* επικαιροποιημένο απόσπασμα από την μπροσούρα των “αναρχικών από τις δυτικές συνοικίες της αθήνας και του πειραιά”, που εκδόθηκε τον Απρίλη του 2008
Η ζωή των Παλαιστινίων εδώ και πάνω από έξι δεκαετίες κινείται ανάμεσα στο διαρκή εκτοπισμό και τον εκτεταμένο ξεριζωμό (εξαιτίας των στρατιωτικών επιδρομών και των ισραηλινών εποικισμών), τη στρατιωτική κατοχή και τη συχνή επιθετικότητα των εποίκων, τους ατέλειωτους ελέγχους και τις ταπεινώσεις, την απίστευτη ταλαιπωρία της μετακίνησης σε διαφορετικά χωριά ή πόλεις, τη φτώχεια, τις μαζικές φυλακίσεις, τον καθημερινό θάνατο από επίγειες και εναέριες ισραηλινές επιχειρήσεις, τις συμπαιγνίες και τα διπλωματικά αλισβερίσια των τριγύρω αραβικών κρατών αλλά και εγχώριων ηγεσιών και τη ρητή στάση της παγκόσμιας ηγεμονίας για συντριβή κάθε εστίας αντίστασης.
Πάνω από τέσσερα εκατομμύρια υπολογίζονται οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες από το 1948 (χρονιά ανακήρυξης της ίδρυσης του ισραηλινού κράτους), οι περισσότεροι απ’ αυτούς σε προσφυγικούς καταυλισμούς στις γύρω αραβικές χώρες, σε συνθήκες διαβίωσης που δύσκολα τις φαντάζεται ανθρώπου νους και στις περισσότερες περιπτώσεις με πλήρη στέρηση έστω και στοιχειωδών κοινωνικών, εργασιακών και πολιτικών δικαιωμάτων.
Σχετικά με την κατοχή εδαφών, το Ισραήλ έχει πλέον καταλάβει τη μεγαλύτερη έκταση των περιοχών που από το 1947 ως το 1967 ήταν έντονα διαφιλονικούμενες, με πολέμους, κατοχικά στρατεύματα, εποικισμούς και Τείχη.
 |
|
| η ισραηλινή επεκτατικότητα από το 1946 ως το 2005, με πράσινο δεξιά η κατατεμαχισμένη δυτική όχθη και αριστερά η έγκλειστη λωρίδα της γάζας |
Η Λωρίδα της Γάζας, απόλυτα αποκλεισμένη και στρατιωτικά ελεγχόμενη-πολιορκούμενη από γη, αέρα και θάλασσα, αποτελεί τη μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή στον κόσμο, με 1,5 εκατομμύριο κατοίκους σε μια λωρίδα γης με έκταση αντίστοιχη της Άνδρου.
Η Δυτική Όχθη είναι κατατεμαχισμένη σε ζώνες. Τα περισσότερα χωριά και πόλεις είναι αποκομμένα μεταξύ τους ή δύσκολα επισκέψιμα (Ζώνη Α), εγκάρσια έχουν αναπτυχθεί ζώνες στρατευμάτων κατοχής για τον έλεγχο των παλαιστινιακών περιοχών και μετακινήσεων, την προστασία των εποίκων και βέβαια για εισβολές κατόπιν σχετικών εντολών (Ζώνη Β), ενώ εμβόλιμα παρεμβάλλονται επίσης και πολλοί ισραηλινοί εποικισμοί, οι κάτοικοι των οποίων -όπως για παράδειγμα στη Χεβρώνα- δεν ξεχνούν σε διάφορες στιγμές να ασκούν τη φονική τους επιθετικότητα (Ζώνη Γ).
