37 χρόνια πριν, σε περίοδο χούντας, εκδηλώθηκε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, με πολυποίκιλα συνθήματα που έθεταν μέχρι και το ζήτημα της κατάργησης της εξουσίας. Μπρος στον φόβο γενίκευσης της κοινωνικής αναταραχής το καθεστώς -τότε- προχώρησε σε ένα σύντομο πρόγραμμα «φιλελευθεροποίησης» και κατόπιν στην «ομαλή μετάβαση» προς την κοινοβουλευτική δημοκρατία, τη λεγόμενη μεταπολίτευση, μετά από ενδοκυριαρχικές διαβουλεύσεις.
Τα χρόνια που ακολούθησαν επιχειρήθηκε από τα κόμματα και τα ΜΜΕ η εξέγερση του Πολυτεχνείου να μετατραπεί σε αποστεωμένη επέτειο και σε γιορτή της δημοκρατίας. Και μάλιστα, σε απ’ ευθείας μετάδοση «για όλη την οικογένεια». Ορισμένοι, εξαργυρώνοντας τη συμμετοχή τους στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, αναρριχήθηκαν στην ιεραρχία των «προοδευτικών» κομμάτων και κατόπιν έγιναν κυβερνητικά στελέχη. Παράλληλα, κάποιοι άλλοι επιχείρησαν να γίνουν οι τιμητές της, όπως για παράδειγμα το ΚΚΕ, το οποίο προηγουμένως την είχε καταδικάσει, σε φοιτητικό του έντυπο της εποχής (στο φύλλο 8 της Πανσπουδαστικής), ως προβοκατόρικη δράση πρακτόρων της ασφάλειας.
Όμως, μια εξέγερση δεν μπορεί ούτε να μετατραπεί σε επετειακή λιτανεία ούτε σε γιορτή του αντιπάλου της, δεν μπορεί ούτε να ξεπουληθεί ούτε να καπελωθεί. Γιατί πολύ απλά δεν είναι τσιφλίκι κανενός αλλά αποτέλεσμα κοινωνικών διεργασιών απελευθερωτικού χαρακτήρα προσανατολισμού. Έτσι, η ζωντάνια και το μήνυμά της παραμένουν ατίθασα μέσα από τη μνήμη και τη δράση των αγωνιζόμενων ανθρώπων και μεταλαμπαδεύονται στις επόμενες γενιές κοινωνικών αγώνων και εξεγέρσεων.
Σήμερα, ζούμε μια νέα χούντα, που δεν χρειάζεται να λέγεται ή να παρουσιάζεται έτσι, αφού τα καταφέρνει μια χαρά και ως δημοκρατία. Άλλωστε, το ουσιαστικό κοινωνικό ζήτημα δεν υπήρξε ποτέ η αλλαγή πολιτεύματος αλλά η αποτίναξη του ζυγού της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας. Ό,τι προσωπείο κι αν φοράει αυτή, δικτατορικό ή δημοκρατικό. Ακόμα περισσότερο στην εποχή μας, που η βαθύτατη κρίση του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος θρυμματίζει τη βιτρίνα των κοινωνικών ψευδαισθήσεων.
Η πρόσφατη εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, έδειξε το απέραντο βάθος των κοινωνικών-ταξικών δυνατοτήτων για αξιοπρέπεια και σύγκρουση με την εξουσία, για δημιουργικότητα και συλλογικοποίηση, για συντροφικότητα και αλληλεγγύη. Με την άρνηση ανάδειξης προσωπικοτήτων και ηγετών. Με τη μαζική κάθοδο στους δρόμους μακρία από κάθε κοινωνικό διαχωρισμό με βάση το φύλο, τη φυλή, την κοινωνική θέση ή την ηλικία. Με τις επιθέσεις σε κρατικά κτίρια και στους ναούς του χρήματος και της κατανάλωσης. Με τις αναμετρήσεις με τα σώματα ασφαλείας. Με τις μικρές κομμούνες, συλλογικής ζωής, καθημερινής διαβίωσης και συνελεύσεων, των κατειλημμένων σχολών και του κτιρίου της ΓΣΕΕ. Με τις αχρηστεύσεις ακυρωτικών μηχανημάτων για την ελεύθερη μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Με τις καταλήψεις ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών. Με τις παρεμβάσεις σε εργασιακούς χώρους. Με τις συγκεντρώσεις αλληλεγγύης έξω από κρατητήρια, δικαστήρια και φυλακές.
Μετά και την τεράστια αποχή στις τοπικές εκλογές των προηγούμενων ημερών, ίσως είναι ο καιρός να αναλογιστούμε ξανά την πιθανότητα της γενικευμένης κοινωνικής ανταρσίας, στην προοπτική της ανατροπής του πολιτισμού της εκμετάλλευσης και της υποταγής. Για τον συνολικό ελευθεριακό μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων. Για την επανάσταση στην καθημερινή ζωή.