Από το βήμα της βουλής στις 16.10.2015, ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας δήλωσε ότι η κυβέρνηση προχώρησε στην αναθεώρηση της σύμβασης παραχώρησης του Δημοσίου προς τον ΟΛΠ, όλως συμπτωματικώς λίγες ημέρες μετά την διασπορά χωρίς ακριβή δημοσιοποίηση του περιεχομένου της και τις αντιδράσεις που ξεσήκωσε και συγκεκριμένα ότι στο ελληνικό Δημόσιο παραμένει το παραλιακό μέτωπο στα λιπάσματα της Δραπετσώνας προκειμένου να αξιοποιηθεί. Στη συνέχεια, διέρρευσε στα μμε ότι εξαιρέθηκαν κι άλλες εκτάσεις όσον αφορά κυρίως αρχαιολογίκους χώρους κατά το μήκος της παραλιακής ζώνης ενώ παραμένει ανοικτό το ζήτημα την Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος και του πορθμείου Περάματος –Σαλαμίνας.
20 μέρες μετά η σύμβαση παραχώρησης ως «απόρρητη και εμπιστευτική» παραμένει ακόμα άγνωστη και δεν έχει βγει στη δημοσιότητα παρά μόνο έχει δοθεί ηλεκτρονικά στους υποψήφιους αγοραστές για τις παρατηρήσεις και διορθώσεις τους. Οι δήμαρχοι των γύρω περιοχών συνεχίζουν να την κρατούν στα γραφεία τους ενώ παράλληλα, όπως ο δήμαρχος Κερατσινίου – Δραπετσώνας Χρ. Βρεττάκος χαιρετίζουν τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, διαρρέοντας σχόλια για το ότι «οι μόνοι χαμένοι είναι οι αγώνες που δεν δόθηκαν».
Αυτό όμως που συνεχίζει να αποσιωπάται είναι ότι η επικείμενη ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ και της περιοχής των λιπασμάτων παραμένει εν κρυπτώ και ό,τι ακούγεται είναι απλή διασπορά φημών που κανείς δεν γνωρίζει την αλήθειά τους. Τα γεγονότα πάντως δείχνουν ότι τα πράγματα μπορεί να είναι κάπως διαφορετικά. Το άρθρο 28 του νόμου για το δεύτερο πακέτο προαπαιτουμένων του τρίτου μνημονίου, που ψηφίστηκε την Πέμπτη 5/11, τροποποίησε το ρυθμιστικό σχέδιο Αττικής και προχώρησε σε οργανωμένη πολεοδομική ανάπτυξη του παραλιακού μετώπου των 640 στρεμμάτων των Λιπασμάτων Δραπετσώνας με αφαίρεση των βιομηχανικών χρήσεων χωρίς πρόβλεψη όμως για το πώς θα αναστραφεί η ήδη υπάρχουσα και επικείμενη λειτουργία των διυλιστηρίων Μελισσανίδη αλλά και του εργοστασίου της Lafarge, η οποία είχε προχωρήσει σε διεύρυνση των βιομηχανικής δραστηριότητάς της στην περιοχή. Ήδη, οι αντιδράσεις του Μελισσανίδη και των υπολοίπων ιδιοκτητών της περιοχής (Lafarge, Eθνική Τράπεζα), οι οποίοι θα προβούν σε προσφυγές και διοικητικές διαδικασίες για να ακυρώσουν την ρύθμιση, έχουν γίνει γνωστές ενώ και ο δήμαρχος Χρ. Βρεττάκος είχε δηλώσει ότι υπάρχει προθεσμία αρκετών ετών στις βιομηχανικές επιχειρήσεις να αποχωρήσουν από την περιοχή. Σε κάθε περίπτωση, η ιδιωτικοποίηση της περιοχής των Λιπασμάτων, παίρνοντας την μορφή «του πόλου υπερτοπικής εμβέλειας», μοιάζει να μπαίνει απλά από το παράθυρο και όχι από την κεντρική πόρτα της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ, που εγείρει έστω και περιορισμένα κοινωνικές αντιδράσεις. Η ίδια η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά, με την πώλησή του με παγκοσμίως πρωτοφανείς όρους αντί πινακίου φακής σε καπιταλιστικούς κολοσσούς, με τις επικείμενες απολύσεις που θα φέρει και την ολοκληρωτική σάρωση των εργασιακών συνθηκών που ήδη οι υπεργολάβοι της COSCO έχουν επιβάλλει, παραμένει στο σύνολό της στο απυρόβλητο, παρουσιαζόμενη ως υποχρεωτική και αναπόφευκτη συνθήκη και καλυπτόμενη από το θεαματικό πρίσμα της εξαίρεσης του παραλιακού μετώπου των Λιπασμάτων από την παραχώρηση του ΟΛΠ αλλά και των λοιπών εκτάσεων.
