Το πρωί του Σαββάτου 17/1 πραγματοποιήθηκε εκτεταμένη αντιεκλογική παρέμβαση στις περιοχές του Αγ. Παντελεήμονα, της Αμφιάλης και των Ταμπουρίων στο Κερατσίνι, με αφισοκόλληση, μοίρασμα κειμένων και ανάρτηση πανό σε κεντρικές πλατείες των συνοικιών.
 |
Οι παρεμβάσεις θα συνεχιστούν τις επόμενες μέρες στις υπόλοιπες συνοικίες του Κερατσινίου και της Δραπετσώνας μέχρι τις εκλογές στις 25 Γενάρη.
Το περιεχόμενο της αφίσας-εφημερίδας τοίχου που κολλήθηκε και μοιραζόταν παράλληλα σε μορφή-μέγεθος κειμένου:
Αψηφίστε τους κάθε λογής σωτήρες
ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΜΜΟΥΝΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ
«Εγγυητές της σταθερότητας», νεόκοποι «σωτήρες» και «φωστήρες», πρόθυμοι συγκυβερνήτες «ρυθμιστές των εξελίξεων», πατενταρισμένοι φασίστες, θιασώτες «(αν)υπαρκτών σοσιαλισμών», δεξιές-κεντρώες-αριστερές «εναλλακτικές επιλογές» απορρόφησης της διαμαρτυρίας, όλοι έχουν «λύσεις», προσφέρουν κάλπικες ελπίδες και ζητάνε για άλλη μια φορά να τους δώσουμε την εντολή για την καλύτερη διαχείριση της παρακμής ή την καλύτερη διαχείριση του αγώνα ενάντια στην παρακμή. Άλλοι μένοντας πιστοί στα μνημόνια και στους δανειστές για να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα, άλλοι καταγγέλοντάς τα και θέλοντας την επαναδιαπραγμάτευσή τους, άλλοι κρίνοντας καταλληλότερη μια μέση-συμβιβαστική οδό, άλλοι προτάσσοντας την έξοδο από την ΕΕ και την ευρωζώνη, άλλοι λέγοντας απλώς αοριστίες. Κι εμείς για άλλη μια φορά να μείνουμε αδρανείς και ανήμποροι, να γκρινιάζουμε.
Όμως «λύση» μέσα στο πλαίσιο του αδηφάγου καπιταλιστικού συστήματος δεν υπάρχει. Το ίδιο ισχύει και για τον αντικατοπτρισμό του, τον γραφειοκρατικό καπιταλισμό του κόμματος-δεσπότη, όπως στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Η έρημος εξαπλώνεται παντού με ιλλιγγιώδη ταχύτητα. Έρημος υλική, συναισθηματική, πνευματική. Επιβεβαιώνοντας μια παλιά ρήση: το σύστημα εκμετάλλευσης, αλλοτρίωσης και υποταγής, σε οποιαδήποτε παραλλαγή του, δε βελτιώνεται ούτε καλλωπίζεται, ανατρέπεται.
Αυτή την κοινωνική ερημοποίηση τη γνωρίζουμε πολύ καλά στο Κερατσίνι, τη Δραπετσώνα και τις υπόλοιπες συνοικίες της Β’ Πειραιά. Περιοχές ιστορικά χαρακτηρισμένες από την οικονομική και πολιτική εξουσία ως χωματερές ανθρώπων. Κάποτε ως παραγκουπόλεις και εργατουπόλεις των κάθε λογής κανελλόπουλων και μποδοσάκηδων, σήμερα ως γκέτο αποκλεισμένων. Με την κοινωνική περιθωριοποίηση, την ανεργία και την ανέχεια να έχουν διευρυνθεί απίστευτα, τα ψυχοφάρμακα και τις αυτοκτονίες να έχουν πολλαπλασιαστεί, την εκμετάλλευση να έχει εντατικοποιηθεί, τους μισθούς, τις συντάξεις, τις «κοινωνικές παροχές» (περίθαλψης, εκπαίδευσης κλπ) να έχουν εξαϋλωθεί, την κρατική καταστολή να έχει γιγαντωθεί, τη φασιστική πανούκλα να έχει αιματοκυλήσει τις γειτονιές.
