Η ενότητα της αθλιότητας είναι εκείνο που κρύβεται κάτω από τις θεαματικές αντιθέσεις.
Γκύ Ντεμπόρ
Γκύ Ντεμπόρ
Τις μέρες αυτές γράφονται πολλά για την χειροδικία του φασίστα Κασσιδιάρη εναντίον αριστερών βουλευτών στη διάρκεια τηλεοπτικής εκπομπής. Υπάρχει μια αρχική κοινότυπη διαπίστωση: τα χαστούκια στην Κανέλλη ήταν χάδια μπροστά στις μαχαιριές και τα χτυπήματα από σιδηρογροθιές που εισπράττουν καθημερινά οι μετανάστες στην επικράτεια από τους θρασύδειλους μισάνθρωπους της Χ.Α.
Ως επακόλουθο σκεπτικό, είναι πασιφανές ότι άλλο πράγμα είναι η διάχυτη καταπιεστική βία από μια επιθετική καπιταλιστική κανονικότητα σε επίπεδο καθημερινής ζωής κι άλλο πράγμα η πραγματική βία σε πραγματικό χρόνο στις οθόνες των μηχανών της φαινομενικότητας, μέσα στο «ιερό» ενός ιδεολογικού μηχανισμού της κυριαρχίας όπως είναι η Τηλεόραση. Τόσο διαφορετικό που έχει τη δυνατότητα ακόμη να αλλάξει όλη την ατζέντα του κεντρικού πολιτικού σκηνικού.
Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στη αυτονόητη δύναμη της Εικόνας μέσα σε μια κοινωνία του Θεάματος. Συνήθως, η πραγματικότητα ωχριά μπροστά στην αναπαράστασή της από τις μηχανές του Θεάματος. Και δεν ωχριά σε σχέση με το μέγεθος της ενίσχυσης του εκάστοτε Γεγονότος αλλά σε σχέση με την παρέμβαση στα ποιοτικά του χαρακτηριστικά στο διάστημα που διαμεσολαβείται από την κυρίαρχη ιδεολογία προκειμένου να μεταμορφωθεί σε μια «αξιοθώρητη» αναπαράσταση.
Έτσι, αμέσως μετά τις εκλογές της 6ης Μάη, εκατοντάδες άνθρωποι μαχαιρώνονται και ξυλοφορτώνονται σε πόλεις και χωριά της επικράτειας καθημερινά επειδή έχουν σκούρο δέρμα, χωρίς αυτό το Γεγονός να θεωρείται (παρά την αυταπόδεικτη επιβεβαίωσή του λόγω του μεγάλου ποσοτικού του μεγέθους και της γεωγραφικής του έκτασης) άξιον προβολής. Αυτό βέβαια είναι ευθέως ανάλογο με τη στάση που κράτησαν τα ΜΜΕ τους τελευταίους μήνες πριν τις εκλογές: τις τρεις στις τέσσερις φορές που υπήρχε αναφορά σε μετανάστες αυτή αφορούσε «τα προβλήματα που δημιουργούν, τους κινδύνους που εγκυμονούν ή τις άδικες πράξεις που διαπράττουν» (έρευνα ΜΕDIVA). Μαζί και με άλλες συστοιχισμένες πρακτικές της πολιτικής διαχείρισης, δρομολογείται λοιπόν εδώ και μήνες μια οργανωμένη και συστημική υποδαύλιση του ρατσισμού -που μαζί με τον εθνικισμό αποτελούν τους βασικούς πυλώνες της φασιστικής ιδεολογίας.
Εκείνο που, στο προκείμενο, αποτελεί καινοτομία στην υπόθεση των γηγενών ΜΜΕ είναι ότι αυτή ακριβώς η υποδαυλισμένη από την κυρίαρχη προπαγάνδα βία τελικά πέρασε σε πραγματικό χρόνο μέσα στο «θωρακισμένο» από την αδιαμεσολάβητη πραγματικότητα προσκήνιο. Η φασιστική βία βγήκε αυτούσια στις οθόνες (με πομπό έναν εκπρόσωπο τύπου και δέκτη μία δημοσιογράφο) χωρίς το απαραίτητο καθεστωτικό ρετουσάρισμα από την «τέχνη του μοντάζ». Και, προφανώς, εκκίνησε δύο μεταβλητές. Η μία αφορά τον τρόπο με τον οποίο η Εικόνα θα μπορέσει να αφομοιωθεί στον διαμεσολαβητικό Κυρίαρχο Λόγο και η άλλη αφορά τον τρόπο με τον οποίο εγχαράχθηκε η πρώτη εντύπωση του Γεγονότος στην κοινωνική συνείδηση.
