Μια μέρα πριν κάποιους μήνες μας είπες: «θα φύγω, ψάχνομαι για δουλειά αλλού, σε άλλη χώρα, εδώ δεν παίζει τίποτα, δεν πάει άλλο με την ανεργία». Μουδιάσαμε.
Από μικρός να έχεις κάνει ένα σωρό δουλειές, χρόνια χωμένος στα καρνάγια, στις δεξαμενές, κάθε είδους μεταλλουργική εργασία. Και τώρα να εξαναγκάζεσαι να φύγεις, να αφήσεις πίσω φίλους, συντρόφους και δικούς, να ξεριζώσεις τον εαυτό σου, τις επιθυμίες σου, τις επιλογές σου.
Άλλοι αμήχανα προσπάθησαν να διασκεδάσουν τα βαριά μαντάτα κι άλλοι με λειψά επιχειρήματα και πλέρια συναισθηματικότητα προσπάθησαν να σε μεταπείσουν.
Μια τελευταία προσπάθεια, μια τελευταία αναζήτηση εργασίας, μια αλλαγή λίγων ημερών στο εισιτήριο. Μέσα Ιούνη ο αποχαιρετισμός.
Το μήνυμά σου: «Φεύγω Πέμπτη μεσημέρι. Είμαι ήδη πολύ συγκινημένος, όλα γύρω μου είναι σα να τα βλέπω πρώτη φορά. Δε θέλω να αποχωριστώ τίποτα. Ξέρεις, από παιδί δεν ήθελα και πολλά. Ήθελα μόνο ότι χρειαζόμασταν και μπορούσαμε να έχουμε όλοι. Έτσι και τώρα εκεί που πάω δεν ζητάω πολλά. Απλά εδώ θεωρώ ότι είμαι αρκετά νοήμων για να αντέξω το μαστίγιο του αφέντη και την εξαθλίωση της τάξης μου […] Θα προσπαθήσω να έρχομαι όσο πιο συχνά μπορώ».
Τα τελευταία νέα λένε ότι συναντάς δυσκολίες, ότι τα κουμάντα που είχες κάνει για δουλειά στράβωσαν, ότι θα χρειαστεί να αλλάξεις πόλη, ίσως και χώρα. Είσαι όμως μαχητής της ζωής, βέρος προλετάριος, και θα τα καταφέρεις.
Με την αίσθηση της απουσίας σου διάπλατη, όσα χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν, η υπόσχεση που ανταλλάξαμε ισχύει: πόλεμος ταξικός, μίσος για κάθε εξουσία. Καλή αντάμωση σύντροφε.