Το Σάββατο 9/7, πραγματοποιήθηκε στο πρώην εργοστάσιο Καχραμάνογλου στα Ταμπούρια, η εκδήλωση η οποία ουσιαστικά έκλεισε τον φετινό κύκλο εκδηλώσεων του στεκιού. Το θέμα της ήταν «Για τις συναντήσεις και τους αγώνες του σήμερα και του αύριο μεταξύ των αποκλεισμένων (της κρίσης) και των εξορισμένων (του κόσμου). Ενάντια στη στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας, τα κυριαρχικά θέσφατα, τα αυτονόητα της γλώσσας και των «πολιτισμών», τους κοινωνικούς διαχωρισμούς και τις διακρίσεις».
Για μία ολόκληρη μέρα, ο χώρος του παλιού εργοστασίου αναβίωσε μνήμες από την εργασιακή καταπίεση όσων ήρθαν από τη Μικρά Ασία το ’22 και έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης για τα αναπτυσσόμενα βιομηχανικά σχέδια εκείνης της περιόδου και για πολλές ακόμα δεκαετίες, στον ευρύτερο Πειραιά. Η διασύνδεση της διαχρονικής “μοίρας” των περιοχών μας και των ανθρώπων τους με τα καραβάνια των σημερινών “εξαιρούμενων πληθυσμών”, των δεκάδων χιλιάδων μεταναστών/προσφύγων που έχουν “ριχτεί” σε αυτή την άκρη της Αττικής (και όχι μόνο) και η συνάντηση μαζί τους, τόσο σε επίπεδο καθημερινότητας όσο και σε επίπεδο αγώνων ήταν από τα κύρια σημεία που απασχόλησαν τη συζήτηση της εκδήλωσης. Περαιτέρω, η κουβέντα κινήθηκε στους τρόπους της αποδόμησης των διαχωρισμών που τίθενται από τους κυριαρχικούς σχεδιασμούς, τις επικλήσεις των ταυτοτήτων αλλά και του ξεπεράσματος των εγγενών προβλημάτων που προκύπτουν από τις διαφορετικές κουλτούρες, γλώσσες, θρησκείες κτλ.
Αυτά που μας συνδέουν είναι τελικά ουσιαστικότερα από όσα επιχειρούν να μας διαχωρίσουν και οφείλουμε να κινηθούμε προς μία αμφίδρομη εγγύτητα, αν θέλουμε να παλέψουμε μαζί τις αιτίες που καταδυναστεύουν τη ζωή μας. Και η συνείδηση ότι αμφότεροι βρισκόμαστε μέσα σε ένα κυριαρχικό περιβάλλον “εξαίρεσης”, το οποίο παρότι μπορεί να εκβάλλει με διαφορετικούς όρους και βαρβαρότητα σε κάθε κοινωνική ομάδα, είναι τόσο ίδιο στην ουσία του, είναι σίγουρα μια καλή αρχή.
Το κατά τα άλλα άδειο κουφάρι του εργοστασίου πήρε ζωή και διαμορφώθηκε από εμάς τους ίδιους/ες με ταμπλό λόγου και στοιχείων σχετικών με το παρελθόν και το παρόν των προσφύγων και των γειτονιών μας (δείτε 1,2,3,4), εικαστικά δρώμενα, παιδικές ζωγραφιές μικρών “προσφυγόπουλων” του Λαυρίου (που “αποκομίσαμε” κατά το σχετικό κάλεσμα επίσκεψης και αλληλεγγύης του αυτοοργανωμένου μαθήματος τουρκικών της Κατάληψης Σινιάλο), βιντεοπροβολές, μουσικές από τους τόπους καταγωγής των μεταναστών/προσφύγων, έκθεση αφίσας και φωτογραφιών, ενώ υπήρχε και διανομή έντυπου υλικού που έχει τυπωθεί τόσο κατά τη διάρκεια της χρονιάς που πέρασε όσο και με αφορμή τη συγκεκριμένη εκδήλωση.
Το ζήτημα των συναντήσεων έχει πλέον τεθεί και τα αμείλικτα ερωτήματα των ημερών μας οφείλουν να απαντηθούν όπως τους αρμόζει, από τις υποτελείς τάξεις, με αυτοοργανωμένους, αδιαμεσολάβητους και ακηδεμόνευτους όρους.