 |
| η κατατεμαχισμένη και γεμάτη εποικισμούς δυτική όχθη και το “τείχος της ντροπής” |
Το Τείχος της ντε φάκτο ισραηλινής κατοχύρωσης κατεχόμενων περιοχών και της προσάρτησης ακόμα περισσότερων, που με 750 χιλιόμετρα μήκος σχίζει τη Δυτική Όχθη, αποτελεί το πιο εξόφθαλμο σύμβολο του σύγχρονου πλανητικού απαρντχάιντ, όπου οι πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά ισχυροί οχυρώνονται πίσω από μεγαλύτερα ή μικρότερα φρούρια αποκλεισμού των παριών για την προάσπιση των συμφερόντων τους. Ένας τσιμέντινος όγκος ύψους 8-9 μέτρων, με νεκρή ζώνη 50-100 μέτρων, ενδιάμεσα φυλάκια, check points, κάμερες και ηλεκτροφόρα σύρματα, που ενσωμάτωσε ισραηλινούς εποικισμούς και απέσπασε το 9,5% κατοικημένων και καλλιεργίσιμων παλαιστινιακών εδαφών κυρίως με ελαιόδεντρα που αποτελούν το βασικό μέσο βιοπορισμού των χωρικών (αντίστοιχα τέτοια τείχη και φράχτες συναντάμε στον «πολιτισμένο δυτικό κόσμο» για την αναχαίτηση των μεταναστών στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικό, στους ισπανικούς θύλακες Θεούτα και Μελίγια στο Μαρόκο, στον Έβρο στα σύνορα με Τουρκία στον ελλαδικό χώρο).
 |
| Τείχος |
 |
| και αντιστάσεις (περιοχή Ιερουσαλήμ) |
Οι εκτεταμένοι αποκλεισμοί οδικών αρτηριών και τα διάσπαρτα ισραηλινά σημεία ελέγχου της μετακίνησης των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη (check points) ουσιαστικά αποθαρρύνουν-αποτρέπουν τις μετακινήσεις λόγω της πολύωρης ταλαιπωρίας χωρίς καμία βεβαιότητα ότι θα εγκριθεί το πέρασμα και ταυτόχρονα συνιστούν μια από τις πιο ολοκληρωτικές μορφές επιτήρησης.
Ο οικονομικός στραγγαλισμός είτε της διακοπής διεθνούς οικονομικής βοήθειας είτε της δέσμευσης τριγύρω χρηματικών ενισχύσεων (μέχρι την πειθάρχηση και την υποταγή), η απόσπαση μεγάλων εκτάσεων με ελαιόδεντρα και καλλιεργήσιμης γης κι η δέσμευση κρίσιμων υδάτινων πόρων ύδρευσης και άρδευσης (κυρίως με την κατασκευή του Τείχους), μεγεθύνουν ακόμα περισσότερο την έτσι κι αλλιώς εκτεταμένη ανέχεια στις παλαιστινιακές κοινότητες. Και μπορεί η κοινοτική αλληλεγγύη να μην επιτρέπει άνθρωποι της να λιμοκτονούν, όμως ακόμα και με επίσημα διεθνή στοιχεία πάνω από το 80% του παλαιστινιακού πληθυσμού επιβιώνει πολύ κάτω του ορίου φτώχειας.
Η καθημερινή καταστολή αποτυπώνεται στον αριθμό των Παλαιστίνιων κρατουμένων στις ισραηλινές φυλακές. Με στοιχεία μέχρι το Δεκέμβρη του 2006, ο συνολικός πληθυσμός των Παλαιστίνιων φυλακισμένων ανερχόταν στους 10.500. 8.951 από τη Δυτική Όχθη (85,1%), 832 από τη Λωρίδα της Γάζας (8%), 528 από την Ιερουσαλήμ (5%), 147 από τα γεγονότα του 1948 (1,4%) και 52 από άλλες αραβικές χώρες (0,5%). Από το σύνολο των κρατουμένων οι 4.517 είναι προφυλακισμένοι (χωρίς απόδοση κατηγοριών ή περιμένοντας δίκη), οι 850 είναι διοικητικοί κρατούμενοι (όχι για αδικήματα σχετιζόμενα με αντιστασιακές πρακτικές) κι οι 5.133 είναι καταδικασμένοι Παλαιστίνιοι αγωνιστές: 3.296 με ποινές από 1 μήνα έως 10 χρόνια, 467 από 10 έως 15 χρόνια, 838 από 15 έως 50 χρόνια και 632 με ποινές κάθειρξης άνω των 50 ετών. Από τους 5.133 καταδικασμένους για πράξεις αντίστασης, οι 533 κρατούνται στις φυλακές πριν ακόμα ξεσπάσει η 2η Ιντιφάντα, οι 367 πριν τη συμφωνία του Όσλο κι οι 147 από το 1948. Μόνο μετά το ξέσπασμα της 2ης Ιντιφάντα φυλακίστηκαν 5.000 παιδιά, εκ των οποίων τα 400 κρατούνται μέχρι σήμερα, και 500 γυναίκες, εκ των οποίων οι 115 επίσης κρατούνται ακόμα.
