Την εποχή που η “συνθήκη έκτακτης ανάγκης” επιβάλλεται όλο και πιο μόνιμα, η “κατάσταση εξαίρεσης” τείνει να γίνει ο κανόνας και να γενικευτεί, την εποχή που το κράτος και τα αφεντικά προσπαθούν να εκφοβίσουν όσους αγωνίζονται, η αλληλεγγύη στους διωκόμενους αναρχικούς είναι αυτονόητη και επιτακτική.
Ο σύντροφος Χρήστος Π. διώκεται για τον εμπρησμό οχημάτων στο εφετείο Αθηνών στις 22 Μαϊου του 2008. Αύριο καλείται να απολογηθεί έχοντας να αντιμετωπίσει βαριές κατηγορίες. “Εγκληματική οργάνωση”, “έκρηξη”, “παράβαση σχετικά με εκρηκτικές ύλες” και “οπλοχρησία”.
Συγκέντρωση αλληλεγγύης
Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου, 11:00 πμ
όπου θα εξεταστεί το ενδεχόμενο της προφυλάκισής του
Πρωτοβουλία αλληλεγγύης
Και δεν είπε και ψέματα. Αστυνομικά πογκρόμ, μαζικές απελάσεις και επιτροπές κατοίκων χέρι χέρι με φασίστες και μεσιτικά γραφεία. Και μετά η εισβολή στο Χαλάνδρι. Διόγκωση των κατηγοριών, προφυλακίσεις χωρίς στοιχεία, εντάλματα με μοναδικό στοιχείο τα αποτυπώματα σε ένα σπίτι. Όποιος περίμενε ότι η αλλαγή κυβέρνησης θα επέφερε οποιοδήποτε αλλαγή, ξεχνάει ότι η κατασταλτική πολιτική αποτελεί ίσως το πλέον βασικό κομμάτι της καπιταλιστικής δικτατορίας και όχι το καπρίτσιο κάποιου υπουργού.
Η συνέχεια, μετά τον Οκτώβρη, γνωστή. Η ”δημοκρατία με πυγμή” αποτελεί το νέο πολυδιαφημισμένο δόγμα του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Επικηρύξεις, προληπτικές συλλήψεις και μπάτσοι παντού. Προφυλακίσεις με μηδαμινά ή αμφιλεγόμενα στοιχεία. Ευθεία ποινικοποίηση των προσωπικών και συντροφικών σχέσεων. Στημένα δημοσιεύματα, βαριές καταδίκες και διογκωμένα κατηγορητήρια. Φωτογραφίες καταζητούμενων να προετοιμάζουν τη “Καισαριανή” της γενιάς μας. Τα ΕΚΑΜ μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων να στέλνουν το μήνυμα. Και φυσικά αποκορύφωμα όλων ο πισώπλατος πυροβολισμός του Σ.Σεισίδη και η διαρκής εκδικητικότητα από τη στιγμή της σύλληψής του και ο θάνατος του αναρχικού Λάμπρου Φούντα μετά τη συμπλοκή στη Δάφνη.
Και στο άλλο επίπεδο, το “κοινωνικό”, κάθε απεργία κηρύσσεται παράνομη από τα δικαστήριά τους. Οι απεργοί επιστρατεύονται, ακόμα και όταν αφορά συντηρητικά κομμάτια και στενά συντεχνιακά συμφέροντα. Οι διαδηλωτές λοιδορούνται από τους δημοσιογράφους και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Και όταν αρχίζουν οι μαθητικές καταλήψεις φέτος, δέχονται μια πρωτοφανή επίθεση, στην αρχή, πριν προλάβουν να εξαπλωθούν. Απαξιώνονται, για να απομονωθούν και να μην συγχρωτιστούν με τη διάχυτη κοινωνική ένταση. Ύστερα χτυπιούνται από την αστυνομία και απειλούνται από τους εισαγγελείς.
Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Δεν θα μπορούσε να ελπίζει σε νίκη η επίθεση του κεφαλαίου, αν το κράτος δεν όπλιζε τους στρατούς του. Για να φοβίσει. Για να εμφανίσει σαν μονόδρομο την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Για να πείσει ότι είναι μάταιος κάθε αγώνας και κάθε εξέγερση καταδικασμένη στη συντριβή. Ότι η επανάσταση είναι ανέφικτη. Και για αυτό το λόγο θα γεμίσει τις φυλακές, θα φορτώσει με κατηγορίες όσους θέλει να έχει σε ομηρία, θα επικηρύξει τους συντρόφους μας, θα σκοτώσει.