Οι ακροβασίες της κυριαρχικής προπαγάνδας που αφορούν την πρώτη μεταβλητή έχουν ήδη παράξει την απαραίτητη κοινωνική σύγχυση, ως υπόστρωμα για την υποστολή της δυναμικής των φαινομενικών αντιθέσεων. Στην αρχή προβλήθηκε το Γεγονός ως «επίθεση του εκπροσώπου τύπου της Χ.Α. σε βουλευτές» και λίγες ώρες μετά άρχισε να μεταβάλλεται σε «συμπλοκή μεταξύ βουλευτών». Στις μέρες μας καταλήγει να αποδυναμώνεται η πρώτη εντύπωση στη βάση της ουσιαστικής βίας και να μεταβάλλεται σε αμιγώς συμβολική για να μετατραπεί έτσι εύκολα σε πολιτικάντικη μανούβρα και να χωνευτεί τόσο από το κλίμα των εκλογών όσο και από τις δικολαβικές ασκήσεις.
Κι ερχόμαστε, τέλος, στο βασικό μέλημα του Συστήματος που είναι η «απαράμιλλη» δυνατότητα των δομών του να ενσωματώνουν κάθε πραγματική και ουσιαστική κοινωνική αντίθεση: ό,τι και να έγινε αυτό πρέπει να αποτυπωθεί στο εκλογικό αποτέλεσμα. Η βία του προσκηνίου χρησιμοποιείται και πάλι για να αποδυναμώσει το «φώς» που ρίχτηκε στην ρατσιστική βία του πεζοδρομίου και να αναδιατάξει την πραγματικότητα προς όφελος των κυριαρχικών συμφερόντων. Η Δημοκρατία, αν και ορίζεται από «μεμονωμένα» Γεγονότα ωμής και διαρκούς έκφρασης εκμετάλλευσης, κοινωνικών ανισοτήτων και αποκλεισμών, πασχίζει κάθε φορά να επιβεβαιώνει τον εαυτό της ως ένα ενιαίο γραμμικό Ηθικό (των Ηθικών), Νομικό (των αστικών Νόμων) και Ιδεολογικό (των Ιδεολογιών) Πλαίσιο που υπάρχει για να αντιμετωπίζει κάθε της χωρικό και χρονικό σημείο ως «μεμονωμένο Γεγονός».
Τα χαστούκια του Κσσιδιάρη στο πρόσωπο της Κανέλη και οι πρόσφατες σιδηρογροθιές των Κασσιδιάρηδων στο σώμα των αιγύπτιων ψαράδων του Περάματος είναι αναμφισβήτητα “μεμονωμένα Γεγονότα” που ορίζουν τον κανόνα της Δημοκρατίας: ο πραγματικός και αδιαμεσολάβητος χρόνος της.
Ως επακόλουθο σκεπτικό, είναι πασιφανές ότι άλλο πράγμα είναι η διάχυτη καταπιεστική βία από μια επιθετική καπιταλιστική κανονικότητα σε επίπεδο καθημερινής ζωής κι άλλο πράγμα η πραγματική βία σε πραγματικό χρόνο στις οθόνες των μηχανών της φαινομενικότητας, μέσα στο «ιερό» ενός ιδεολογικού μηχανισμού της κυριαρχίας όπως είναι η Τηλεόραση. Τόσο διαφορετικό που έχει τη δυνατότητα ακόμη να αλλάξει όλη την ατζέντα του κεντρικού πολιτικού σκηνικού.
Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στη αυτονόητη δύναμη της Εικόνας μέσα σε μια κοινωνία του Θεάματος. Συνήθως, η πραγματικότητα ωχριά μπροστά στην αναπαράστασή της από τις μηχανές του Θεάματος. Και δεν ωχριά σε σχέση με το μέγεθος της ενίσχυσης του εκάστοτε Γεγονότος αλλά σε σχέση με την παρέμβαση στα ποιοτικά του χαρακτηριστικά στο διάστημα που διαμεσολαβείται από την κυρίαρχη ιδεολογία προκειμένου να μεταμορφωθεί σε μια «αξιοθώρητη» αναπαράσταση.
