Το δεύτερο τεύχος του εντύπου δρόμου ΡΕΣΑΛΤΟ (γ’ κύκλος έκδοσης) κυκλοφόρησε σε 1200 αντίτυπα και μοιράζεται χέρι με χέρι σε δρόμους, πλατείες, σχολεία, εργασιακούς χώρους και σε πολιτικές-κοινωνικές παρεμβάσεις, χωρίς κανενός είδους αντίτιμο.
Τα περιεχόμενα της έκδοσης:
- Editorial
- Σχετικά με τον νέο αντιασφαλιστικό νόμο
- Ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ και περιοχή των πρώην Λιπασμάτων
- Η εξόφθαλμη καταστολή των αοράτων
- Αποκρυπτογραφώντας την T.T.I.P.
- Μία κριτική προσέγγιση σε έναν αιωνόβιο μαρξιστικό (αντι)μιλιταρισμό
- Ας σπάσουμε τις “πόρτες”
- Τα όνειρά μας δεν φυλακίζονται στις σελίδες της σχολικής ύλης
Από το editorial του 2ου τεύχους:
Ιούλιος 2016 και οι δρόμοι που κυκλοφορούμε, τα στενά
που μένουμε, οι χώροι που βρισκόμαστε, οι πλατείες που αράζουμε φαίνεται
σαν να βρωμάνε ένα επίπλαστο πάθος που ξεκινά και καταλήγει σε μία
νομοτελειακή παθητικότητα, μοιάζει σαν να ξερνάνε ατελείωτη γκρίνια και
μεμψιμοιρία για ό,τι «κάποιοι άλλοι» επιλέγουν, μοιάζει σαν να ζέχνουν
αυταρέσκεια -εκείνη που γεννιέται μόνο μέσα από ανταγωνισμούς και ανόητα
αυτονόητα- αργοπεθαίνοντας ωστόσο από μία αφόρητη μοναξιά που δεν
αντέχουν, μοιάζει σαν να κανιβαλίζουν μόνο εκείνους που τους «παίρνει»
με εκείνη τη μαγκιά και ματσίλα που σκύβει το κεφάλι υποτακτικά απέναντι
σε ό,τι και όποιον «χρειάζονται» ή είναι «δυνατότερος», μοιάζει σαν να
εξαρτώνται από οθόνες, μηχανήματα, ουσίες, αρένες και ομοιομορφίες για
να νιώσουν στιγμιαία λίγη διέξοδο, λίγη ενέργεια, λίγη χαλαρότητα, λίγη
δημιουργία, λίγο παρεϊσμό… Δύσκολα θα μπορούσε κάποιος/α να χαρακτηρίσει
αυτή την περιγραφή ως αναληθή και εύκολα θα έβρισκε κομμάτια της να
αντικατοπτρίζονται σε στιγμές της δικής του/της καθημερινότητας. Ωστόσο,
για να μετατραπεί σε μια ακριβή περιγραφή, δεν πρέπει να λείπει το
Κυρίαρχο κομμάτι της και δεν είναι άλλο από αυτό που πλέον όλοι/ες
νιώθουμε στο πετσί μας: ο κόσμος ως έχει (πατριαρχικός, εθνικιστικός,
αστικός, καπιταλιστικός) που όταν βρίσκεται σε κρίση όχι μόνο
επιβάλλεται, εκμεταλλεύεται, καταπιέζει με εντατικότερους και
σκληρότερους όρους, όπως πάντα κάνει, αλλά και θα εξαιρεί αργά, σταθερά
και βασανιστικά μέχρι και τα πιο ενδόμυχα κομμάτια μας. Η αλλοτρίωση, η
εξατομίκευση, ο ετεροκαθορισμός, ο ανταγωνισμός και η βολική σιωπή των
αντιφάσεων θα συνεργαστούν με την αυτάρκεια, την ανεπάρκεια και το
ανικανοποίητο, την ανάθεση και την υποκρισία, την ομοιομορφία και τη
«φασίζουσα» συμφωνία, την ευκολία, την καβάτζα και την κούραση για να
διασπάσουν όποιο «σώμα» θέλει να αντισταθεί και να ανατρέψει αυτόν τον
κόσμο. Οφείλουμε να ζούμε, να επεξεργαζόμαστε, να κατανοούμε, να
μοιραζόμαστε, να προτείνουμε, για να αντισταθούμε στην επέλαση της
βαρβαρότητας κάθε εξουσίας… Γι’ αυτό και οι δρόμοι που κυκλοφορούμε, τα
στενά που μένουμε, οι χώροι που βρισκόμαστε, οι πλατείες που αράζουμε,
δεν είναι μόνο όσα επιβάλλονται και φαίνεται πως συμβαίνουν, είναι και
οι χωροχρόνοι που συναντιούνται ή θα συναντηθούν όλοι εκείνοι και
εκείνες που δεν θέλουν να χωράνε στην Κυρίαρχη περιγραφή, που θέλουν να
πάψουν να αντικατοπτρίζονται στιγμές τους στο Εξουσιαστικό Συμβάν, που
θέλουν να επιτεθούν σε ό,τι τους πνίγει και σε ό,τι τους ωθεί να
κανιβαλίσουν τις σάρκες τους.
Το έντυπο σε pdf αρχείο.