Η δολοφονία του Μάικλ Ντάγκαν από τα ένστολα γουρούνια κάπου εκεί στις «υποβαθμισμένες» γειτονιές του Τότεναμ, στα βόρεια του Λονδίνου, αποτέλεσε το έναυσμα για την ανάφλεξη μιας σειράς αγγλικών πόλεων। Μια εξέγερση που διέσπασε τα χρωματικά και φυλετικά στεγανά γεννώντας τη σύνθεση στο δρόμο, όπως συμβαίνει σε κάθε εξέγερση. Επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, εμπρησμοί αστυνομικών οχημάτων, συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, λεηλασίες και πυρπολήσεις εμπορικών κέντρων.
Καταστάσεις τόσο οικείες και σε εμάς κατά τη διάρκεια και μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 στον ελλαδικό χώρο. Καταστάσεις οικείες για κάθε εξέγερση που δεν θέτει αιτήματα και πεδία διαπραγμάτευσης, που αναπτύσσει τον λόγο της πράξης, που ξεδιπλώνεται οριζόντια και δικτυακά χωρίς επιτελεία, ηγέτες και περσόνες.
Έτσι είναι όταν οι αφανείς βγαίνουν στο προσκήνιο της ιστορίας, όταν οι χωρίς φωνή κραυγάζουν στη διαπασών, όταν οι «επικίνδυνες τάξεις» επιβεβαιώνουν τους φόβους των κυρίαρχων, των εκμεταλλευτών και καταπιεστών τους. Κι η αλήθεια είναι ότι το μήνυμα επίθεσης, σύγκρουσης και οργής των «συκοφαντημένων» της βρετανικής εξέγερσης έφτασε στις καρδίες και τις συνειδήσεις μας ως ισχυρή αντήχηση. Όπως συμβαίνει ολοένα και συχνότερα τα τελευταία χρόνια με τις τροχιοδεικτικές βολές των κοινωνικών-ταξικών εξεγέρσεων που εκτοξεύονται από όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Το ζήτημα έχει τεθεί και είναι καιρός να διερευνήσουμε το επόμενο βήμα. Να τελειώνουμε με τους δήμιους, τους τύραννους και τους εκμεταλλευτές. Να τελειώνουμε με τις αξίες, τις σχέσεις, τις αντιλήψεις και τις νοοτροπίες του κόσμου τους. Να τελειώνουμε με το κράτος, τον καπιταλισμό και κάθε μορφή εξουσίας. Για μια αυτοοργανωμένη ανεξούσια αταξική κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης.
Η γλώσσα της Εξουσίας γνωστή: «πλιατσικολόγοι», «βάνδαλοι»,
Τις μέρες που έρχονται
Καταστάσεις τόσο οικείες και σε εμάς κατά τη διάρκεια και μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 στον ελλαδικό χώρο. Καταστάσεις οικείες για κάθε εξέγερση που δεν θέτει αιτήματα και πεδία διαπραγμάτευσης, που αναπτύσσει τον λόγο της πράξης, που ξεδιπλώνεται οριζόντια και δικτυακά χωρίς επιτελεία, ηγέτες και περσόνες.
Έτσι είναι όταν οι αφανείς βγαίνουν στο προσκήνιο της ιστορίας, όταν οι χωρίς φωνή κραυγάζουν στη διαπασών, όταν οι «επικίνδυνες τάξεις» επιβεβαιώνουν τους φόβους των κυρίαρχων, των εκμεταλλευτών και καταπιεστών τους. Κι η αλήθεια είναι ότι το μήνυμα επίθεσης, σύγκρουσης και οργής των «συκοφαντημένων» της βρετανικής εξέγερσης έφτασε στις καρδίες και τις συνειδήσεις μας ως ισχυρή αντήχηση. Όπως συμβαίνει ολοένα και συχνότερα τα τελευταία χρόνια με τις τροχιοδεικτικές βολές των κοινωνικών-ταξικών εξεγέρσεων που εκτοξεύονται από όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Το ζήτημα έχει τεθεί και είναι καιρός να διερευνήσουμε το επόμενο βήμα. Να τελειώνουμε με τους δήμιους, τους τύραννους και τους εκμεταλλευτές. Να τελειώνουμε με τις αξίες, τις σχέσεις, τις αντιλήψεις και τις νοοτροπίες του κόσμου τους. Να τελειώνουμε με το κράτος, τον καπιταλισμό και κάθε μορφή εξουσίας. Για μια αυτοοργανωμένη ανεξούσια αταξική κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης.