένωση της κατάληψης ALBATROS στο Τσινάρι Θεσσαλονίκης, από μπάτσους μαζί με τους ιδιοκτήτες, τις πρώτες πρωινές ώρες της Τετάρτης 5/4. Η κατάληψη Albatros έγινε πριν από περίπου 6 μήνες από αλληλέγγυους και μετανάστες με σκοπό να καλύψει τις στεγαστικές τους ανάγκες. Αποτέλεσμα της εισβολής ήταν η σύλληψη 14 ατόμων, ανάμεσά τους και μεταναστών, ενώ ένα άτομο βρίσκεται στο νοσοκομείο μετά από ξυλοδαρμό από μπάτσους. Λίγες ώρες μετά προσήχθησαν αλληλέγγυοι που πήγαν να μαζέψουν προσωπικά αντικείμενα των συλληφθέντων από το σπίτι. Μία εκκένωση που έρχεται σε συνέχεια των περσινών εκκενώσεων καταλήψεων προσφύγων/μεταναστών στη Θεσσαλονίκη (Ορφανοτροφείο , Hurriya, Νίκης) μετά το No Border Camp.

Είναι η παρισινή κομμούνα, τα χειμερινά ανάκτορα του τσάρου, η Βαρκελώνη της ισπανικής επανάστασης, η Οαχάκα και η Τσιάπας αλλά και οι παραγκουπόλεις στην περιφέρεια των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Είναι η στιγμή που οι μαθητές και οι μαθήτριες απαλλοτριώνουν τον χώρο και τον χρόνο ενός σχολείου-φυλακή και οι εργάτες/τριες μπλοκάρουν εκείνη τη μηχανή που ισοπεδώνει τη ζωή τους. Είναι στεγαστικές κολλεκτίβες, ραδιόφωνα, κοινωνικά ιατρεία, εργαστήρια. Η κατάληψη είναι πράξη και αποτέλεσμα της επαναστατικής κίνησης για τη χειραφέτηση, την αυτοοργάνωση, την ελευθερία. Είναι ένα άπειρο πλήθος συλλογικών κόσμων που γεννιούνται και εδραιώνονται κάθε στιγμή από τη θέληση, το πείσμα, την επιμονή εκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι το ώριμο τέκνο της οργής, της αδήριτης ανάγκης και της ασίγαστης επιθυμίας.

Αν το παρόν είναι εφιαλτικό, αν εκατομμύρια άνθρωποι καταδικάζονται σε φτώχεια και εξαθλίωση, αν το δίλλημα βρίσκεται ανάμεσα στον σκουπιδοτενεκέ της ανεργίας και το κάτεργο μιας εξοντωτικής και συχνά απλήρωτης εργασίας, αν το σχολείο γίνεται ακόμη περισσότερο κρεατομηχανή της νεότητας και τα νοσοκομεία απαγορευμένος τόπος. Αν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης -σύμβολο και υλική συμπύκνωση του πιο απόλυτου τρόμου στην ιστορία- πολλαπλασιάζονται διαρκώς στο σώμα μιας λεηλατημένης κοινωνίας. Αν φασιστικά μαχαίρια δολοφονούν αντιφασίστες και η ζωή των 19χρονων αποτιμάται όσο ένα εισιτήριο στο τρόλεϊ. Ακόμη και τότε, είναι τρελοί και βαθιά ανιστόρητοι όσοι νομίζουν ότι αυτό το παρόν έχει οποιοδήποτε μέλλον. Η αναμέτρηση ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο είχε πάντα προδιαγεγραμμένο τέλος.

