…και πώς να ξεχάσουν άλλωστε, όταν ο θάνατος του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια από τον μπάτσο Κορκονέα, στις 6 Δεκέμβρη του 2008, συμπυκνώνει όλη τη καθημερινή βία και καταστολή που δέχονται στη καθημερινότητα τους από το σχολείο-φυλακή, από την οικογενειακή καταπίεση και από ένα αβέβαιο και άκρως αγχωτικό μέλλον που τους παρουσιάζεται σαν μονόδρομος, σύμφωνα με τις αστικές νόρμες για κοινωνική και επαγγελματική καταξίωση; Αυτοί οι 15χρονοι μαθητές, που με την επίθεση τους στα διάφορα αστυνομικά τμήματα αποτέλεσαν το βασικό ίσως υποκείμενο που μετέτρεψε και βοήθησε ένα πρώτο κύμα οργής να εξελιχθεί σε εξέγερση, δεν θα μπορούσαν να ξεχάσουν γιατί πάνω από όλα νοιώθουν οτι σκότωσαν έναν απο αυτούς…
Η φωτογραφία που παραθέτουμε από το 6ο Γυμνάσιο Νίκαιας, δεν θα μπορούσε παρά να μας γεμίζει με συγκίνηση, κουράγιο αλλά και βεβαιότητα ότι με όλους αυτούς θα ξαναμοιραστούμε ανησυχίες, σκέψεις και αγώνες και θα σταθούμε πάλι πλάι-πλάι στα οδοφράγματα…