Κι ο καθημερινός θάνατος. Αυτός δεν μπορεί να αποτυπωθεί ούτε στις εικόνες φρίκης των -καθόλου τυχαία τόσο λιγοστών- τηλεοπτικών πλάνων ούτε στις ανώνυμες λίστες των στατιστικών. Γι’ αυτόν μπορούν να μιλήσουν ουσιαστικά μόνο αυτοί που βιώνουν την κατοχή και την ισραηλινή επιθετικότητα, αυτοί που παίρνουν τα μονοπάτια της αντίστασης, αυτοί που στοχοποιούνται από το ισραηλινό κράτος αλλά κι ο ανάμικτος πόνος με οργή των οικείων των δολοφονηθέντων. Μόνο στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000 (περίοδο πρωτοφανούς κλιμάκωσης της ισραηλινής επιθετικότητας υπό το δόγμα της λεγόμενης τότε «τελικής λύσης» μετά το ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα τον Σεπτέμβρη του 2000 -η πρώτη είχε ξεσπάσει τον Δεκέμβρη του 1987), πάνω από 4.000 Παλαιστίνιοι έπεσαν νεκροί από ισραηλινά πυρά, οι περισσότεροι άοπλα θύματα, παιδιά και έφηβοι.
«Για δεκαετίες ολόκληρες η Παλαιστίνη παραμερίστηκε, μπήκε στο περιθώριο της ιστορίας, στο περιθώριο της ελπίδας, στο περιθώριο της απόγνωσης, παρούσα και απούσα, απτή και άπιαστη, φοβισμένη, τρομαγμένη, κουρελιασμένη σε ζώνες Α, Β, Γ… Αυτή η Παλαιστίνη είναι η ταυτότητα μου, αυτή η Παλαιστίνη είναι η απουσία της ταυτότητας μου. Η μνήμη που μου έχουν επιβάλλει, η λήθη που μου έχουν επιβάλλει. Ο τηλεφωνικός μου κατάλογος είναι σχεδόν γεμάτος με νούμερα απόντων φίλων, γειτόνων και συγγενών που δε θα μπορέσω ποτέ πια να τους τηλεφωνήσω και που, για κάποιους ασαφείς λόγους, δε σβήνω τα ονόματα τους από την ατζέντα μου. Η φύση, τα γεράματα, η αρρώστια, τα τροχαία ατυχήματα δεν είναι οι πιο κοινές αιτίες θανάτου για τον Παλαιστίνιο. Ο θάνατος μας έχει βάλει στην οικογένεια του. Ο θάνατος έχει κερδίσει άδεια παραμονής ανάμεσα μας. Ο θάνατος ζει κανονικά ανάμεσα μας σε μια χώρα που απαιτεί απ’ όλους τους κατοίκους της, το γέρο με τη μαγκούρα, τη γριά με το σάλι, το μωρό με το μπιμπερό, να θυμούνται αδιάκοπα τα πάντα και να ξεχνούν αδιάκοπα τα πάντα, αλλά και κάτι ακόμα πιο σκληρό και απάνθρωπο: να είναι διαρκώς ήρωες. Αυτό είναι το όριο της ζωής, η ζωή στο όριο…»
Ιντιφάντα στα αραβικά σημαίνει εξέγερση
Αλληλεγγύη στο νέο ξεσηκωμό των υπόδουλων πληβείων των παλαιστινιακών περιοχών ενάντια στη φονικότητα και την επιβολή του ισραηλινού κράτους