Αμηχανία και οργή. Προβληματισμός και αποφασιστικότητα. Την Κυριακή 12 Φλεβάρη εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας «καταψηφίζοντας» στην πράξη τη δανειακή σύμβαση και το μνημόνιο Νο.2, τον νέο γύρο βάρβαρης επίθεσης και ισοπέδωσης της ζωής τους.
Το Σύνταγμα γέμισε από νωρίς το απόγευμα, η Αμαλίας, η Φιλελλήνων, η Μητροπόλεως, η Ερμού, η Σταδίου, η Πανεπιστημίου, το Μοναστηράκι, η Ομόνοια γεμάτες από κόσμο. Ο αστυνομικός στρατός κατοχής της εγχώριας και διεθνούς κυριαρχίας από νωρίς επιχείρησε την εκκένωση της πλατείας Συντάγματος για να μπορέσουν οι πολιτικοί εντεταλμένοι των ντόπιων και υπερεθνικών αφεντικών να ψηφίσουν απερίσπαστοι την υποδούλωση και τη λεηλασία μας.
Οι συγκρούσεις με τους πραίτορες του καθεστώτος και οι επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους γενικεύτηκαν σε όλο το κέντρο της Αθήνας. Ώρες επί ωρών το μαινόμενο πλήθος εφορμούσε πάνω στις λυσσασμένες ορδές των ραβδούχων.
Η επόμενη μέρα δεν είναι τυχαίο ότι για άλλη μια φορά ξημέρωσε με σύσσωμα τα κόμματα, τους βουλευτές, τα πολιτικά στελέχη, τα δημοσιογραφικά φερέφωνα να εξυφαίνουν ο καθένας την δική του θεωρία συνωμοσίας: «οργανωμένο σχέδιο καταστροφής της Αθήνας», «υποκινητές», «κρατική προβοκάτσια», «παρακρατική βία» και διάφορα άλλα αδιανόητα. Με τον τρόπο αυτό θέλουν να καταγράψουν στην κοινωνική συνείδηση ότι πάντα υπάρχουν κάποια «σκοτεινά κέντρα» (εκτός διαδηλωτών) που προκαλούν τις ταραχές και στα μυαλά των εξεγερμένων ότι δεν επιτρέπεται να μιλάς για τις συγκρούσεις γιατί κατευθείαν θα είσαι υπόλογος. Όμως αυτοί που συγκρούονταν την Κυριακή δεν ήταν παρά ο γνωστός «προβοκάτορας λαός». Και το μόνο «οργανωμένο σχέδιο» που «υποκίνησε» τις συγκρούσεις είναι το σχέδιο κατεδάφισης της κοινωνίας, τα ανθρώπινα συντρίμμια που αφήνει πίσω της η καπιταλιστική ερημοποίηση κι η εξουσιαστική βαρβαρότητα. Αν κάποιος πίσω από όλα αυτά βλέπει «κρατικές προβοκάτσιες» και «παρακρατική βία» είναι ξεκάθαρα τοποθετημένος στο αντίπαλο στρατόπεδο κι ας το παίζει αγωνιστής, κινηματίας, οραματιστής ή οτιδήποτε άλλο.
Η Κυριακή 12 Φλεβάρη ήταν μία κορυφαία στιγμή συγκέντρωσης και εκδήλωσης της συσσωρευμένης κοινωνικής οργής. Αυτό που χρειάζεται ασταμάτητα είναι η ματιά να μην καθηλώνεται σε συγκεκριμένες στιγμές όσο μεγάλες κι αν αυτές υπήρξαν αλλά να τις βλέπει σαν τη διαρκή μήτρα που γεννάει το πεδίο των καινούργιων δυνατοτήτων και μας υποδεικνύει να κοιτάμε συνεχώς μπροστά. Η αντίσταση, η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη μέσα στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τις συνελεύσεις ανέργων πρέπει να συνεχιστεί, να διευρυνθεί και να βαθύνει. Παράλληλα με τα μεγάλα ραντεβού στους δρόμους. Μαζί με την ταυτόχρονη δημιουργία αντικαπιταλιστικών, αντιιεραρχικών, αντιεμπορευματικών, κοινωνικών αντι-δομών. Ο αγώνας είναι σημαντικό να συνεχιστεί σε άρρηκτη σχέση με την παραγωγή οραματικού ορίζοντα. Την απεικόνιση της αυτοοργανωμένης, ισότιμης, ανεξούσιας, αταξικής, αλληλέγγυας κοινωνίας.
Όσο για εκείνους που συνεχίζουν με αδράνεια και παθητικότητα να κοιτούν από τις οθόνες των τηλεοράσεων τους τα όσα διαδραματίζονται, περιμένοντας πάντα κάποιους άλλους κάτι να πράξουν και το μόνο που κάνουν είναι να γκρινιάζουν στα καφενεία, στις καφετέριες, στις ουρές των ΟΑΕΔ, των ΙΚΑ, των νοσοκομείων, στους καναπέδες των σπιτιών τους, ας μην αγνοούν ότι «κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια είναι η άνοιξη που δεν έφερες».
Σε ότι μας αφορά, εμπνεόμαστε από τις φράσεις του Δώρου Λοϊζου: «Εμείς θα τους αντισταθούμε, όποιοι και να ’ναι, όσο δυνατοί και να ’ναι» και του Νίκου Καζαντζάκη: «Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: θα νικήσουμε, θα νικηθούμε; Πολέμα!».
Άμεση απελευθέρωση και απόσυρση όλων των κατηγοριών
για τους συλληφθέντες του τριημέρου 10-12 Φλεβάρη