Κι όμως αν κοιτάξουμε μια ανάσα πίσω, θα δούμε τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις και κοινωνικές συγκρούσεις της διετίας 2010-12, τις συνελεύσεις των πλατειών, τις ριζοσπαστικές αντιδομές αυτομόρφωσης, δημιουργικής ενασχόλησης, περίθαλψης, συλλογικής καλλιέργειας και διαχείρισης τροφής. Και λίγο πιο πριν το πολυσήμαντο εξαιρετικό συμβάν της κοινωνικής εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008. Τα δικά μας παραδείγματα, τα δικά μας σημεία αναφοράς, που υποδεικνύουν τις δυνατότητές μας, όταν η δράση, η αποφασιστικότητα και η συντροφικότητα αντικαθιστούν τη μεμψιμοιρία, την παθητικότητα, τις μοναχικές διαδρομές αδιεξόδων.
Στον αντίποδα της εκλογικής (αυτ)απάτης έχουμε τη δυνατότητα-επιλογή να αψηφίσουμε τους κάθε λογής σωτήρες. Όχι «για να τους τιμωρήσουμε» αλλά για να αξιώσουμε πίσω τους εαυτούς μας. Για να πάρουμε τη ζωή και τις κοινωνικές υποθέσεις στα δικά μας χέρια. Εξάλλου, αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες.
Για να συμβεί κάτι τέτοιο δεν αρκεί προφανώς απλώς η αποχή από τις κάλπες αλλά η προσωπική και συλλογική αυτενέργεια και αυτονομία ενάντια σε κάθε μορφή ανάθεσης και ετερονομίας στην προοπτική της ατομικής και κοινωνικής χειραφέτησης. Η δημιουργία αυτοοργανωμένων κοινοτήτων αγώνα, έκφρασης, δημιουργικότητας και αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά, σε κάθε εργασιακό και εκπαιδευτικό χώρο. Η σύγκρουση με τους δυνάστες. Για να γίνουμε από εξατομικευμένοι υπήκοοι, συλλογική δύναμη και δυνατότητα. Για να θέσουμε στο επίκεντρο της συζήτησης και επιδίωξης μια ριζικά διαφορετική μορφή κοινωνικής οργάνωσης, την ΚΟΜΜΟΥΝΑ, η οποία δοκιμάστηκε πρώτη φορά πριν 144 χρόνια, στο Παρίσι το 1871. Ένα ελευθεριακό-εξισωτικό πείραμα, που έχει κατασταλεί άγρια σε όποια κοινωνική εξέγερση ή επανάσταση πραγματώθηκε και έχει επιχειρηθεί λυσσαλέα και μεθοδικά από τις εξουσίες να διαγραφεί από την ιστορία και την κοινωνική μνήμη.
Μια νέα μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που θα ξεθεμελιώσει το κεφάλαιο, το κράτος, τους υπερεθνικούς μηχανισμούς παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας και κάθε μορφή εξουσίας: οικονομική, πολιτική, θρησκευτική, πατριαρχική, αστυνομική, δικαστική, στρατιωτική, επιστημονική, τεχνολογική, μιντιακή. Που θα τερματίσει την ταξική διαίρεση και εκμετάλλευση και κάθε μορφή επιβολής, ιεραρχίας και κοινωνικών διακρίσεων με βάση τον τόπο γέννησης (εθνικισμός), τη φυλή (ρατσισμός), το φύλο (σεξισμός), τη σεξουαλική προτίμηση (ομοφοβία), την ηλικία ή τη σωματική ικανότητα. Που θα καταργήσει στην πράξη κάθε μορφή και θεσμό χειραγώγησης και διαμεσολάβησης, με τη λήψη των αποφάσεων, τα μέσα παραγωγής, τον κοινωνικό πλούτο, την οργάνωση της καθημερινής και κοινωνικής ζωής να βρίσκεται στα χέρια οριζόντιων συνθετικών συνελεύσεων σε κάθε κοινωνικό χώρο και κύτταρο, οι οποίες θα ορίσουν μεταξύ τους τρόπους και διαδικασίες συνεννοήσης και συναπόφασης. Μια αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αλληλοβοήθειας, κοινοκτημοσύνης, σε αρμονία με τη φύση, όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να αναπτύξουν τις ατομικές και κοινωνικές τους επιθυμίες, επιλογές και δεξιότητες μέσα σε ένα περιβάλλον συνεργασίας, δημιουργικότητας, αμοιβαιότητας, αλληλοσεβασμού και αλληλεπίδρασης.
Oυτοπία δεν είναι να αγωνίζεσαι για την ανατροπή αυτού του κόσμου.
Ουτοπία είναι να πιστεύεις ότι μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι.
Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας
Αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