2, 3 πράγματα που ξέρω για…

Το κράτος και οι θεσμοί του, όταν η καταπίεση και η εκμετάλλευση δεν πιάνουν τόπο στους «υποτελείς», όταν τα εργαλεία αφομοίωσης, χειραγώγησης, αποκλεισμού και εξαίρεσης δεν αρκούν, τότε δολοφονούν, βασανίζουν, εξορίζουν, δικάζουν, φυλακίζουν, φιμώνουν… Όταν δε, πρόκειται για την καταστολή όσων συνειδητά αντιστέκονται στην κρατική/καπιταλιστική βαρβαρότητα, τότε αυτή αποκτά τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά της απροσχημάτιστης εκδικητικότητας.Το κράτος δεν διεκδικεί μονάχα το μονοπώλιο της Βίας αλλά και το μονοπώλιο της Απόφασης απέναντι στη ζωή και τις υποθέσεις των ανθρώπων και των κοινωνιών. Διεκδίκηση που εντείνεται απέναντι στη ζωή και τις υποθέσεις που αφορούν στους εχθρούς του, μιας και η κατοχύρωσή του ως αποκλειστικού Ελεγκτικού, Εποπτικού Μηχανισμού αποκτά σε αυτή την περίπτωση καίρια Σημασία για την ίδια την ουσία του ως Κράτος. Σε αυτό το πλαίσιο ο καθολικός έλεγχος, η επιμέλεια, η απειλή, η τιμωρία ακόμα και σε όποιον στέκεται δίπλα σε αυτούς που αντιστέκονται δεν είναι κάτι περισσότερο ή λιγότερο από δυνατότητά του.

Ωστόσο, η συναισθηματική και πολιτική φόρτιση που προκλήθηκε με τη σύλληψη της Πόλας Ρούπα και της Κωνσταντίνας Αθανασοπούλου και με την ταυτόχρονη απαγωγή/ομηρία του Βίκτωρα-Λάμπρου έχει ένα ακόμα όνομα κι αυτό είναι η Πατριαρχία. Σύστημα που δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχθεί ότι μια γυναίκα όχι μόνο το πολεμάει, όχι μόνο συνεχίζει να ζει και να είναι συνεπής και ανυποχώρητη στις πολιτικές της επιλογές -παρά την καταστολή και έχοντας φυλακισμένο τον σύντροφό της- αλλά ταυτόχρονα επιλέγει να ζει και να μεγαλώνει μαζί με το παιδί της. Αυτό το σύστημα που επιπλέον δομικά διακρίνει τους ανθρώπους βάσει της ηλικίας, καθορίζοντας εγγενώς και συγκεκριμένα τις “δυνατότητες” και τις “αδυναμίες” τους, δεν θα μπορούσε ποτέ να δεχθεί ότι ένας άνθρωπος 6 ετών, μπορεί να επιλέγει και να ξέρει καλύτερα από τον καθένα και την καθεμία με ποιες και ποιους θέλει να ζει και να μοιράζεται τον χρόνο του, ποιες και ποιοι είναι αυτοί που αγαπά. Σύστημα που βασίζεται και διαιωνίζεται πάνω στο θεσμό της οικογένειας, που μυθοποιεί το αίμα με τη συγγένεια, ιεραρχεί και κοινωνικοποιεί τα μέλη της στη βάση των υφιστάμενων αξιών και κυριαρχικών διακρίσεων, διαχωρισμών και καθορίζει έναν πυρηνικό χωρόχρονο που οφείλει να τηρεί για να υφίσταται. Για το πατριαρχικό σύστημα, όσες λοιπόν επιλογές απέχουν από το επιβεβλημένο μοντέλο του δεν είναι απλώς μη αποδεκτές, είναι απολύτως εχθρικές. Και η τιμωρία που θα προσπαθήσει να επιβάλλει θα είναι πάντα πολύ πέραν του όποιου Νόμου, καθιστώντας την επιμελώς αόρατη, αφαιρετική, γεμάτη δυσδιάκριτες αντιφάσεις και ψευδή διλήμματα ενάντια σε όλους όσοι εμπλέκονται. Σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεισφέρουν αγαστά όλοι οι θεσμοί, όλες οι υπηρεσίες για να καταφέρουν όχι μόνο να καταργήσουν την αξιοπιστία του Βίκτωρα-Λάμπρου και των ανθρώπων του αλλά και να μένει αέναα ανοιχτός ο δρόμος του εκβιασμού, της εποπτείας και της καταστολής τους. Μέσα από αυτό το πρίσμα, και σε παραλληλία, όλοι θα προσπαθήσουν να μετατρέψουν την Πόλα Ρούπα είτε σε “μάνα τέρας” είτε σε “μάνα ηρωίδα”, ό,τι δηλαδή χρειάζεται και απαιτείται για να καταφέρουν να την διαχωρίσουν και να την αποκλείσουν από την κοινωνία που επέλεξε να αγωνιστεί μαζί και για αυτήν, πολεμώντας αυτό το σύστημα με τον Επαναστατικό Αγώνα, για την επανάσταση και την κοινωνική απελευθέρωση.Το γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο πόλεμος που εξαπολύει το σύστημα ενάντια σε όσους αντιστέκονται δεν χαρακτηρίζεται ούτε από «ήθη», ούτε από «παύσεις πυρός» ούτε από «εκεχειρίες», χαρακτηρίζεται από μένος συνέχεια και συνέπεια. Κι αν η αλληλεγγύη είναι ένα από τα όπλα μας, δεν μπορεί παρά να είναι αδιαπραγμάτευτη, σχέση και κίνηση προς τον Άλλο, δομικό κομμάτι του αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση και απελευθέρωση, ενάντια στο κράτος, την πατριαρχία, τον καπιταλισμό, ενάντια σε κάθε εξουσία, για μια αναρχική κοινωνία.