Τους τελευταίους μήνες εμφανίστηκε στις περιοχές του Πειραιά και της δυτικής Αθήνας ένας περιφερόμενος θίασος κάποιων λίγων δεκάδων νεοναζί της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι πραγματοποίησαν σε ορισμένες συνοικίες κάποιες σύντομες παρεμβάσεις-παρελάσεις με ελληνικές σημαίες, φασιστικά σύμβολα και μοίρασμα προεκλογικού και εθνικιστικού-ρατσιστικού υλικού.
Η εμφάνιση των μαχαιροβγαλτών, απογόνων των ταγματασφαλιτών, οπαδών του Χίτλερ, στις γειτονιές μας δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για περιοχές έντονα ταξικά χαρακτηρισμένες, με πλούσια ιστορία αντιστασιακών αγώνων και μακρόχρονη αρμονική συμβίωση των ντόπιων και μεταναστών κατοίκων. Πρόκειται για περιοχές στις οποίες τα τελευταία χρόνια (με αφετηρία την κοινωνική-ταξική εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, μετά την αστυνομική δολοφονία του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου) έχουν ανθίσει σειρά αυτοοργανωμένων και ακηδεμόνευτων εγχειρημάτων: συλλογικότητες, στέκια, καταλήψεις, συνελεύσεις πλατειών, σε όλο τον άξονα της δυτικής Αθήνας και των δήμων του Πειραιά.
Ο παρακρατικός αυτός συρφετός, που πάντα εμφανίζεται με την στήριξη-κάλυψη της αστυνομίας, κατευθύνεται και στηρίζεται οικονομικά από τις μυστικές υπηρεσίες και σχετίζεται με την ελληνική μαφία και τις προστασίες μαγαζιών, δεν είναι τίποτε άλλο από το μακρύ χέρι του κράτους. Επιθέσεις και πογκρόμ κατά μεταναστών, αστέγων, τοξικοεξαρτημένων και γενικότερα όλων εκείνων που όλο και περισσότερο θα «περισσεύουν». Κατασταλτικός μηχανισμός κατά των αγωνιζόμενων ανθρώπων και των συλλογικών τους εγχειρημάτων. Πυλώνας στήριξης των κυριαρχικών προσταγών, του κεφαλαίου και κάθε μορφής εξουσίας, του πολιτισμού των διακρίσεων, της ιεραρχίας, της εκμετάλλευσης και της υποταγής.
Το συστημικό μέτωπο διευρύνεται για να συμπεριλάβει κάθε μορφή υπεράσπισης των κυριαρχικών δομών. Ο κοινωνικός εκφασισμός υποδαυλίζεται από τη θεσμική μετατόπιση της αστικής δημοκρατίας για να αποτελέσει την κοινωνική βάση αποδοχής τής πιο σκληρής εκπειθάρχησης και σημείο αναφοράς της ιδεολογικής αναπαραγωγής του συστήματος, σύμφωνα με το οποίο θα ρυθμίζονται όλες οι επιμέρους συνιστώσες του.
Ο φασισμός δεν αποτελεί ένα κοινωνικό παράδοξο ή το κακό ιστορικό παρελθόν που αφήσαμε πίσω μας. Πρόκειται για κοινωνικό φαινόμενο που στοχοποιεί και μάχεται τη διαφορετικότητα και εμφανίζεται ως σύστημα ταξινόμησης, ιεράρχησης και διακρίσεων στη βάση του χρώματος δέρματος, της καταγωγής, της θρησκείας, του φύλου, της σεξουαλικής προτίμησης, της ηλικίας, της σωματικής ικανότητας, της πολιτικής σκέψης, της κοινωνικής τάξης.
Μέσα σε συνθήκες συνολικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος (οικονομικής, πολιτικής, πολιτισμικής) και ολομέτωπης επίθεσης της κυριαρχίας κατά της κοινωνίας, παράλληλα με την διεύρυνση της κοινωνικής δυσαρέσκειας, των κοινωνικών αγώνων, του κοινωνικού ριζοσπαστισμού, πολλαπλασιάζονται και τα κρούσματα ρατσιστικών και φασιστικών επιθέσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι τέτοιες διεργασίες πριμοδοτούνται από την ίδια την εξουσία (όπως η αντιμεταναστευτική υστερία των ημερών μας, οι καθημερινές “επιχειρήσεις σκούπα”, ο υπό κατασκευή φράχτης στον Έβρο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών). Για τον αποπροσανατολισμό της κοινωνικής οργής και τη διασπορά της σύγχυσης σχετικά με τις πραγματικές αιτίες των κοινωνικών προβλημάτων. Για την ανάπτυξη ενός πολέμου «όλων εναντίον όλων» στις γραμμές των «από κάτω», των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων ανθρώπων, στον αντίποδα των κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων απέναντι στο κράτος, το κεφάλαιο και τους υπερεθνικούς μηχανισμούς κυριαρχίας.
Κάθε μετατόπιση του κοινωνικού-ταξικού ζητήματος προς τον εθνικό άξονα θα αποβεί ολέθρια για τους καταπιεσμένους και τους αγώνες τους. Τα όσα συμβαίνουν στον ελλαδικό χώρο την τελευταία διετία είναι ξεκάθαρο αποτέλεσμα της εξουσιαστικής-καπιταλιστικής διαίρεσης της κοινωνίας σε διευθυντές και διευθυνόμενους, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Και όχι αποτέλεσμα κάποιας «εθνικής υποτέλειας», όπως υποστηρίζουν όχι μόνο οι φασίστες αλλά και διάφορες νεοεμφανιζόμενες αριστερές-κεντρώες-δεξιές πατριωτικές οργανώσεις, κομματίδια κλπ. Πρόκειται για τη γνωστή αποπροσανατολιστική και ψευδή ενοποίηση στην αγκαλιά του έθνους που τόσα χρόνια καλλιεργούν το ίδιο το κράτος και το κεφάλαιο: του εργάτη με τον εργοδότη του, του φτωχού με τον πλούσιο, του φαντάρου με τον στρατοκράτη, της γυναίκας με τον βιαστή, του μαθητή με την καθηγητική αυθεντία και την διευθυντική εξουσία, του κρατούμενου με τον δεσμοφύλακα, του διαδηλωτή με τον μπάτσο.
Σύγκρουση με κράτος, αφεντικά, φασίστες. Συνειδητή αποχή από τις κάλπες. Ο πολιτισμός της υλικής, αξιακής, συναισθηματικής και πνευματικής φτώχειας δεν βελτιώνεται, ανατρέπεται. Ουτοπία δεν είναι να οραματίζεσαι και να επιδιώκεις την κοινωνική επανάσταση, τον συνολικό μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων και της καθημερινής ζωής προς ελευθεριακή-εξισωτική κατεύθυνση, ουτοπία είναι να πιστεύουμε ότι μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι.
ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΥΠΟΣΤΥΛΩΜΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΥ
ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ
ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
 |
η αφίσα και το κείμενο του καλέσματος |
