Πώς θες να γίνω επιτύμβια στήλη
σε πεδίο μαχών,
να με γεμίζουν δόξες και τιμές
μια φορά το χρόνο;
Πως να περιφράξω τις λεγεώνες μου,
να σωπάσω τα νοήματά μου,
να παγώσω μες την ακαμψία,
τη λήθη και τη μοναξιά,
εγώ που ήμουν προχώρημα
και αεικίνητη επιλογή,
αστραπή και κυκλάμινο,
συντροφικότητα και ρομφαία;
Όταν σημάδεψα τον ουρανό
για να τους εκφοβίσω,
έστρεψα το όπλο μου εκεί
που έβλεπε όλη μου η ζωή,
στην άσπιλη ομορφιά των αστεριών
πάνω από τη σκοτεινή γραμμή των οριζόντων.
Τώρα πλέον κατοικώ
μέσα στις θύμησες
και τους αγώνες των συντρόφων.
Και είμαι εδώ, άσβεστη μνήμη,
να σας θυμίζω και να σας παροτρύνω,
υπάρχουν προϋποθέσεις
για μια καινούργια άνοιξη.