Επιχειρώντας την αποκρυπτογράφηση των αλλεπάλληλων κυριαρχικών κινήσεων και μετατοπίσεων για το τι πραγματικά συμβαίνει και εξελίσσεται στην υπόθεση της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ και της περιοχής των Λιπασμάτων, καταλήγουμε σε δύο προφανή συμπεράσματα. Οι κορώνες που βγαίνουν από τα αρμόδια θεσμικά τοπικά ή κεντρικά χείλη παρουσιάζουν ξεκάθαρα το υπόδειγμα της ευρύτερης πολιτικής διαχείρισης που τεστάρεται η αντοχή της στο πεδίο των ιδιωτικοποιήσεων και φαίνεται ότι θα εφαρμοστεί και στα υπόλοιπα πεδία που γεννούν συγκρούσεις (π.χ. προσφυγικό, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, ασφαλιστικό). Την παρουσιαζόμενη αναπόφευκτη αναγκαιότητα των ιδιωτικοποιήσεων, ως αποτέλεσμα των εκβιασμών από τα ευρωπαϊκά διευθυντήρια, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, προσπαθεί να ωραιοποιήσει με την επίτευξη «μικρών νικών» που αφήνουν αλώβητο όμως τον πυρήνα των ασκουμένων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, επιχειρώντας ταυτόχρονα να ενσωματώσει με την αγαστή βοήθεια των τοπικών αρχόντων σε αυτές τις «μικρές νίκες» όποιες φωνές και προσπάθειες αντίστασης εγείρονται απέναντι στο διαφαινόμενο ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου.
Επιχειρώντας την αποκρυπτογράφηση των αλλεπάλληλων κυριαρχικών κινήσεων και μετατοπίσεων για το τι πραγματικά συμβαίνει και εξελίσσεται στην υπόθεση της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ και της περιοχής των Λιπασμάτων, καταλήγουμε σε δύο προφανή συμπεράσματα. Οι κορώνες που βγαίνουν από τα αρμόδια θεσμικά τοπικά ή κεντρικά χείλη παρουσιάζουν ξεκάθαρα το υπόδειγμα της ευρύτερης πολιτικής διαχείρισης που τεστάρεται η αντοχή της στο πεδίο των ιδιωτικοποιήσεων και φαίνεται ότι θα εφαρμοστεί και στα υπόλοιπα πεδία που γεννούν συγκρούσεις (π.χ. προσφυγικό, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, ασφαλιστικό). Την παρουσιαζόμενη αναπόφευκτη αναγκαιότητα των ιδιωτικοποιήσεων, ως αποτέλεσμα των εκβιασμών από τα ευρωπαϊκά διευθυντήρια, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, προσπαθεί να ωραιοποιήσει με την επίτευξη «μικρών νικών» που αφήνουν αλώβητο όμως τον πυρήνα των ασκουμένων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, επιχειρώντας ταυτόχρονα να ενσωματώσει με την αγαστή βοήθεια των τοπικών αρχόντων σε αυτές τις «μικρές νίκες» όποιες φωνές και προσπάθειες αντίστασης εγείρονται απέναντι στο διαφαινόμενο ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ την στιγμή που επιτίθεται λυσσαλέα στους εκμεταλλευομένους, μειώνει εκ νέου συντάξεις, αυξάνει την φορολογία, κατεδαφίζει το ασφαλιστικό και πωλεί λιμάνια, αεροδρόμια (στις 6/11 έγινε η παραχώρηση των περιφερειακών αεροδρομίων σε ιδιώτη) και κάθε σπιθαμή δημόσιας γης, αυτοπαρουσιάζεται με τη λογική του μύλου που όλα τα αλέθει και στο όνομα της εθνικής σωτηρίας ότι επιτυγχάνει «μικρές νίκες», που μοιάζουν τις περισσότερες φορές στημένες και αποφασισμένες από τα πριν, με στόχο να αποπροσανατολίσει, να ενσωματώσει και να καταστείλει τις όποιες κοινωνικές αντιδράσεις, αφήνοντας τον ιδεολογικοπολιτικό πυρήνα των πολιτικών της απρόσβλητο και επιχειρώντας να εξατμίσει την κοινωνική οργή που κοχλάζει σιγά σιγά αλλά είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα εκραγεί.
το κείμενο είναι αναδημοσίευση από το blog
το 1ο μέρος του κειμένου βρίσκεται εδώ