Δεν είναι η πρώτη φορά που η βία του καθεστώτος ξεπερνάει στο Μαρούσι τα
«συνήθη» όρια· έξω από την κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου, ο θόρυβος από την
περσινή μηχανοκίνητη πορεία των καθαρμάτων της χ.α. –των ίδιων
καθαρμάτων που χωρίς την προστασία των μπάτσων θα
ήταν ένα τίποτα– τα σπασμένα μπουκάλια, τον πετροπόλεμο, τις απειλές
που στο χέρι κρατούσαν μαχαίρι και βιντεοκάμερα, τους ασυρμάτους της
αστυνομίας που «παρενέβη» μετά από 15 λεπτά εσκεμμένης απουσίας, τις
δηλώσεις του δημάρχου Πατούλη περί «ίσων αποστάσεων»,
δεν έχει ακόμα σβήσει. Ήδη από τον Αύγουστο του ’14, υπάρχουν κάποιοι
που επιδιώκουν την εφαρμογή της θεωρίας των δυο άκρων σε τοπική κλίμακα
και τον υποβιβασμό, με καθ’ όλα δημοκρατικό τρόπο, των αγωνιζόμενων
υποκειμένων σε «παράπλευρες απώλειες» του επινοημένου
από τους ίδιους «πολέμου των δυο άκρων».
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΥΣΗ
Δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη απόπειρα κλεισίματος ενός χώρου αγώνα
με κλασσικές μεθόδους (π.χ. αστυνομική καταστολή, μηνύσεις, κ.α.). Η
σιωπή του δημάρχου, του δημοτικού συμβουλίου στο σύνολό του και η «αποστασιοποίηση» της αστυνομίας υποδεικνύουν,
αν μη τι άλλο, πως η φετινή έκρηξη έξω από την
πόρτα της κατάληψης Έπαυλης Κουβέλου αποτελεί συνέχεια της ίδιας
τακτικής αποστέρησης του αγωνιζόμενου υποκειμένου από όλα τα
χαρακτηριστικά του, της ανάδειξής του ως κάποιου «άλλου» που ως μη
ενσωματώσιμος είναι άξιος της μοίρας του «απόβλητου», στρώνοντας έτσι το έδαφος για να θεωρηθεί «φυσικό» το γεγονός π.χ.
ενός μελλοντικού τραυματισμού μιας και -υποτίθεται- τα «άκρα»
καταλαβαίνουν μόνο τη γλώσσα της βίας… Αν όμως αυτός ο «άλλος» (αυτο)προσδιορίζεται από μια διαφορετική κοινωνική λογική, δε σημαίνει
ότι στερείται σχέσεων, το αντίθετο. Τα φετινά θραύσματα δυναμίτη έφτασαν ακριβώς
εκεί που προορίζονταν: στα παράθυρα των κοντινότερων γειτόνων, του
άμεσου κοινωνικού περίγυρου. Ακριβώς αυτόν, από τον οποίο πρέπει να
αποκοπεί η κατάληψη και ο κόσμος της.
ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΝΑΧΩΜΑ
Η κατάσταση ανασφάλειας, που όχι μόνο εντείνεται αλλά και
μετασχηματίζεται προς το χειρότερο εν μέσω κρίσης, απαιτεί διαχείριση
των «αποκλίσεων» από την κανονικότητα της αριστερής διαχείρισης, η οποία
όλο και θα χρειάζεται την αστυνομία ως υποκατάστατο ενός
μηχανισμού ενσωμάτωσης που καταρρέει. Οι, πιθανότατα φασίστες ή/και μπράβοι (μικρή η
διαφορά σε επίπεδο χαρακτηριστικών και προσόντων), φυσικοί αυτουργοί της
επίθεσης στην Κουβέλου αυτήν την τάση έρχονται να υπηρετήσουν και να
ενισχύσουν. Αν κάτι δείχνουν οι επιθέσεις και σε άλλους αυτοοργανωμένους
χώρους το τελευταίο διάστημα (κατάληψη ΑΓΡΟΣ στο πάρκο Τρίτση, κατάληψη ΕΛΑΙΑ στην Κέρκυρα, κατάληψη LIBERTATIA στη Θεσσαλονίκη), πέρα από τη ματαιοπονία των ακροδεξιών
λακέδων των αφεντικών, είναι η επερχόμενη αλλαγή στάσης της τρέχουσας
αριστερής διακυβέρνησης -δεν χρειάζονται αυταπάτες, πρόκειται
για την ίδια αριστερά του κεφαλαίου και του κράτους που ιστορικά έχει
δομηθεί στηριζόμενη στους «αγώνες», που επιδιώκει να μιλάει αυτή τη
γλώσσα για να μπορεί να ασκεί την πολιτική της- απέναντι στα αγωνιζόμενα
υποκείμενα που δε συναινούν, που ενοχλούν με
τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνουν· με τα δικά τους λόγια: «που δεν
υπηρετούμε τα συμφέροντα των αφεντικών, αλλά αντίθετα αγωνιζόμαστε με
αξιοπρέπεια, θέτοντας την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη στην πρώτη
γραμμή του αγώνα, εμείς λοιπόν, που δεν διαχωρίζουμε
τους ανθρώπους ανάλογα το έθνος, τη φυλή και το φύλο, που δεν
συμπορευόμαστε με τους ισχυρούς και δε γινόμαστε τα τσιράκια τους».