Συχνά αναφέρεται ότι κατά βάση η υποχρεωτική στράτευση, ανεξαρτήτως κράτους, νομιμοποιείται κοινωνικά από τις εκάστοτε κυρίαρχες ιδεολογίες, τις πολεμικές και θρησκευτικές ιδεοληψίες, την πολιτική και κρατική διαχείριση και τους εθνικισμούς. Αυτό που αναφέρεται λιγότερο συχνά είναι ότι όλα τα παραπάνω, και φυσικά η κοινωνική νομιμοποίηση της υποχρεωτικής στράτευσης, αποδυναμώνονται -αν δεν απονομιμοποιούνται- από τις κοινωνικές αντιστάσεις και τις αρνήσεις των καταπιεσμένων. Ειδικότερα, από τις αρνήσεις στράτευσης, και πόσο μάλλον από αυτές που δημοσιοποιούνται και πληθαίνουν ως ανοιχτές και ορατές κοινωνικές ρηγματώσεις.
Ως γνωστόν, η κυριαρχία αντιδράει στις αντιστάσεις με την καταστολή στο ένα χέρι και την αφομοίωση στο άλλο. Έτσι λοιπόν και οι αρνήσεις στράτευσης, είτε θα καταστέλλονται όπου υπερασπίζουν αντιθεσμικά και ρηξιακά τη μορφή και το περιεχόμενό τους, είτε θα αφομοιώνται στο πνιγηρό και εκφυλιστικό θέατρο των απαλλαγών στράτευσης, κυρίως λόγω «ψυχικής υγείας», επανοηματοδοτώντας και κακοχωνεύοντας τις κοινωνικές αρνήσεις στο κανονιστικό περιθώριο που κατασκευάζει η επιστήμη της (ψυχ)ιατρικής – σε ένα περιθώριο όπου καθημερινά καταστέλλονται και δολοφονούνται αμέτρητες ζωές και συνειδήσεις.
H Aiden Katri είναι μία νεαρή διεμφυλική από το Ισραήλ, η οποία υποχρεούται -όπως κάθε υπήκοος του ισραηλινού κράτους- διετούς στρατιωτικής θητείας. Ο ισραηλινός στρατός (IDF) έχει μία διόλου μικρή εμπειρία από τέτοιες υποθέσεις, καθώς στο Ισραήλ οι έμφυλες διακρίσεις, οι έμφυλοι διαχωρισμοί καθώς και οι αγώνες ενάντιά τους αποτελούν μια διαχρονική συνθήκη με κοινωνική και ατομική διάσταση. Ωστόσο, καθώς οι κοινωνικές αυτές αναφορές μπροστά στην υποχρεωτική στράτευση ακολουθούν κατά βάση ιδιωτικές και θεσμικές διεξόδους ώστε να αποφευχθεί η στρατιωτική θητεία, η απαλλαγή στράτευσης έμοιαζε ως ικανοποιητική και επαρκής θεσμική δίοδος. Για ακόμα μία φορά όμως, οι αρνήσεις ξεγυμνώνουν τις κυρίαρχες ιδεολογίες όταν ταρακουνούν τα «αυτονόητα» μίας επίπλαστης κανονικότητας, πόσο μάλλον αυτής των βιολογικών και κοινωνικών φύλων. Μπροστά στην εύκολη διέξοδο της απαλλαγής στράτευσης, η οποία θα αναπαρήγαγε αυτούσια και θα ενδυνάμωνε όσα την καταπιέζουν, η Aiden επέλεξε να αρνηθεί δημόσια τον IDF, και να υπερασπιστεί το σώμα και τον λόγο της έτσι όπως η ίδια τα βιώνει, από την πλευρά των καταπιεσμένων.