Γιατί η κατάληψη δεν είναι απλά ένα μέσο αγώνα αλλά το ίδιο του το περιεχόμενο. Η αμφισβήτηση της ιδιοκτησίας, της διαμεσολάβησης κάθε είδους διάκρισης και διαχωρισμού. Η απαλλοτρίωση-επανοικειοποίηση ενός τμήματος του κλεμμένου χώρου και χρόνου, μέχρι τη συνολική κοινωνική και ατομική απελευθέρωση μέσων, τρόπων, δυνατοτήτων, του ίδιου μας του εαυτού, από το κεφάλαιο και την εξουσία. Η συλλογικοποίηση και συνδιαμόρφωση μέσα από οριζόντιες-αντιιεραρχικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Η δημιουργία ριζοσπαστικών κοινοτήτων αγώνα, χειραφετημένης καθημερινής ζωής, δημιουργικότητας, αυτομόρφωσης, νέου τύπου σχέσεων, βασισμένων στην ισοτιμία, την αμοιβαιότητα, την αλληλεγγύη. Στην προοπτική μιας αυτοοργανωμένης κοινωνίας ελευθερίας, αξιοπρέπειας, αλληλοβοήθειας, κοινοκτημοσύνης.

[1] 13/3:

Σύμφωνα με την αστυνομία, οι επιχειρήσεις έγιναν «κατόπιν εγκλήσεων των ιδιοκτητών των κτηρίων και σχετικής εισαγγελικής παραγγελίας».

Η δήλωση Ν. Τόσκα για τις πρωινές επιχειρήσεις της αστυνομίας στα 2 υπό κατάληψη κτίρια: «Το πρώτο κτίριο στου Ζωγράφου, ανήκει στον δήμο Αθηναίων (Ζωγράφου θέλει να πει μάλλον) και το ήθελε για να χρησιμοποιηθεί ως πολιτιστικός χώρος. Οι καταληψίες, περίπου 5-6 άτομα, βρίσκονταν μέσα αρκετό καιρό. Το δεύτερο κτίριο ανήκει στον Ερυθρό Σταυρό και θέλει να το χρησιμοποιήσει για ασυνόδευτα παιδιά. Μέσα στο κτίριο βρίσκονταν πρόσφυγες, οι οποίοι έτσι και αλλιώς θα έπρεπε να είναι σε οργανωμένους χώρους. Όπως καταλαβαίνετε και οι δύο επιχειρήσεις είναι απολύτως δικαιολογημένες».

Το κτίριο της Αλκιβιάδου 9 ανήκει στον Ερυθρό Σταυρό και επρόκειτο να παραχωρηθεί στον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης για τη στέγαση ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων. Μάλιστα ο Ερυθρός Σταυρός είχε υποβάλει μήνυση ζητώντας την εκκένωση του κτιρίου.

Για «θετική εξέλιξη» έκανε λόγο ο δήμαρχος Αθηναίων Γ. Καμίνης σε δήλωσή του σχετικά με την εκκένωση του κτηρίου του Ερυθρού Σταυρού: «Η φιλοξενία των προσφύγων, για να προστατεύει πραγματικά τους ίδιους και τα δικαιώματά τους, πρέπει να βρίσκεται αποκλειστικά στην ευθύνη, τον έλεγχο και τον συντονισμό των δημοσίων οργανισμών και των πιστοποιημένων φορέων».

 Η Βίλα Ζωγράφου Κέντρο πολιτισμού, Πάρκο πρασίνου και αναψυχής

ΔΗΜΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

Αγαπητοί συμπολίτες,

Πριν λίγα χρόνια οι κάτοικοι της πόλης μας, μαζί με συλλόγους, δημοτικές παρατάξεις και την επιτροπή κατοίκων για τη Βίλα Ζωγράφου, αγωνίστηκαν για να σωθεί η Βίλα και το κτήμα Ζωγράφου από την οικοδόμηση και να γίνει πάρκο πρασίνου και αναψυχής.

Με τον αγώνα αυτό πετύχαμε την έκδοση Προεδρικού Διατάγματος, με το οποίο το κτήμα της Βίλας Ζωγράφου χαρακτηρίστηκε «κοινόχρηστος χώρος πρασίνου και πολιτισμού» και απαγορεύεται η οικοδόμησή του.

Εμείς συμμετείχαμε σε αυτό τον αγώνα και δεσμευτήκαμε απέναντι σας:

Να δημιουργήσουμε -στην καρδιά της πόλης μας- ένα ενιαίο πάρκο πρασίνου και αναψυχής από τον Αγ. Γεώργιο έως την πλατεία Αλεξανδρή (πρώην Γαρδένια).