Πριν λίγες μέρες παραδόθηκε στο σύντροφο Χρήστο Π. κλήση για να παρουσιαστεί ως κατηγορούμενος στην 8η τακτική ανακρίτρια. Το κατηγορητήριο βαρύ, για να απειλεί την προφυλάκιση. “Εγκληματική οργάνωση”, “εκρήξεις”, “νόμος περί εκρηκτικών”, “οπλοχρησία”.
Ο σύντροφος εδώ και ένα χρόνο βρίσκεται στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής. Όσο και αν ακούγεται κοινότοπο ή σαν διατύπωση ενός πολιτικού λόγου μιας προηγούμενης δεκαετίας, αυτή η συνθήκη διαμορφώνει μια συγκεκριμένη πραγματικότητα.
Προφανώς ο πρωταρχικός στόχος δεν είναι ο σύντροφος, αν και είναι ο άμεσος. Πρωταρχικός στόχος είναι να χτυπηθεί η ίδια η ανατρεπτική δράση. Να χτυπηθούν οι αναρχικοί και αντιεξουσιαστές, μέσα από τις τάξεις των οποίων δρα και πολεμά εδώ και 15 χρόνια και ο σύντροφος.
Το κράτος επιδιώκει να εκφοβίσει και μετά αυτός ο φόβος να εσωτερικευτεί και να ιδεολογικοποιηθεί. Να γεννήσει στρεβλά ερωτήματα και λάθος απαντήσεις. Επιδιώκει, μα στην πραγματικότητα ονειρεύεται, την άτακτη υποχώρηση μας. Την εξαφάνιση του εσωτερικού εχθρού. Μας ζητούν να υπογράψουμε μια δήλωση νομιμοφροσύνης μέσα μας και να εγκαταλείψουμε το μονοπώλιο της βίας στα χέρια τους. Να αποκηρύξουμε. Να ψευτο-αναρωτηθούμε για το νόημα της επαναστατικής βίας, για την αξία της σήμερα. “Των επιλογών που καταλήγουν σε αδιέξοδο”, “αυτών των αντιλήψεων που οδηγούν σε τόσους κρατούμενους”, της παραδοχής ότι “με τόσους μπάτσους στους δρόμους δεν γίνεται τίποτα”… Να ψευτο-αναρωτηθούμε έχοντας απέναντι μας την κάνη των όπλων τους να μας σημαδεύει.
Οι αναρχικοί δεν μιλάνε όμως από τη θέση του θύματος. Οι ανατρεπτικές ιδέες είναι επικίνδυνες, επειδή μπορούν να υπάρξουν σαν καθημερινή πρακτική. Είναι απειλητικές, γιατί αποτελούν συγκεκριμένη κοινωνική πρόταση. Βρισκόμαστε στο στόχαστρο επειδή κάποιοι στις διαδηλώσεις ξηλώνουν πεζοδρόμια και επιτίθενται στα ΜΑΤ. Επειδή κάποιοι δεν σέβονται την ιδιοκτησία και επανοικοιοποιούνται το έδαφος της μητρόπολης. Επειδή κάποιοι λεηλατούν τον πλούτο των αφεντικών. Επειδή κάποιοι οπλίζονται και οργανώνουν την αγριότητα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Επειδή κάποιοι δεν κάνουν βήμα πίσω και εργάζονται, με λύσσα και υπομονή, για την κατάκτηση της ελευθερίας.
Θέλουν να μας εξουδετερώσουν -ας μην ξεχνάμε ότι έτσι διατύπωσε πολιτικός συντάκτης στο “Βήμα” τη δολοφονία του Λ.Φούντα- για να επιβάλλουν την ειρήνη τους. Την τάξη ενός νεκροταφείου παντού γύρω μας. Θέλουν να μας εξουδετερώσουν γιατί η άμεση δράση, η εξεγερτική αντι-βία, το πρόταγμα της κοινωνικής ανατροπής, η συνείδηση, η αυτοοργάνωση μπορούν να λειτουργήσουν σαν πυροκροτητής στην εποχή μας. Μιας έκρηξης που θα μετατρέψει τη σημερινή ευκαιρία σε μια επαναστατική κρίση και όχι σε μια νίκη της αδράνειας και της υπομονής ή της σιδερένιας πυγμής των μπάτσων και των παρακρατικών, με άλλα λόγια σε ένα θρίαμβο του κράτους και του κεφαλαίου. Και αυτό το φοβούνται πολύ.
Ας μην αφήσουμε κανένα διωκόμενο σύντροφο μόνο του. Ούτε στιγμή.
Συγκέντρωση αλληλεγγύης.
Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου, Ευελπίδων, 11:00
Πρωτοβουλία αλληλεγγύης”