 |
Η Aiden Katri στα τέλη Μάρτη 2016 παρουσιάζεται με αλληλέγγυους/ες στο
ισραηλινό στρατοδικείο, το οποίο θα την καταδικάσει στην πρώτη της
φυλάκιση σε αντρικές στρατιωτικές φυλακές, παρά το ότι στο Ισραήλ
υπάρχουν και γυναικείες στρατιωτικές φυλακές. |
Ακολουθεί απόσπασμα της δήλωσής της, δικής μας μετάφρασης, που βρήκαμε
διαδικτυακά:
Aiden Katri
Ο στρατός είναι ένα πατριαρχικό σώμα που διαιωνίζει στους νέους την ασυμμετρία μεταξύ αντρών και γυναικών. Μπορούμε να το δούμε αυτό μέσω των έμφυλων ρόλων στον στρατό – έμφυλοι ρόλοι για τις γυναίκες όπως μία γραμματέας, και για τους άντρες όπως ένας μάχιμος πολεμιστής. Η στρατιωτική θητεία διαιωνίζει την αρρενωπή καταπίεση των νέων αντρών και γυναικών στο Ισραήλ, όπως επίσης και την ιεραρχία στην κρατική ηγεσία καθώς ο στρατιωτικοί ηγέτες γίνονται συνάμα πολιτικοί ηγέτες. Αρνούμαι να πάρω μέρος σε έναν μηχανισμό που φτιάχνει «αρρενωπές» συμπεριφορές όπως η επιθετικότητα και η βία, ένα διαβατήριο για την κοινωνική ελίτ.
Ως κάποια που πιστεύει στην ισότητα των φύλων, δεν μπορώ να αγνοήσω την ανισότητα σε άλλα ζητήματα. Οι Άραβες και οι Εβραίοι ζουν σε αυτήν τη χώρα σαν δύο διαφορετικές τάξεις. Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι ζουν κάτω από δύο ξεχωριστά νομικά συστήματα. Θα ήταν οξύμωρο να παλέψει κανείς για τη δικαιοσύνη μέσα σε ένα πλαίσιο αδικίας. Μάχομαι ενάντια στην καταπίεσή μου –την έμφυλη καταπίεσή μου ως μία τρανς (διεμφυλική) γυναίκα και την εθνοτική μου καταπίεση ως μία Mizrahi Εβραία, και αν αποστρέψω το βλέμμα μου στην καταπίεση ενός άλλου λαού, αυτό θα ήταν υποκρισία.
Συμμετείχα στις διαδηλώσεις της Παρασκευής στο Παλαιστινιακό χωριό του Bil’in για να διαμαρτυρηθώ ενάντια στην κλοπή των εδαφών του χωριού από την ανάπτυξη των γειτονικών αποικιών, και είδα το βίαιο, ασφυκτικό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά. Όταν ο στρατός δεν επιτρέπει στους κατοίκους να διαμαρτυρηθούν νόμιμα, καθώς ρίχνει δακρυγόνα σε ηλικιωμένους, παιδιά, άντρες και γυναίκες που προσπαθούν να διαμαρτυρηθούν, δεν μπορώ παρά να νοιώσω ντροπή. Για τους στρατιώτες, θα μπορούσε να μοιάζει με ένα παιχνίδι που παίζουν στον υπολογιστή, αλλά στην πραγματική ζωή υπάρχουν πραγματικά θύματα.
Για τα θύματα αυτά στέκομαι και λέω όχι! Είναι η στιγμή για μία συμμαχία των θυμάτων της καταπίεσης. Της σωβινιστικής, της εθνοτικής, της ρατσιστικής, της εθνικιστικής. Όλες μας υποφέρουμε από τον ρατσισμό και τη βία γύρω μας, ας σταθούμε μαζί και ας αρνηθούμε να συμμετέχουμε σε αυτά.
Η Aiden Katri, από τα τέλη Μαρτίου οδηγήθηκε (και θα οδηγηθεί αρκετές φορές ακόμα) στη φυλακή για την επιλογή της να ορθώσει τις αρνήσεις της ενάντια στον ισραηλινό στρατό και να συνενώσει την καταπίεσή της πάνω στην έμφυλη ταυτότητά της με τις διάφορες άλλες καταπιέσεις που βρίθουν στην περιοχή κάτω από έναν κοινό παρονομαστή: το κράτος, το κεφάλαιο, τον στρατό, την πατριαρχία και τον πολιτισμό των τοιχών και των διαχωρισμών.
Η αλληλεγγύη θα είναι και πάλι αυτή που θα διαπεράσει την καταστολή και τους τοίχους των φυλακών και των σωμάτων.
Υ.γ: Στα «καθ’ ημάς», το Ι5 συνδράμει στον να παραμένει αόρατη η καταπίεση του ελληνικού στρατού πάνω σε διεμφυλικούς/ες, ομοφυλόφιλους, αμφισεξουαλικούς κ.ο.κ. Μέχρι οι αρνήσεις -μαζί με την κοινωνική πραγματικότητα- να γίνουν ορατές και να σπάσουν τις έμφυλες βιτρίνες της πατριαρχίας, ο ελληνικός στρατός μπορεί να επιχαίρεται των δεδομένων του ιδεοληψιών.