Να γίνει η Βίλα Ζωγράφου κέντρο πολιτισμού για τους πολίτες και τη νεολαία του Δήμου μας.

Το Δημοτικό Συμβούλιο, ομόφωνα το 2015, αποφάσισε την μετεγκατάσταση του Δημοτικού Ωδείου, των Χορευτικών ομάδων και άλλων πολιτιστικών δραστηριοτήτων (οι οποίες στεγάζονται προσωρινά σε ακατάλληλους χώρους) στο κτίριο της Βίλας Ζωγράφου.

Ταυτόχρονα στόχος μας είναι να ανοίξει και να διαμορφωθεί ο περιβάλλον χώρος, σε χώρο πρασίνου και αναψυχής.

Στην προσπάθειά μας αυτή, συναντήσαμε αντιδράσεις και εμπόδια.

Αντιδράσεις από την οικογένεια Ζωγράφου, η οποία προσέφυγε στο Συμβούλιο Επικρατείας και ζητά την ακύρωση του Προεδρικού Διατάγματος που προστατεύει το χώρο ως κοινόχρηστο πράσινο.

Εμπόδια από μικρή ομάδα, που εμφανίστηκε μετά την έκδοση του Προεδρικού Διατάγματος το οποίο χαρακτηρίζει το κτήμα της Βίλας Ζωγράφου «κοινόχρηστο χώρο πρασίνου» και αποφάσισε να πραγματοποιήσει εκεί κατάληψη, να οικειοποιηθεί τη χρήση του, διαδίδοντας ταυτόχρονα ΨΕΥΔΩΣ ότι εμείς σκοπεύουμε να «εμπορευματοποιήσουμε» το χώρο!

Ο Δήμος μας έχει ήδη πληρώσει 19.500.000 ευρώ για το χώρο της Βίλας και δεν επιτρέπεται να στερούνται οι κάτοικοι την ανάσα που θα τους προσφέρει ένα πάρκο στο πυκνοδομημένο κέντρο της πόλης.

Οι επανειλημμένες προσπάθειες μας τα τελευταία δύο χρόνια να έρθουμε σε συνεννόηση και να μας αποδοθεί ο χώρος, απέβησαν άκαρπες.

Σήμερα 13/3/2017, αστυνομικές δυνάμεις εκκένωσαν τη Βίλα και την παρέδωσαν στο Δήμο. Συνεργεία του Δήμου ήδη εργάζονται για την αποκατάσταση του χώρου.

Καθήκον μας είναι να δημιουργήσουμε αυτό το πάρκο και να κάνουμε τη Βίλα Ζωγράφου πολιτιστικό κέντρο της πόλης μας, στη διάθεση όλων των κατοίκων και της νεολαίας.

Σε κάθε περίπτωση οποιαδήποτε σχέδια για το κτήμα Ζωγράφου, εκτός από το να αποδοθεί στους πολίτες του Δήμου μας, όσοι τα σκέφτονται πρέπει να τα ξεχάσουν.

Η Δήμαρχος

Τίνα Καφατσάκη

[3] Αποσπάσματα από κείμενα και αφίσες της κατάληψης Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά, η οποία εκκενώθηκε από το κράτος στις 9/1/2013. Λίγες ώρες μετά την ανακατάληψη της Villa Amalias και την αστυνομική εισβολή που ακολούθησε με τη σύλληψη των 93 συντρόφων και συντροφισσών που επιχείρησαν την ανακατάληψη. Η κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά υπήρξε ένα εγχείρημα απότοκο της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 (το κτίριο καταλήφθηκε στις 19/3/2009) και η εκκένωσή της ήταν από την πρώτη στιγμή επίδικο για το κράτος. Για το λόγο αυτό 2 χρόνια νωρίτερα είχε υπάρξει κι άλλη αστυνομική εισβολή. Το κτίριο όμως ανακαταλήφθηκε άμεσα κάτι που δεν κατορθώθηκε μετά τη δεύτερη εκκένωση.