Έτσι, αμέσως μετά τις εκλογές της 6ης Μάη, εκατοντάδες άνθρωποι μαχαιρώνονται και ξυλοφορτώνονται σε πόλεις και χωριά της επικράτειας καθημερινά επειδή έχουν σκούρο δέρμα, χωρίς αυτό το Γεγονός να θεωρείται (παρά την αυταπόδεικτη επιβεβαίωσή του λόγω του μεγάλου ποσοτικού του μεγέθους και της γεωγραφικής του έκτασης) άξιον προβολής. Αυτό βέβαια είναι ευθέως ανάλογο με τη στάση που κράτησαν τα ΜΜΕ τους τελευταίους μήνες πριν τις εκλογές: τις τρεις στις τέσσερις φορές που υπήρχε αναφορά σε μετανάστες αυτή αφορούσε «τα προβλήματα που δημιουργούν, τους κινδύνους που εγκυμονούν ή τις άδικες πράξεις που διαπράττουν» (έρευνα ΜΕDIVA). Μαζί και με άλλες συστοιχισμένες πρακτικές της πολιτικής διαχείρισης, δρομολογείται λοιπόν εδώ και μήνες μια οργανωμένη και συστημική υποδαύλιση του ρατσισμού -που μαζί με τον εθνικισμό αποτελούν τους βασικούς πυλώνες της φασιστικής ιδεολογίας.
Εκείνο που, στο προκείμενο, αποτελεί καινοτομία στην υπόθεση των γηγενών ΜΜΕ είναι ότι αυτή ακριβώς η υποδαυλισμένη από την κυρίαρχη προπαγάνδα βία τελικά πέρασε σε πραγματικό χρόνο μέσα στο «θωρακισμένο» από την αδιαμεσολάβητη πραγματικότητα προσκήνιο. Η φασιστική βία βγήκε αυτούσια στις οθόνες (με πομπό έναν εκπρόσωπο τύπου και δέκτη μία δημοσιογράφο) χωρίς το απαραίτητο καθεστωτικό ρετουσάρισμα από την «τέχνη του μοντάζ». Και, προφανώς, εκκίνησε δύο μεταβλητές. Η μία αφορά τον τρόπο με τον οποίο η Εικόνα θα μπορέσει να αφομοιωθεί στον διαμεσολαβητικό Κυρίαρχο Λόγο και η άλλη αφορά τον τρόπο με τον οποίο εγχαράχθηκε η πρώτη εντύπωση του Γεγονότος στην κοινωνική συνείδηση.
Οι ακροβασίες της κυριαρχικής προπαγάνδας που αφορούν την πρώτη μεταβλητή έχουν ήδη παράξει την απαραίτητη κοινωνική σύγχυση, ως υπόστρωμα για την υποστολή της δυναμικής των φαινομενικών αντιθέσεων. Στην αρχή προβλήθηκε το Γεγονός ως «επίθεση του εκπροσώπου τύπου της Χ.Α. σε βουλευτές» και λίγες ώρες μετά άρχισε να μεταβάλλεται σε «συμπλοκή μεταξύ βουλευτών». Στις μέρες μας καταλήγει να αποδυναμώνεται η πρώτη εντύπωση στη βάση της ουσιαστικής βίας και να μεταβάλλεται σε αμιγώς συμβολική για να μετατραπεί έτσι εύκολα σε πολιτικάντικη μανούβρα και να χωνευτεί τόσο από το κλίμα των εκλογών όσο και από τις δικολαβικές ασκήσεις.
Κι ερχόμαστε, τέλος, στο βασικό μέλημα του Συστήματος που είναι η «απαράμιλλη» δυνατότητα των δομών του να ενσωματώνουν κάθε πραγματική και ουσιαστική κοινωνική αντίθεση: ό,τι και να έγινε αυτό πρέπει να αποτυπωθεί στο εκλογικό αποτέλεσμα. Η βία του προσκηνίου χρησιμοποιείται και πάλι για να αποδυναμώσει το «φώς» που ρίχτηκε στην ρατσιστική βία του πεζοδρομίου και να αναδιατάξει την πραγματικότητα προς όφελος των κυριαρχικών συμφερόντων. Η Δημοκρατία, αν και ορίζεται από «μεμονωμένα» Γεγονότα ωμής και διαρκούς έκφρασης εκμετάλλευσης, κοινωνικών ανισοτήτων και αποκλεισμών, πασχίζει κάθε φορά να επιβεβαιώνει τον εαυτό της ως ένα ενιαίο γραμμικό Ηθικό (των Ηθικών), Νομικό (των αστικών Νόμων) και Ιδεολογικό (των Ιδεολογιών) Πλαίσιο που υπάρχει για να αντιμετωπίζει κάθε της χωρικό και χρονικό σημείο ως «μεμονωμένο Γεγονός».
Τα χαστούκια του Κσσιδιάρη στο πρόσωπο της Κανέλη και οι πρόσφατες σιδηρογροθιές των Κασσιδιάρηδων στο σώμα των αιγύπτιων ψαράδων του Περάματος είναι αναμφισβήτητα “μεμονωμένα Γεγονότα” που ορίζουν τον κανόνα της Δημοκρατίας: ο πραγματικός και αδιαμεσολάβητος χρόνος της.
[αναδημοσίευση από το blog της +τεχνίας-]