…ΜΗΔΕΝ“
Το μεσημέρι της Τετάρτης 9 Μαρτίου, εκατοντάδες πρόσφυγες κυρίως από το Αφγανιστάν ξεκίνησαν αυτοβούλως πορεία από το στρατόπεδο του Σχιστού προς το κέντρο της Αθήνας. Η κίνησή τους συνοδευόταν από αυτοσχέδια πλακάτ χαρτονιού γραμμένα στα αγγλικά, στα οποία γινόταν ακόμα πιο ξεκάθαρη η σαφής βούληση τους να συνεχίσουν το δρόμο τους προς τα βόρεια σύνορα του ελληνικού κρατούς με προορισμό την ευρωπαϊκή ενδοχώρα.
Περπατώντας πολλά χιλιόμετρα μέσω της λεωφόρου Σαλαμίνος και της Π. Ράλλη, κατέστησαν ορατή μία πραγματικότητα που ενορχηστρωμένα αποσιωπάται, περιχαρακώνεται, συγκαλύπτεται και ελέγχεται από το ελληνικό κράτος και όλους τους θεσμικούς του παρατρεχάμενους, με όρους κοινωνικού αποκλεισμού. Στο ύψος του κολαστηρίου του τμήματος μεταγωγών της Π. Ράλλη -σε μία θαυμάσια σημειολογία διαχρονικής βάναυσης καταστολής και εγκλεισμού μεταναστών χωρίς χαρτιά- η πολιτική των «ανοιχτών συνόρων», τα «ανοιχτά κέντρα κράτησης» και ο ανθρώπισμος των ελληνικών αρχών βρήκαν την πραγματική τους έννοια, με αστυνομικές δυνάμεις να φράζουν το δρόμο των προσφύγων και να τους οδηγούν πίσω στο «ανοιχτό τύπου relocation camp», το οποίο μέσα στις πρώτες του εβδομάδες έχει ήδη μετατραπεί σε ένα πρόσκαιρα υβριδικό κέντρο κράτησης.
Η ριζοσπαστικότητα της ίδιας της κίνησης και της κοινωνικής ορατότητας των προσφύγων και των μετανάστων παραμένει στο στόχαστρο της κυριαρχίας είτε στα σύνορα είτε στο εσωτερικό του ελληνικού κράτους και της ευρώπης. Και η αλληλεγγύη θα παραμείνει ο μόνος δρόμος στον οποίο θα γκρεμιστούν οι εξουσιαστικοί και κατασταλτικοί σχεδιασμοί.
