Η τεράστια αποχή από τις δημοτικές-περιφερειακές εκλογές υπέδειξε το βάθος της κρίσης αντιπροσώπευσης και τον βαθμό απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος στην κοινωνική συνείδηση. Ιδιαίτερα για τα δύο κόμματα εξουσίας τα αποτελέσματα ήταν συντριπτικά. Παράλληλα, η μικρή άνοδος σε ποσοστιαία κλίμακα των αριστερών και «ανεξάρτητων» σοσιαλδημοκρατικών αντι-μνημονιακών δυνάμεων, δεν αντιστοιχεί σε άνοδο και σε απόλυτα μεγέθη. Δηλαδή, δεν αυξήθηκε ο αριθμός των ψηφοφόρων τους. Ο σχηματισμός της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε μόνο πραγματική άνοδο -αγγίζοντας πανελλαδικά το 2% από 0,3% το 2009- και το ΚΚΕ, που αύξησε και με απόλυτα μεγέθη την εκλογική του πελατεία, κατορθώνοντας να καρπωθεί τμήμα της «ψήφου διαμαρτυρίας». Χωρίς να μας διαφεύγει η «χαλαρότερη» ψήφος που ισχύει στις δημοτικές εκλογές (σε σχέση με τις βουλευτικές) και η υπέρμετρη προσπάθεια που κατέβαλλε γι’ αυτή την «επιτυχία» το «κόμμα του λαού»: ενιαίος εκλογικός συνδυασμός σε όλη την χώρα («λαϊκή συσπείρωση») και πρωτοφανής (για δημοτικές εκλογές) προεκλογική πανελλαδική καμπάνια με κεντρική θεματολογία-συνθηματολογία χωρίς αναφορές στα επιμέρους τοπικά ζητήματα ανά περιοχή.
Το τεράστιο ποσοστό αποχής (40% πανελλαδικά, 45% στα αστικά κέντρα), μαζί με το 5% των άκυρων και λευκών ψηφοδελτίων, δε δίνει το περιθώριο σε κανέναν πλέον να ελεεινολογεί για «αδιαφορία», «απολίτικη στάση» και τόσα άλλα ευφάνταστα που ακούμε εδώ και χρόνια. Η επιλογή της αποχής καταγράφηκε ξεκάθαρα ως μια συνειδητή στάση, που αντιστοιχεί σε σιωπηρή αποδοκιμασία του πολιτικού συστήματος, του κομματικού στερεώματος και των αντικοινωνικών πολιτικών που εφαρμόζονται. Αυτό που χρειάζεται είναι η υπόκωφη δυσαρέσκεια και η παθητική αντίσταση να μετατραπούν σε ατομική και συλλογική αυτενέργεια, σε ανάληψη πρωτοβουλιών συλλογικοποίησης και δράσης, σε συγκρότηση αντιιεραρχικών και συντονιζόμενων κοινοτήτων αγώνα και αλληλοβοήθειας σε κάθε γειτονιά, σε κάθε εργασιακό και εκπαιδευτικό χώρο. Για τη ρήξη και τη σύγκρουση με την κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, για τη δημιουργία δεσμών αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων ανθρώπων και κοινωνικών κομματιών, για την επανάσταση στην καθημερινή ζωή, για την αποτίναξη του ζυγού της πολιτικής και οικονομικής κυριαρχίας.
Στο διάστημα που ακολουθεί η επίθεση της εξουσίας θα συνεχιστεί και θα επιταθεί στους τομείς της δημόσιας υγείας, της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, των ΔΕΚΟ, των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς και της φορολογίας. Ο ΦΠΑ θα γίνει 23% ακόμα και για τα είδη καθημερινής κατανάλωσης (σήμερα είναι 11%). Τα δρομολόγια των αστικών συγκοινωνιών θα συρρικνωθούν (κυρίως των λεωφορείων), πολλοί οδηγοί προβλέπεται να απολυθούν, τα εισιτήρια και οι κάρτες απεριορίστων διαδρομών θα ακριβύνουν και το ενιαίο εισιτήριο θα καταργηθεί. Οι ΔΕΚΟ θα ιδιωτικοποιηθούν (έναντι πινακίου φακής), χιλιάδες εργαζόμενοί τους προβλέπεται να απολυθούν (30-40 χιλιάδες) και τα τιμολόγια (π.χ. της ΔΕΗ) θα εκτροχιαστούν. Στο πλαίσιο «εξορθολογισμού και περιορισμού της σπατάλης» στον τομέα της δημόσιας υγείας, η λίστα φαρμάκων θα συρρικνωθεί, νοσοκομεία θα κλείσουν, το κόμιστρο στα εξωτερικά ιατρεία και στα έκτακτα περιστατικά θα αυξηθεί και θα θεσπιστεί ένα πλαίσιο «αυτοκέφαλης» διοίκησης και χρηματοδότησης, ιδιωτικών κριτηρίων. Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση πολλά τμήματα (κυρίως των ΤΕΙ) θα καταργηθούν και άλλα θα συγχωνευθούν, ο κοινωνικός χαρακτήρας του ασύλου θα τεθεί υπό αμφισβήτηση, η διοίκηση των ιδρυμάτων προβλέπεται να αναληφθεί από managers και θα επιδιωχθεί η κατάργηση της δωρεάν σίτισης και στέγασης για τους φοιτητές και σπουδαστές χαμηλών εισοδημάτων καθώς επίσης και των δωρεάν συγγραμμάτων (θα παρέχεται ένα κουπόνι 400 ευρώ ανά ακαδημαϊκό έτος για την αγορά των συγγραμμάτων και τα υπόλοιπα θα τα βάζουν οι φοιτητές-σπουδαστές από την τσέπη τους). Και μην ξεγελαστεί κανείς ή καμία ότι με την ολοκλήρωση του μνημονίου τα δύσκολα τελείωσαν και ότι το 2013 θα βγούμε από την επιτήρηση. Αντίθετα, η κήρυξη πτώχευσης (βίαιη ή ελεγχόμενη, αιφνιδιαστική ή ανακοινωμένη) θα πρέπει να θεωρείται βέβαιη και ένα νέο μνημόνιο ακόμα σκληρότερο θα ακολουθήσει.
Οι «θεραπείες-σοκ» είναι μια ευρέως χρησιμοποιούμενη μέθοδος της εξουσίας, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, και χρησιμοποιείται από την ψυχιατρική (ηλεκτροσόκ) μέχρι την οικονομία (προγράμματα ΔΝΤ) και την πολιτική (επιβολή δικτατοριών), ακόμα και στην εκμετάλλευση φυσικών καταστροφών (όπως πχ του τυφώνα Κατρίνα στη Νέα Ορλεάνη), για την επιβολή ραγδαίων αλλαγών, που διαφορετικά θα έπαιρναν χρόνια. Η μέθοδος συνίσταται στην αδρανοποίηση, στο μούδιασμα, του ανθρώπινου ή κοινωνικού σώματος από την εφαρμογή του σοκ για την μετέπειτα ευκολότερη προσαρμογή του στα νέα -δυσμενέστερα- δεδομένα. Ας συνέλθουμε, λοιπόν, από το μούδιασμα. Ας μην τους δώσουμε άλλο χρόνο. Ας μην επιτρέψουμε τον παροπλισμό μας. Ραντεβού στα πεδία της καθημερινής ζωής και του αγώνα από την πλευρά των οδοφραγμάτων.