Αν κάποιος χρυσοχοϊδης φαντασιώνεται
να σκάψει το λάκκο κάθε κοινωνικής αντίστασης,
τότε σίγουρα κάποιος πρετεντέρης κρατάει το φτυάρι
Ό,τι μέχρι πρόσφατα αποτελούσε απλώς μια περιορισμένη αντίσταση ολιγάριθμων υποκειμένων στις επιδρομές του κράτους και του κεφαλαίου, απειλεί πλέον να μετατραπεί σε έναν πραγματικό και γενικευμένο πόλεμο εναντίον τους. Ο Δεκέμβρης δεν άφησε καμιά αμφιβολία γι’ αυτό. Όλα αυτά τα χρόνια ρουσφετιών και πρωτοκοσμικής «αφθονίας», όλη αυτή η ειρηνευτική διαδικασία αφομοίωσης, εξαγοράς, κανονικοποίησης και νάρκωσης που ονομάζεται μεταπολίτευση, δεν θα μπορούσε να εξαλείψει το μίσος απέναντι στην εξουσία και τα αφεντικά. Πολλοί βολεύτηκαν, ακόμα περισσότεροι λούφαξαν, μα όταν δόθηκε το σύνθημα ολόκληρη η χώρα παραδόθηκε στα χέρια ενός πλήθους εξεγερμένων τόσο ξένων προς την εξουσία και τις υποσχέσεις της, που και οι σοφότεροι μηχανικοί της κοινωνικής συμφιλίωσης δεν κατάφεραν να κατασκευάσουν ένα καταραμένο υποκείμενο με το οποίο θα μπορούσαν να διαπραγματευτούν. Ήταν τότε που οι διευθύνοντες κατάλαβαν πως κανένας δεν νοιαζόταν πια για τις ευχές και τις απειλές τους, για τα ανταρτόσημα και τα πολυτεχνειοσημά τους. Πως κανένας δεν έχαφτε πια τα περί «αριστεροχουντικών, κουκουλοφόρων, και σκοτεινών κύκλων της ανωμαλίας». Γιατί ποιος απ’ όσους δεν είχαν πέρα για πέρα σαπίσει δεν πέταξε μια πέτρα, ένα νεράτζι, εκείνες τις καυτές μέρες του χειμώνα; Ποιος απ’ όσους δεν είχαν γλείψει την εξουσία τόσο ώστε να καταντήσουν να νομίζουν πως τους αγαπά δεν επιθύμησε τη συντριβή αυτού του οχετού από μπάτσους, αφεντικά, δημοσιογράφους, συνδικαλιστές και πολιτικούς;
[κείμενο_αν κάποιος χρυσοχοϊδης]
ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