Στο Ροζάρνο της νότιας Ιταλίας η ολιγοήμερη εξέγερση των αφρικανών μεταναστών εργατών γης «χωρίς χαρτιά» (μετά από πυροβολισμούς που δέχτηκαν κάποιοι από αυτούς ενώ επέστρεφαν από τα χωράφια από νεαρούς ντόπιους) έληξε με σφοδρή αστυνομική καταστολή, αντισυγκεντρώσεις και φονικές επιθέσεις των ντόπιων, μαζικές απελάσεις, εγκλεισμό χιλιάδων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, παραπλανητική δαιμονοποίηση των κυκλωμάτων της μαφίας (που παρεμπιπτόντως αποτελεί βασικό πυλώνα συγκρότησης και λειτουργίας του ιταλικού κράτους), κυβερνητικές και ακροδεξιές διαπιστώσεις του στυλ «ορίστε που μας έχει φτάσει η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση» και αριστερές απορίες του στυλ «και ποιος θα μαζέψει τώρα τα πορτοκάλια στο Ροζάρνο;». Κάθε ομοιότητα με τη Νέα Μανωλάδα στον Πύργο Ηλείας, τη συγκομιδή της φράουλας, την απεργία πριν 2 χρόνια των παραπηγματούχων ασιατών -ως επί το πλείστον- μεταναστών για μεροκάματο στα 28 από τα 23 ευρώ και τον «σωφρονισμό» τους με λοστούς και καραμπίνες από τραμπούκους των τσιφλικάδων με τις πλάτες της αστυνομίας δεν είναι βέβαια ούτε τυχαία ούτε συμπτωματική. Όπως επίσης και κάθε ομοιότητα με τη Νέα Μηχανιώνα έξω από τη Θεσσαλονίκη και την πρόσφατη απεργία των αιγύπτιων αλιεργατών ενάντια στη μείωση των αποδοχών τους από τους ιδιοκτήτες των αλιευτικών σκαφών.
Στην Αϊτή των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών από το σεισμό, αυτό που καταφθάνει εντατικά και διαρκώς δεν είναι «ανθρωπιστική βοήθεια» αλλά χιλιάδες στρατιώτες των Ηνωμένων Εθνών και των ΗΠΑ, με τους τελευταίους να έχουν καταλάβει κυριολεκτικά την χώρα. Στρατιωτική επιχείρηση μετά από «φυσική καταστροφή» όχι για την «υποστήριξη» ή την «ασφάλεια» της «ανθρωπιστικής βοήθειας» αλλά για τη διασφάλιση του νόμου, της τάξης και της ομαλότητας. Όλως τυχαίως μόνο οι φτωχοί έχουν τόσα θύματα από «φυσικά φαινόμενα» (σεισμούς, τυφώνες, πλημμύρες, τσουνάμια κλπ) και τόσους μπάτσους και στρατιώτες να τους φυλάνε για να μην παρεκτραπούν ακόμα κι όταν έχουν πεθάνει μαζικά.
Στην Ελλάδα το υπουργείο εσωτερικών προωθεί νομοσχέδιο για την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών που οι γονείς τους μένουν τουλάχιστον 5 χρόνια νόμιμα στη χώρα. Δηλαδή τα υπόλοιπα παιδιά που γεννιούνται από μετανάστες γονείς «χωρίς χαρτιά» θα συνεχίσουν να μην υπάρχουν, να είναι αόρατα παρότι ζουν, μεγαλώνουν, πηγαίνουν σχολείο και κατόπιν σπουδάζουν ή εργάζονται εδώ.
Στην Ελλάδα πάλι, δεν πέρασαν 100 μέρες από την ανάληψη της νέας διακυβέρνησης και πλέον ακόμα και οι αφελείς έχουν καταλάβει ότι το εμπόριο ελπίδας και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα τελείωσαν. Τα ποσοστά ανεργίας προβλέπεται ότι θα εκτοξευθούν την τρέχουσα χρονιά ενώ το περίφημο «πρόγραμμα σταθερότητας» (υπό την επίβλεψη της ΕΕ) δεν είναι τίποτε άλλο από ένα νέο κρατικό «πρόγραμμα λιτότητας» που υποστηρίζει τη σκληρότερη ταξική επίθεση του κεφαλαίου, με περισσότερη εργασιακή επισφάλεια, εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης, καθήλωση των αποδοχών, συρρίκνωση των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων και δεκάδες νέα -έμμεσα ή άμεσα- φορολογικά χαράτσια.
Και κάπου μέσα σε όλα αυτά η χυδαιότητα της μεταφοράς της δίκης του Κορκονέα και του Σαραλιώτη, των μπάτσων φονιάδων του Αλέξη, στην Άμφισσα.
Οι φυγόκεντρες τάσεις του συστήματος έχουν αυξηθεί επικίνδυνα και οι όπου γης κυρίαρχοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να μη χάσουν τον έλεγχο της κατάστασης. Κάθε στιγμή και σε κάθε σημείο ελλοχεύει η πιθανότητα ξεσπάσματος κοινωνικών εξεγέρσεων και μάλιστα με μεταδοτικές δυνατότητες. Μόνο τους χαρτί η διάχυση και η επικυριαρχία του φόβου και η εμφάνιση των κρατών ως απαραίτητων (και μοναδικών) προστατών των κοινωνιών απέναντι στους πανταχού παρόντες κινδύνους: από την εγκληματικότητα και την τρομοκρατία μέχρι τους μετανάστες και τη νέα γρίπη. Έτσι έχουν τα πράγματα. Η οικονομική και πολιτική τρομοκρατία, η κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα πάνε χέρι-χέρι.
«Δεν υπάρχει πια ομορφιά ή παρηγοριά, παρά μόνο στη ματιά που πέφτει στη φρίκη, αντιστέκεται σ’ αυτήν και δεν έχει χάσει καθόλου την επίγνωση της αρνητικότητας που είναι βαθιά ριζωμένη στη δυνατότητα για το καλύτερο».
