Μετά από πολλούς μήνες κοινωνικής νηνεμίας την Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη έχει προκηρυχθεί γενική απεργία εξαιτίας των νέων βάρβαρων αντικοινωνικών-ταξικών μέτρων που ετοιμάζεται να επιβάλλει η εγχώρια και διεθνής τρόικα. Είναι ανούσιο να επαναλάβουμε τα μέτρα ή να επιχειρήσουμε να πούμε τι θα προκαλέσουν στις πληττόμενες ομάδες του πληθυσμού. Όλοι και όλες παρακολουθούν καθημερινά τις διαρροές, τις ανακοινώσεις, τα εικονικά καβγαδάκια και γνωρίζουν πολύ καλά τι περιλαμβάνουν τα νέα μέτρα ενταφιασμού τους.
Το θέμα είναι να μην επικρατήσει η απάθεια και η μοιρολατρία αλλά η 26η Σεπτέμβρη να αποτελέσει το εφαλτήριο ενός νέου κύκλου κοινωνικών-ταξικών αγώνων και διεργασιών, που αυτή τη φορά δε θα περιοριστούν σε απεργιακά ξεσπάσματα οργής, σε βραχύβιες συναντήσεις σε πλατείες, δε θα ξεγελαστούν από κομματικές σειρήνες οποιασδήποτε απόχρωσης, δε θα χωνευτούν σε κάλπικες ελπίδες. Αλλά μέσα από την ατομική και συλλογική αυτενέργεια θα συγκροτήσουν κοινότητες αγώνα και καθημερινής ζωής, στέρεα και διευρυνόμενα δίκτυα αντίστασης, αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης, σε κάθε γειτονιά, εργασιακό και εκπαιδευτικό χώρο. Στην προοπτική της κοινωνικής επανάστασης, της επανάστασης σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής, σε κάθε κοινωνική και διαπροσωπική σχέση, για μια αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αλληλοβοήθειας.
Το σύνθημα «όλοι και όλες στους δρόμους» είναι πλέον παρωχημένο. Έχει ήδη πραγματωθεί και έκλεισε τον κύκλο του. Το ζήτημα δεν είναι πλέον αν μπορούν να κατέβουν πολλοί άνθρωποι στους δρόμους αλλά τι θέλουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, τι επιθυμούν και τι επιδιώκουν. Κάποια αλλαγή, κάποια διόρθωση, την ανατροπή, ένα προστατευτικό δίχτυ, την επιστροφή στη ζωή που είχαν; Τι σκέφτονταν και τι έκαναν την προηγούμενη μέρα και τι θα κάνουν την επόμενη; Συλλογικοποιούνται ή μένουν εξατομικευμένοι; Ενδιαφέρονται για τους άλλους ή μόνο για την πάρτη τους; Θα ήθελαν να επιχειρήσουν τη δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας ή είναι εξαρτημένοι από τον καταναλωτισμό, τον ατομισμό, το χρήμα, την τηλεχαύνωση, την ιδιοκτησία ανθρώπων και αντικειμένων, τους κάθε είδους ρόλους-ιδιότητες αυτοπροβολής και κοινωνικού κύρους; Το ζήτημα δεν είναι αν θα γίνουν εκτεταμένες συγκρούσεις αλλά αν αυτές έχουν κάπου να φωλιάσουν και να πολλαπλασιαστούν την επόμενη μέρα, να γίνουν συνειδητές ρήξεις και να ανοίξουν περάσματα και όχι να μείνουν μετέωρες όπως την 12η Φλεβάρη, σαν λαμπρό πυροτέχνημα που λίγο μετά σβήνει και ακολουθούν οι τίτλοι τέλους με την προκήρυξη εκλογών.
Τα ερωτήματα στέκονται μπροστά μας πεισματάρικα και αμείλικτα. Και μόνο μια βεβαιότητα υπάρχει: ο καπιταλισμός δε βελτιώνεται, ανατρέπεται. Τα λέμε την Τετάρτη στον δρόμο, στις 11.00πμ, επί της Πατησίων, στο ύψος του Πολυτεχνείου, αλλά και καθημερινά στη γειτονιά μας, στις αυτοοργανωμένες διαδικασίες, στις συλλογικές δράσεις, στις κινήσεις αλληλεγγύης.